Madhumitha
மண்டலாதிபதி
வல்லமை தாராயோ 24 – மதுமிதா
மூன்று வருடங்களுக்கான நூலக வாடகைப் பணம், இணையத்தில் முதலமைச்சருக்கு மனு அளித்த காரணத்தால் மட்டுமே கிடைத்த விபரத்தை வலைப்பதிவிலும் பேஸ்புக்கிலும் பதிவு செய்தாள் சுரேகா.
இன்னும் வேறு யாரேனும் இணையம் வழியாக முதலமைச்சருக்கு மனு அளிக்க விரும்பினால் உபயோகமாக இருக்கும் என்றே அந்தத் தகவல்களைப் பகிர்ந்தாள்.
நூலகத்தில் பள்ளிக் குழந்தைகள் வந்து பள்ளியில் பேச, கட்டுரை எழுத புத்தகங்களை வீட்டுக்கு எடுத்துக் கொண்டு போனார்கள்.
நூலகர் முத்துலட்சுமி குழந்தைகளுக்கு ஓவியப்போட்டி கட்டுரைப் போட்டிகளை வைத்தார். அதில் குழந்தைகள் ஆர்வமாக கலந்து கொண்டு பரிசுகளைப் பெற்றனர்.
பெண்கள் நூலகத்தில் அரசாங்கத்திலிருந்து போடப்படாத தங்களுக்குப் பிடித்த புத்தகங்கள், பத்திரிகைகளை தாங்களே கலந்து பேசி ஆளுக்கு இருபது ரூபாய் என்று தங்களுக்குள் வசூலித்து வாங்கிக் கொண்டனர்.
வாசகர் கூட்டம் என்று மாதா மாதம் நடத்தி, தாங்கள் வாசித்த புத்தகங்களைப் பற்றி பேசும்போது, அவர்களிடையே தயக்கங்கள் மாறி பேசும் ஆற்றல் வளர்ந்தது. தினமும் செய்தித்தாள் வாசித்து சமூக அரசியல் விஷயங்களை தைரியமாக தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டனர்.
ஒரு நாள் நூலகரிடமிருந்து சுரேகாவுக்கு அழைப்பு.
“அக்கா நூலகர் தினம் கொண்டாடணும். ஆகஸ்ட்12 ஆம் தேதி நூலகர் தினம். அன்னிக்கு வெள்ளிக்கிழமை ங்கறதால இன்னிக்கே அதை வெச்சுக்கலாமா ... வெள்ளிக்கிழமை வரலக்ஷ்மி விரதம் வேற இருக்குதே... அவசரங்கறதால வேற யாரையும் கூப்பிடல. இன்னிக்கே நூலகத்துக்கு வாங்கக்கா நீங்கதான் பேசணும்” என்று நூலகர் அழைத்திருந்தார்.
சரி என்று காலை 11 மணிக்கு நூலகத்துக்குப் போனாள் சுரேகா.
வாசகிகள் இருபதுக்கு மேற்பட்டோர் இருந்தனர்.
நூலகர் மற்றும் நூலகம் பற்றி பேசலாம் என்று போனதும், “இன்றைக்கு நூலகருக்கு பேச நேரம் ஒதுக்கணும்” என்று வரவேற்புரை அளித்த முத்துலட்சுமியையே இன்னும் கொஞ்சம் பேசுங்க என்றாள் சுரேகா.
“புத்தகத்தைக் கிழிக்காமல் கொண்டு வாங்க. நூலகத்தில் இத்தனை புத்தகங்கள் இருக்கிறதென்றால் அக்கா போல எழுத்தாளர்களால் தான் நூலகர்கள் நாங்க இருக்கிறோம். அதனால இப்போ அக்கா எழுத்தாளர்களையும் அவங்க எழுதறத புத்தகங்களைப் பத்தியும் பேசுவாங்க” என்றும் சொல்லி விட்டார்.
’பார்த்தவிழி பார்த்தபடி’ன்னு ஒரு புஸ்தகம்கா. டேபிளுக்கு வரும்... வந்தது தெரியும்… அப்புறம் டேபிளில் இருக்கவே இருக்காது போயிடும். வரும் போகும் இன்னும் நான் இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்கவே இல்லக்கா’ என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே வாசகிகள் தலையை பலமாக ஆட்டிக் கொண்டிருக்க, ’எழுதுனவங்க பெயரைச் சொல்லுங்க என்றாள் சுரேகா. கேட்டவுடன் நூலகர் பதில் சொல்லவில்லை... வாசகிகள் ’வித்யா சுப்ரமணியம். கயிலைப் பயணம் பற்றிய புஸ்தகம்’ என்று ஒரே குரலில் கூறினார்கள்.
இப்போது சுரேகா பேச வேண்டும்.
சுரேகா அவர்களிடம் எதுவும் சொல்லாமல், மொபைலை பேசுவதற்கு முன்னால் மேஜையில் வைப்பது போல எழுத்தாளர் வித்யா சுப்ரமணியம் அவர்களுக்கு போன் செய்தாள்.
போனை வித்யாம்மா எடுக்கவில்லை என்றதும் மொபைலை சைலண்ட் மோடை மாற்றி ரிங் டோனில் வைத்துவிட்டு பேச ஆரம்பித்தாள்.
“நூலகர் இல்லாமல் நூலகம் செயல்பட முடியாது. இப்போ இருக்குற நம்ம நூலகர் இங்கே வர்றதுக்கு முன்னாடி இங்கே இருந்த எல்லா நூலகர்களையும் இன்னிக்கு நினைவு கூர்கிறேன். அவங்க எல்லோருமே மிகச் சிறப்பாக பணி செஞ்சவங்க. போற்றத்தகுந்தவங்க. இப்போ வந்திருக்கிற முத்துலட்சுமி நம்ம நூலகர் நமக்கு வெறும் நூலகராக மட்டும் இருக்கல. நூலக வளர்ச்சிக்கான பணிகளை மட்டும் அவங்க பார்த்துக்கல. அதுக்கும் மேல நம்ம குழந்தைங்களுக்கு நல்ல ஆசிரியராக, நமக்கு சிறந்த தோழியாக இருக்கிறாங்க. அதுவும் இரண்டு பேருக்கு இங்கே கவுன்சிலிங் போல மனரீதியான ஆறுதலைக் குடுத்தும், வேலைக்குப் போக உதவியும் செய்திருக்கிறாங்க…
அக்கா என்னக்கா இது… எழுத்தாளர்களைப் பற்றியும் புஸ்தகங்களைப் பற்றியும் பேசுங்கக்கா…
இதை நூலகர் தினமான இன்றைக்காச்சும் நாங்க சொல்லணும்தானேம்மா
என்று அடுத்த ஒன்னரை மணி நேரப் பேச்சில் வெவ்வேறு விஷயங்களைத் தொட்டு, அங்கங்கே நடக்கும் சமூக எழுச்சிப் போராட்டங்களைக் குறித்து சொல்லி, இப்போதைய பல எழுத்தாளர்களையும் அவர்கள் எழுதிய புத்தகங்களைப் பற்றியும் பேசினாள்.
வித்யாம்மா அவரின் உப்புக் கணக்கு புத்தகம் என்று பேச ஆரம்பித்ததும் அது எழுத்தாளர் வித்யா சுப்ரமணியம் அவர்களைப் பற்றிய குழு உரையாடலாக மாறிய போது சரியாக அப்போது வித்யாம்மாவிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது.
போனை எடுத்த சுரேகா, “வணக்கம்மா. இன்றைக்கு நூலகர் தினம். நூலகரை வாழ்த்திவிட்டுப் பேசும்போது உங்களைப் பற்றி உங்கள் வாசகிகள் பேசினாங்க. அதனால் உங்களுக்கு போன் செய்தேன். போன் ஸ்பீக்கரில் போடறேன்மா” என்றாள் சுரேகா.
போனில் இதை எதிர்பார்க்காத வித்யாம்மா மகிழ்வுடன் கேட்டுக் கொண்டார். சுரேகா இதுவரை நடந்த விஷயங்களையும் வாசகிகள் பற்றியும் கூறியதும் பெரிதும் மகிழ்ந்தார்.
இங்கேயோ எழுத்தாளரின் குரலைக் கேட்ட வாசகிகளிடையே மகிழ்ச்சி நிறைந்த பரபரப்பு ஏற்பட்டது.
மொபைல் போனில் எழுத்தாளரும் அவருடைய வாசகிகளும் பேசுவதை மனம் நிறைந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் சுரேகா.
அன்றைக்கு இருபது வாசகிகள் வந்திருந்தனர். நூலகரும் ஆறு வாசகிகளும் போனில் பேசினர். அனைவரின் மகிழ்ச்சியும் தொத்து வியாதிபோல உற்சாகமாகத் தொத்திக் கொண்டது.
தவமணி, சாந்தி, ஆனந்தம், ரேகா, சுதா என்று ஒவ்வொருவரும் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது தாங்கள் ரசித்த அந்தப் புத்தகத்தைப் பற்றி பேசினர்.
“நன்றிம்மா உங்களிடம் பேசிய ஏழு பேரும் இங்கே இருக்கிறாங்க. அவங்க எப்போ வருவாங்க நம்ம நூலகத்துக்கு அழைச்சிட்டு வாங்க என்று கூறியவர்களிடம் கண்டிப்பாக ஒருநாள் வருவாங்கன்னு சொல்லியிருக்கிறேன். அவசியம் இங்கே தென்றல் நகருக்கு ஒருநாள் வாங்க.” என்றாள்.
“எல்லோரையும் பார்க்க கண்டிப்பாக வருவேன்” என்று மகிழ்வுடன் கூறினார்.
இதைவிட பெரு மகிழ்ச்சி என்ன வேண்டும் என்று அனைவரும் பேசிக் களித்தனர்.
நூலகருக்கு நினைவுப்பரிசு வழங்கி நூலகர் தினம் மகிழ்வுடன் முடிந்தது.
இந்த விபரத்தை முகநூலில் புகைப்படத்துடன் பகிர்ந்து கொண்டதும் எழுத்தாளர் வித்யாசுப்ரமணியம் மகிழ்ந்து நன்றி தெரிவித்தார்.
இப்படியாக நூலகத்தில் ஆரம்ப காலத்திலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சீரான வளர்ச்சி இருப்பது கண்கூடாகத் தெரிந்தாலும், இன்னும் நூலகத்துக்கு சொந்த இடம் கிடைக்கவில்லை.
*
‘36 வயதினிலே’ திரைப்படம் இன்னும் பார்க்கவில்லை என்று திரைப்படம் வந்த சமயத்தில், 52 வயதினிலே எப்போது எடுக்கப்போறாங்க காத்திருக்கிறேன் என்று பேஸ்புக்கில் எழுதியிருந்தாள் சுரேகா.
கமெண்ட்டில், நமக்கு 16 வயதில் 16 வயதினிலே படம் வந்தது. இவங்க 36 வயதினிலே படம் எடுக்கும்போது நமக்கு 52 வயசு ஆகிடுச்சே என்றும் எழுதினாள்.
அந்தப் பதிவில் நண்பர் இயக்குநர் செல்வகுமார், இதே தலைப்பிலேயே நீங்க எழுதலாமே சுரேகா என்றார்.
செல்வா அப்போ படம்…
நானே எடுக்கிறேன்
மெய்யாலுமா நடக்கிற காரியமா
நீங்க எழுதுங்க நடத்திக் காட்டிவிடுவோம்
காலம் அனுமதித்தால்… அவசியம் அசத்தலாம் செல்வா..
காலத்திடம் இந்த உரையாடலையே ஒரு அப்ளிகேஷனாக அனுப்பி வைப்போம்
செல்வா… இந்த நாள்… குறிச்சு வெச்சுக்கோங்க… சரித்திரத்தில் இடம் பெறும்… இது எந்த படத்தில் யாரு பேசின வசனம்னு பாத்து… அந்த வாய்ஸில் கேட்டுக்கோங்க என்று தொடர்ந்தது உரையாடல்.
பேஸ் புக்கில் நடந்த இந்த உரையாடலை நினைவில் வைத்திருந்து, ஒரு கதையின் காட்சியை எழுதி கதைக்கு எந்தத் தலைப்பும் வைக்காமல், நண்பர் இயக்குநர் செல்வகுமாருக்கு அனுப்பி வைத்தாள்.
அந்தக் கதையின் காட்சி இப்படியாக விரிந்தது….
மூன்று வருடங்களுக்கான நூலக வாடகைப் பணம், இணையத்தில் முதலமைச்சருக்கு மனு அளித்த காரணத்தால் மட்டுமே கிடைத்த விபரத்தை வலைப்பதிவிலும் பேஸ்புக்கிலும் பதிவு செய்தாள் சுரேகா.
இன்னும் வேறு யாரேனும் இணையம் வழியாக முதலமைச்சருக்கு மனு அளிக்க விரும்பினால் உபயோகமாக இருக்கும் என்றே அந்தத் தகவல்களைப் பகிர்ந்தாள்.
நூலகத்தில் பள்ளிக் குழந்தைகள் வந்து பள்ளியில் பேச, கட்டுரை எழுத புத்தகங்களை வீட்டுக்கு எடுத்துக் கொண்டு போனார்கள்.
நூலகர் முத்துலட்சுமி குழந்தைகளுக்கு ஓவியப்போட்டி கட்டுரைப் போட்டிகளை வைத்தார். அதில் குழந்தைகள் ஆர்வமாக கலந்து கொண்டு பரிசுகளைப் பெற்றனர்.
பெண்கள் நூலகத்தில் அரசாங்கத்திலிருந்து போடப்படாத தங்களுக்குப் பிடித்த புத்தகங்கள், பத்திரிகைகளை தாங்களே கலந்து பேசி ஆளுக்கு இருபது ரூபாய் என்று தங்களுக்குள் வசூலித்து வாங்கிக் கொண்டனர்.
வாசகர் கூட்டம் என்று மாதா மாதம் நடத்தி, தாங்கள் வாசித்த புத்தகங்களைப் பற்றி பேசும்போது, அவர்களிடையே தயக்கங்கள் மாறி பேசும் ஆற்றல் வளர்ந்தது. தினமும் செய்தித்தாள் வாசித்து சமூக அரசியல் விஷயங்களை தைரியமாக தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டனர்.
ஒரு நாள் நூலகரிடமிருந்து சுரேகாவுக்கு அழைப்பு.
“அக்கா நூலகர் தினம் கொண்டாடணும். ஆகஸ்ட்12 ஆம் தேதி நூலகர் தினம். அன்னிக்கு வெள்ளிக்கிழமை ங்கறதால இன்னிக்கே அதை வெச்சுக்கலாமா ... வெள்ளிக்கிழமை வரலக்ஷ்மி விரதம் வேற இருக்குதே... அவசரங்கறதால வேற யாரையும் கூப்பிடல. இன்னிக்கே நூலகத்துக்கு வாங்கக்கா நீங்கதான் பேசணும்” என்று நூலகர் அழைத்திருந்தார்.
சரி என்று காலை 11 மணிக்கு நூலகத்துக்குப் போனாள் சுரேகா.
வாசகிகள் இருபதுக்கு மேற்பட்டோர் இருந்தனர்.
நூலகர் மற்றும் நூலகம் பற்றி பேசலாம் என்று போனதும், “இன்றைக்கு நூலகருக்கு பேச நேரம் ஒதுக்கணும்” என்று வரவேற்புரை அளித்த முத்துலட்சுமியையே இன்னும் கொஞ்சம் பேசுங்க என்றாள் சுரேகா.
“புத்தகத்தைக் கிழிக்காமல் கொண்டு வாங்க. நூலகத்தில் இத்தனை புத்தகங்கள் இருக்கிறதென்றால் அக்கா போல எழுத்தாளர்களால் தான் நூலகர்கள் நாங்க இருக்கிறோம். அதனால இப்போ அக்கா எழுத்தாளர்களையும் அவங்க எழுதறத புத்தகங்களைப் பத்தியும் பேசுவாங்க” என்றும் சொல்லி விட்டார்.
’பார்த்தவிழி பார்த்தபடி’ன்னு ஒரு புஸ்தகம்கா. டேபிளுக்கு வரும்... வந்தது தெரியும்… அப்புறம் டேபிளில் இருக்கவே இருக்காது போயிடும். வரும் போகும் இன்னும் நான் இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்கவே இல்லக்கா’ என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே வாசகிகள் தலையை பலமாக ஆட்டிக் கொண்டிருக்க, ’எழுதுனவங்க பெயரைச் சொல்லுங்க என்றாள் சுரேகா. கேட்டவுடன் நூலகர் பதில் சொல்லவில்லை... வாசகிகள் ’வித்யா சுப்ரமணியம். கயிலைப் பயணம் பற்றிய புஸ்தகம்’ என்று ஒரே குரலில் கூறினார்கள்.
இப்போது சுரேகா பேச வேண்டும்.
சுரேகா அவர்களிடம் எதுவும் சொல்லாமல், மொபைலை பேசுவதற்கு முன்னால் மேஜையில் வைப்பது போல எழுத்தாளர் வித்யா சுப்ரமணியம் அவர்களுக்கு போன் செய்தாள்.
போனை வித்யாம்மா எடுக்கவில்லை என்றதும் மொபைலை சைலண்ட் மோடை மாற்றி ரிங் டோனில் வைத்துவிட்டு பேச ஆரம்பித்தாள்.
“நூலகர் இல்லாமல் நூலகம் செயல்பட முடியாது. இப்போ இருக்குற நம்ம நூலகர் இங்கே வர்றதுக்கு முன்னாடி இங்கே இருந்த எல்லா நூலகர்களையும் இன்னிக்கு நினைவு கூர்கிறேன். அவங்க எல்லோருமே மிகச் சிறப்பாக பணி செஞ்சவங்க. போற்றத்தகுந்தவங்க. இப்போ வந்திருக்கிற முத்துலட்சுமி நம்ம நூலகர் நமக்கு வெறும் நூலகராக மட்டும் இருக்கல. நூலக வளர்ச்சிக்கான பணிகளை மட்டும் அவங்க பார்த்துக்கல. அதுக்கும் மேல நம்ம குழந்தைங்களுக்கு நல்ல ஆசிரியராக, நமக்கு சிறந்த தோழியாக இருக்கிறாங்க. அதுவும் இரண்டு பேருக்கு இங்கே கவுன்சிலிங் போல மனரீதியான ஆறுதலைக் குடுத்தும், வேலைக்குப் போக உதவியும் செய்திருக்கிறாங்க…
அக்கா என்னக்கா இது… எழுத்தாளர்களைப் பற்றியும் புஸ்தகங்களைப் பற்றியும் பேசுங்கக்கா…
இதை நூலகர் தினமான இன்றைக்காச்சும் நாங்க சொல்லணும்தானேம்மா
என்று அடுத்த ஒன்னரை மணி நேரப் பேச்சில் வெவ்வேறு விஷயங்களைத் தொட்டு, அங்கங்கே நடக்கும் சமூக எழுச்சிப் போராட்டங்களைக் குறித்து சொல்லி, இப்போதைய பல எழுத்தாளர்களையும் அவர்கள் எழுதிய புத்தகங்களைப் பற்றியும் பேசினாள்.
வித்யாம்மா அவரின் உப்புக் கணக்கு புத்தகம் என்று பேச ஆரம்பித்ததும் அது எழுத்தாளர் வித்யா சுப்ரமணியம் அவர்களைப் பற்றிய குழு உரையாடலாக மாறிய போது சரியாக அப்போது வித்யாம்மாவிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது.
போனை எடுத்த சுரேகா, “வணக்கம்மா. இன்றைக்கு நூலகர் தினம். நூலகரை வாழ்த்திவிட்டுப் பேசும்போது உங்களைப் பற்றி உங்கள் வாசகிகள் பேசினாங்க. அதனால் உங்களுக்கு போன் செய்தேன். போன் ஸ்பீக்கரில் போடறேன்மா” என்றாள் சுரேகா.
போனில் இதை எதிர்பார்க்காத வித்யாம்மா மகிழ்வுடன் கேட்டுக் கொண்டார். சுரேகா இதுவரை நடந்த விஷயங்களையும் வாசகிகள் பற்றியும் கூறியதும் பெரிதும் மகிழ்ந்தார்.
இங்கேயோ எழுத்தாளரின் குரலைக் கேட்ட வாசகிகளிடையே மகிழ்ச்சி நிறைந்த பரபரப்பு ஏற்பட்டது.
மொபைல் போனில் எழுத்தாளரும் அவருடைய வாசகிகளும் பேசுவதை மனம் நிறைந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் சுரேகா.
அன்றைக்கு இருபது வாசகிகள் வந்திருந்தனர். நூலகரும் ஆறு வாசகிகளும் போனில் பேசினர். அனைவரின் மகிழ்ச்சியும் தொத்து வியாதிபோல உற்சாகமாகத் தொத்திக் கொண்டது.
தவமணி, சாந்தி, ஆனந்தம், ரேகா, சுதா என்று ஒவ்வொருவரும் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது தாங்கள் ரசித்த அந்தப் புத்தகத்தைப் பற்றி பேசினர்.
“நன்றிம்மா உங்களிடம் பேசிய ஏழு பேரும் இங்கே இருக்கிறாங்க. அவங்க எப்போ வருவாங்க நம்ம நூலகத்துக்கு அழைச்சிட்டு வாங்க என்று கூறியவர்களிடம் கண்டிப்பாக ஒருநாள் வருவாங்கன்னு சொல்லியிருக்கிறேன். அவசியம் இங்கே தென்றல் நகருக்கு ஒருநாள் வாங்க.” என்றாள்.
“எல்லோரையும் பார்க்க கண்டிப்பாக வருவேன்” என்று மகிழ்வுடன் கூறினார்.
இதைவிட பெரு மகிழ்ச்சி என்ன வேண்டும் என்று அனைவரும் பேசிக் களித்தனர்.
நூலகருக்கு நினைவுப்பரிசு வழங்கி நூலகர் தினம் மகிழ்வுடன் முடிந்தது.
இந்த விபரத்தை முகநூலில் புகைப்படத்துடன் பகிர்ந்து கொண்டதும் எழுத்தாளர் வித்யாசுப்ரமணியம் மகிழ்ந்து நன்றி தெரிவித்தார்.
இப்படியாக நூலகத்தில் ஆரம்ப காலத்திலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சீரான வளர்ச்சி இருப்பது கண்கூடாகத் தெரிந்தாலும், இன்னும் நூலகத்துக்கு சொந்த இடம் கிடைக்கவில்லை.
*
‘36 வயதினிலே’ திரைப்படம் இன்னும் பார்க்கவில்லை என்று திரைப்படம் வந்த சமயத்தில், 52 வயதினிலே எப்போது எடுக்கப்போறாங்க காத்திருக்கிறேன் என்று பேஸ்புக்கில் எழுதியிருந்தாள் சுரேகா.
கமெண்ட்டில், நமக்கு 16 வயதில் 16 வயதினிலே படம் வந்தது. இவங்க 36 வயதினிலே படம் எடுக்கும்போது நமக்கு 52 வயசு ஆகிடுச்சே என்றும் எழுதினாள்.
அந்தப் பதிவில் நண்பர் இயக்குநர் செல்வகுமார், இதே தலைப்பிலேயே நீங்க எழுதலாமே சுரேகா என்றார்.
செல்வா அப்போ படம்…
நானே எடுக்கிறேன்
மெய்யாலுமா நடக்கிற காரியமா
நீங்க எழுதுங்க நடத்திக் காட்டிவிடுவோம்
காலம் அனுமதித்தால்… அவசியம் அசத்தலாம் செல்வா..
காலத்திடம் இந்த உரையாடலையே ஒரு அப்ளிகேஷனாக அனுப்பி வைப்போம்
செல்வா… இந்த நாள்… குறிச்சு வெச்சுக்கோங்க… சரித்திரத்தில் இடம் பெறும்… இது எந்த படத்தில் யாரு பேசின வசனம்னு பாத்து… அந்த வாய்ஸில் கேட்டுக்கோங்க என்று தொடர்ந்தது உரையாடல்.
பேஸ் புக்கில் நடந்த இந்த உரையாடலை நினைவில் வைத்திருந்து, ஒரு கதையின் காட்சியை எழுதி கதைக்கு எந்தத் தலைப்பும் வைக்காமல், நண்பர் இயக்குநர் செல்வகுமாருக்கு அனுப்பி வைத்தாள்.
அந்தக் கதையின் காட்சி இப்படியாக விரிந்தது….
