அத்தியாயம் – 12
மகிழம்பூவின் மணம் அறிந்த பெண்ணே..
இந்த மகிழனின் மனம் அறியாயோ..
மலரின் மணம் புரிந்தவளுக்கு
இந்த மகிழனின் மனம் புரியாதோ..
சொல்லடி எனது துளிர்நிலவே..
மகிழனை பரிசோதித்த டாக்டர் செல்லும் வரையில் மகிழனின் முகம் பார்த்துக் கொண்டே இருந்த வளரின் பார்வை முழுவதும் மகிழனின் மீதே இருந்தது.. அவளின் மனம் முழுவதும் அவனின் மீதே இருக்க, ‘பனமரம் மேல எனக்கு எதுக்கு இம்புட்டு அக்கறை..’ என்று தன்னுடைய மனதிடமே கேள்விக் கேட்டாள் வளர்மதி.. இந்த கேள்வியை மகிழனிடம் கேட்டிருந்தால் அவன் சொல்லி இருப்பான்.. அவளின் அக்கறைக்கு என்ன காரணம் என்று..!
மகிழனின் முகத்தைப் பார்த்த சிவராமன், ‘இவனோடு நான் இருந்தும் இவனை சரியாக கவனிக்காம விட்டுவிட்டேனே.. இந்த வளரு வந்து உண்மையைச் சொல்லாட்டி இவனோட நிலை என்ன..?’ என்று நினைத்தவரின் மனம் வலித்தது.. பிறகும் அவனின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த சிவராமனின் மனம் கொஞ்சம் நிம்மதியடைந்தது..
வளர்மதி மகிழனின் முகத்தையே பார்க்க அதை கவனிக்காத மகிழன் பானுமாவின் முகத்தையே யோசனையோடு பார்த்தான்.. ஒருவேளை வளரின் முகத்தைப் பார்த்திருந்தால் அவளின் மனதை அறிந்திருப்பானோ..? ‘தன்னை சுற்றி என்ன நடக்கிறது..?’ என்று அறியாத பானுமாவோ டாக்டரிடம் எல்லா விவரத்தையும் கவனமாகக் கேட்டறிந்தார்..
மகிழனின் முகத்தைப் பார்த்து நிம்மதியடைந்த சிவராமன் பானுமாவின் முகத்தைப் பார்த்தார்.. அவரின் அக்கறையைக் கவனித்தவர், ‘இது யாரோ என்னும் பொழுதே இவ்வளவு அக்கறையாக இருப்பவள்.. இவன் தன்னுடைய மூத்தபேரன் என்று அறிந்தால் இதே பாசத்தோடு இருப்பாளா..?’ என்று யோசித்தார்..
கணவனின் மனதினை அறியாத பானுமா வளரின் பக்கம் திரும்பி, “ஏய் வளரு கீழே போய் உன்னோட அம்மாட்ட மகிழனுக்கு கஞ்சி வைக்க சொல்லு..” என்று சொல்லவும் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்த வளரு, ‘பானுமா என்ன சொன்னார்..’ என்று தெரியாமலே சரியென்று தலையசைத்தவள் அடுத்தநொடியே அறையைவிட்டு வெளியே சென்றாள்..
அங்கே நடப்பதை யோசனையோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்த மகிழன் வளர் அறையைவிட்டு செல்வதை அப்பொழுதுதான் கவனித்தான்.. அவளைப் பார்த்தவனின் மனம், ‘இந்த வளருக்கு அவளின் மனம் என்று புரியுமோ..?’ என்று வருத்ததோடு நினைத்தவனின் மனம் கொஞ்ச நேரத்திற்கு முன்னாடி நடந்ததை நினைத்துப் பார்த்தது..
அவள் தன மீது காட்டிய பாசம் கலந்த அக்கறையை உணர்ந்தவன், ‘உனக்கே உண்மை புரியும்டி..’ என்று நினைத்தவன் மனம் யோசனையில் ஆழ்ந்தது.. வளர்மதி அறையைவிட்டு வெளியே சென்றதும் கணவரின் பக்கம் திரும்பியவர், “என்னங்க நான் மகிழனை பார்த்துக்கிறேன்.. நீங்க ஆலைக்கு கெளம்புங்க..” என்று சொல்ல மகிழனின் முகத்தைப் பார்த்தார் சிவராமன்...
அவனின் முகம் யோசனையில் ஆழ்ந்திருக்க, ‘இவன் ஏதோ பிளான் பண்ணிட்டான்..’ என்று மனதில் நினைத்தவர், “சரி மகிழா உடம்பைப் பார்த்துக்கோப்பா.. நான் ஆலைக்கு போறேன்..” என்று சொல்ல பானுமாவின் மீதிருந்த பார்வையைத் திருப்பியவன், “சரிங்க தாத்தா..” என்று சொல்ல அவரும் அறையைவிட்டு வெளியே சென்றார்..
அவரின் பின்னோடு அறையைவிட்டு வெளியே சென்ற பானுமா, “ஏய் வளரு சீக்கிரம் வாடி.. புள்ளைக்கு கஞ்சி கொடுத்துட்டு மாத்திரை கொடுக்கணும்..” என்று ஹாலுக்கு குரல் கொடுத்துவிட்டு மகிழனின் அறைக்குள் சென்றார்.. அவர்கள் சென்றதும் மகிழனின் அருகில் அமர்ந்த பானுமா, “மகிழா இப்போ எப்படிப்பா இருக்கு..?” என்று கேட்டார்.. அவன் பதில் பேசாமல் அமைதியாக அவனின் முகத்தையே பார்த்தான்..
‘என்னோட பாட்டி எதுக்கு அன்னைக்கு அப்படி கேட்டாங்க..?’ என்ற கேள்வியோடு பானுமாவின் முகத்தைப் பார்த்தான்.. அவனுக்கு அதற்கான விடை தேவையாக இருந்தது.. அந்த வீட்டு வந்த நாளில் இருந்தே பானுமா அவனிடம் இயல்பாக பேசியது கிடையாது.. அவர் விலகி செல்வது இவனின் மனதிற்கு தெரிந்தாலும் கூட இவன் அதை கண்டும் காணாதது போலவே இருந்தான்..
அவனின் மனமும் சிலநேரம் அவரின் அன்பை எதிர்பார்க்கும்.. தன்னுடைய மனதை அடக்கிக்கொண்டு அவரை கடந்து செல்வான்.. இப்பொழுது அவரே வந்து பேசவும் அவனின் மநம் சந்தோஷம் அடைந்தாலும் அன்று அவர் கேட்ட கேள்வி அவனின் மனதை வண்டாக குடைந்தது.. அதை எப்படி கேட்பது என்று புரியாமலே அமைதியாக அவரின் முகம் பார்த்தான் மகிழன்..
அவனின் அமைதி பானுமாவின் மனதினை பாதிக்க அவரின் முகம் மாறியது.. அவன் ஏதோ கேட்க நினைப்பதை அவனின் முகம் பார்த்து உணர்ந்த பானுமா மகிழனின் தலையை வருடிக் கொடுத்தபடியே, “என்ன மகிழா என்னிடம் ஏதாவது கேட்கணுமா..?” என்று கேட்டார்.. அவர் தன்னுடைய மனதில் இருப்பதை கேட்பார் என்று அறியாதவன் அவரின் முகத்தை திகைப்புடன் பார்த்தான்..
“பாட்டி நான் இங்கே வந்த அன்னைக்கு, ‘இங்கே பரிதாபத்தை எல்லாம் எதிர்பார்க்காதே.. இங்கே அது எல்லாம் ரொம்ப கம்மின்னு..’ சொன்னீங்க.. இப்போ எதுக்காக பாட்டி என்னிடம் பரிதாபம் காட்டிறீங்க..?” என்று மனதில் நினைத்தை ‘தேங்காய் உடைத்தது போல..’ கேட்டான்.. அவனின் முகத்தைப் பார்த்த பானுமா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தார்..
மகிழன் கேள்வியோடு பானுமாவின் முகம் பார்க்க, “அன்னைக்கு சொன்னதை இன்னுமா நெனச்சுட்டு இருக்கிற..?” என்று கேட்டதும், “எனக்கு தெரியனும் பாட்டி இப்போ மட்டும் எதுக்கு எனக்கு பரிதாபம் பாக்கிறீங்கன்னு எனக்கு தெரியணும்.. இப்போ இவ்வளவு அன்பாக இருக்கும் நீங்க அப்போ எதுக்கு என்னிடம் அப்படி சொன்னீங்க..?” என்று கேட்டான்..
அவனின் தெளிவான பேச்சு பானுமாவின் மனத்தைக் கவர, “இப்போ உலகம் பழைய மாதிரி இல்ல ராசா.. அப்போ எல்லாம் இருந்த உலகம் வேற.. இப்போ இருக்கிற உலகமே வேற.. பரிதாபம் பார்த்தாலே அவங்க பாவத்தை தான் சன்மானமாக கொடுக்கிறாங்கப்பா.. அதுதான் அப்படி சொல்லிட்டேன்..” என்று எங்கோ பார்த்தபடியே கூறினார்..
அவரின் முகத்தையே பார்த்த மகிழன் அவரின் கைகளுக்கு அழுத்தம் கொடுக்க அவனின் முகத்தைப் பார்த்து சிரித்த பானுமா, “உனக்கும் என்னோட பேரனோட வயசுதானப்பா ஆகுது.. அதுதான் மனசு கேட்காம உன்ன பார்க்க வந்தேன்..” என்று கூறியவர் அவனின் முகத்தை வருடிக் கொடுத்தார்.. அதில் இருந்த பாசத்தில் இளைப்பாறினான் மகிழன்..
அவன் இமைக்காமல் பானுமாவின் முகத்தைப் பார்க்க, “என்னோட வார்த்தை உன்னோட மனசை பாதிச்சிருந்த மன்னிச்சிரு ராசா.. என்னோட பேரன் வெளிநாட்டுல இருக்கான்.. அவனோட முகம் கூட நான் பார்த்து இல்ல.. சின்ன பேரனோட போட்டோ மட்டும் தபால வரும்..” என்றவரின் மனதில் இதுநாள் வரை இருந்த ஏக்கத்தை எல்லாம் அவனிடம் சொல்ல ஆரம்பித்தார்..
அவரின் மனதில் இருக்கும் ஏக்கத்தை அவரின் வார்த்தையில் அறிந்தவனின் மனம் வலித்தது.. ஒவ்வொரு பணக்கார வீட்டிலும் இதுதான் நிலை.. படிப்பு, வேலை என்று ஊரைவிட்டு வெளியே செல்லும் மகன், மகளையும், பேரன், பேத்தியையும் பார்க்காமலே காலம் முழுவதும் எதிர்பார்ப்போடு காத்திருக்கும் முதியோர் நிலையை தன்னுடைய பாட்டியின் முகத்தில் பார்த்த மகிழனின் கண்கள் லேசாக கலங்கியது..
அவன் கண்கள் கலங்குவதைப் பார்த்த பானுமா, “என்ன ராசா கைகால் வலிக்குதுதா..?” என்று கேட்டார்.. அவரின் குரலில் பாசம் இருப்பதை உணர்ந்த மகிழன், ‘பாட்டியோட மனசில இவ்வளவு ஏக்கம் இருக்கா..? உங்க மனசு புரியாம எல்லோரும் உங்கள ஏமாத்திட்டு இருக்கோம் பாட்டி..’ என்று குற்ற உணர்வுடன் நினைத்தான்..
அவனின் முகத்தை வைத்தே மனதினை கணிக்க முடியாத பானுமா, “என்னப்பா..?” என்று கேட்டதும் ஒன்றுமில்லை என்று தலையசைத்தவன் கண்மூடிப்படுத்தான்.. அவனின் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே அவனின் அருகில் அமர்ந்திருந்த பானுமாவின் மனம், ‘இந்த புள்ளைய அன்னைக்கு நானும் அப்படி கேட்டிருக்கக்கூடாது.. அத மறக்காம அப்படி மனசில வெச்சிருக்கான்..’ என்று நினைத்தார்..
மாடியில் இருந்து கீழே இறங்கி வந்த சிவராமன் வளர்மதி எங்கே என்று பார்க்க அவளோ முன் வாசலுக்கு ஏதோ வேலையாக சென்றிருந்தாள்.. அதைக் கவனித்தவர் சமையலறைக்குள் எட்டிப்பார்க்க அங்கே வேலை செய்துக் கொண்டிருந்த பொன்னுத்தாயைப் பார்த்துவிட்டு மெல்ல சமையறை பக்கம் சென்றவர், “பொன்னுத்தாய்..” என்று அழைத்தார்.. சிவராமனின் குரல் கேட்டு திரும்பிய பொன்னுதாய், “ஐயா என்னங்க..” என்று பணிவாகக் கேட்டார்..
பொன்னுத்தாயின் முகம் பார்த்தவர் ஒருநிமிடம், ‘இவளிடம் உண்மையைச் சொல்லலாமா..?’ என்று யோசித்தார்.. அவரின் முகத்தை கேள்வியோடு பார்த்து நின்ற பொன்னுத்தாயைப் பார்த்தவர், ‘அப்பவே உண்மையைச் சொல்லாம இருந்த புள்ளை இது.. இப்போவா உண்மையை வெளியே சொல்ல போகுது..’ என்று நினைத்தவர் உண்மையை பொன்னுதாயிடம் சொன்னார்..
“பொன்னுத்தாய் என்னோட பேரனுக்கு முடியலம்மா.. பானுவால் அடிக்கடி மாடியேற முடியாது.. அதனால வளரை அப்போ அப்போ போய் பார்த்துட்டு வர சொல்லும்மா..” என்று மெதுவாக கூறினார்.. அவர் சொன்னதைக் கேட்ட பொன்னுத்தாய் பேய் அறைந்தது போல அதிர்ச்சியில் அப்படியே உறைந்து நின்றார்..
அவரின் முகத்தைப் பார்த்த சிவராமன், “பொன்னுத்தாயி என்னம்மா ஆச்சு..?” என்று கேட்டதும் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்து பார்த்த பொன்னுத்தாயிக்கு பேச வாய் வரவில்லை..
‘ஐயா என்ன சொல்றாக.. மகிழன் இவுக பேரனா..?’ என்ற கேள்வியுடன் அவரை நிமிர்ந்து பார்த்தவரின் முகத்தில் இருந்த அதிர்ச்சியைப் பார்த்த சிவராமன், “சின்ன வயசில இங்க இருந்தவன் தான்ம்மா.. உன்னோட மகளுக்கு கூட பேரு வெச்சானே மறந்துட்டியா பொன்னுத்தாய்..” என்று கேட்டதும் பொன்னுத்தாயின் மனதில் மகிழனின் பிள்ளை முகம் வந்து சென்றது..
Last edited:
