அத்தியாயம் – 23
காலையில் எழுந்து ஆலைக்கு கிளம்பிச் சென்ற மகிழனின் எதிரே வந்து கொண்டிருந்தார் பொன்னுத்தாய்.. அவர் எதிரே வரவும் மகிழனின் மனதில் அந்த எண்ணம் தோன்ற அவரின் எதிரே வந்து வழியைமறித்து நின்றான்.. தன் முன்னே யாரோ வந்து வழியை மறித்து நிற்கவும் நிமிர்ந்துப் பார்த்த பொன்னுத்தாய், “என்ன தம்பி..?” என்று கேட்டார்..
அப்பொழுது அந்த வழியாக வயலுக்கு சென்று கொண்டிருந்த பேச்சி இருவரையும் பார்த்ததும் அவர்களின் அருகில் சென்றாள்.. இருவரும் பேசுவதைக் கேட்டபடியே நின்றிருந்தாள்.. மகிழன் கேட்ட கேள்வி அவளையே அதிர வைத்தது.. அவரின் முகத்தைப் பார்த்த மகிழன், “அத்தை நான் என்ன அத்தை பண்ணினேன்..? துளிருக்கு என்னை விட்டுவிட்டு வேறொரு மாப்பிள்ளை பார்க்க உங்களுக்கு எப்படி அத்தை மனசு வந்தது..?” என்று பாவமாகக் கேட்டதும் பொன்னுத்தாயின் மனம் கலங்கியது..
அவனும் அவரையே பார்க்க, “உன்மேல் எனக்கு எந்த கோபமும் இல்லப்பா மகிழா.. என்ன அம்மாவை நினைச்சாத்தான் ரொம்ப பயமாக இருக்கிறது..” என்று கூறியதும் அதிர்ந்தான் மகிழன்.. அவன் அதிர்ச்சியுடனே “அத்தை நான்..” என்று மகிழன் இழுக்கும் பொழுது, “எனக்கு எல்லா உண்மையும் தெரியும்.. ஆனால் நான் வெளிகாட்டிக்க முடியாதே..” என்று வெள்ளையாக சிரித்தவரின் முகத்தைப் பார்த்த பேச்சி, ‘இவருதான் பானுமாவின் பேரன் மகிழனா..?’ என்று நினைத்தவளின் கண்களில் வந்து நின்றார் ராஜீவ்..
‘என்னோட சிந்தனையில் இருந்தது படித்த மாப்பிள்ளை தானே தவிர.. இவரு இல்லையே..’ என்று யோசித்தவளின் மன கண்ணில் வந்து நின்றாள் வளர்மதி.. ‘எனக்கு எந்த ஆசையும் இல்லப்பா.. வெளிநாட்டில் படிச்சிட்டு வந்து அவரு என்னை கல்யாணம் பண்ண போறாருன்னு நான் நினைக்கவே இல்லையே..’ என்று சொன்னது நினைவு வர அங்கே நடப்பதைக் கவனித்தாள்..
“நீங்க பணக்காரராக இல்லாமல் இருந்திருந்தால் என்னோட பெண்ணை தாரளமாக உனக்கு கொடுக்க நினைத்திருப்பேன் மகிழா.. ஆனால் இப்போ எல்லாமே மாறிவிட்டது.. நீதான் என்னோட மாப்பிள்ளையாக வரணும் என்ற விதி இருக்கு.. இனி நடப்பது எல்லாம் நல்லதாகவே நடக்கட்டும்.. எனக்காக என்னோட பெண்ணை நல்ல வெச்சு பார்த்துக்கோங்க தம்பி..” என்று கண்கள் கலங்க கூறினார்.. பேச்சி மகிழனின் பதிலை எதிர்பார்த்தாள்..
அவர் சொன்னதைக் கேட்டதும், “உங்க மகளை உங்களைவிட பலமடங்கு நல்ல பார்த்துக்கிறேன் அத்தை.. யாருக்காகவும் எதுக்காகவும் நான் அவளை விட்டுக்கொடுக்க மாட்டேன்..” என்று சொல்லிவிட்டுத் திரும்பிய மகிழனைப் பார்த்தபடியே நின்றிருந்தாள் பேச்சி.. அவளைப் பார்த்தும், ‘இவள் எப்பொழுது இங்கே வந்தாள்..?’ என்று யோசித்தபடியே அவளின் முகத்தைக் கேள்வியாகப் பார்த்தான்..
“என்ன பேச்சி..?” என்று கேட்டதும் அவனைக் கையெடுத்து கும்பிட்டவள், “நீங்கதான் உண்மையான பேரன் என்று எனக்கு இதுவரைக்கும் தெரியாது.. என்னோட வாழ்க்கை நல்ல இருக்கணும் என்று அவளுக்கு வந்த மாப்பிள்ளையை எனக்கு பெண்பார்க்க வைத்து என்னோட மனசை எனக்கு புரிவெச்சதுக்கு நன்றி அண்ணா..” என்று சொன்னவள் தன்னுடைய வழியைப் பார்த்து நடந்தாள்..
எல்லோரையும் சுயநலக்காரி, பொறாமை பிடித்தவள் என்று சொல்ல முடியாதே.. அவர்களின் மனதினை புரியாமல் அவரவர் செய்யும் தவறு அடுத்தவரின் வாழ்க்கையை ஊஞ்சலாட வைக்கிறது.. பேச்சி அவளின் மனதில் இருப்பது இன்னதென்று புரியாமல் வளரின் மீது பொறாமைப்பட்டாள்.. அவளின் மனமோ எனக்கு மகிழனை மாதிரி படித்த மாப்பிள்ளை வேண்டுமே என்று நினைத்தாளே தவிர மகிழனே வேண்டும் என்று அவள் நினைக்கவே இல்லை..
அவ செல்லும் திசையைப் பார்த்த பொன்னுத்தாய், ‘என்னோட ஜெயா எங்கே இருக்காளோ..?’ என்று நினைத்தபடியே வீட்டைநோக்கி நடந்தார்.. மகிழனும் ஆலையை நோக்கி நடந்தான்..
வீட்டில் என்ன பிரச்சனை நடக்கிறது என்று உண்மை அறியாத பொன்னுத்தாய் தன்னுடைய மகளுக்கு தான் சேர்த்த பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு ஈரோட்டுக்கு சென்று மகளுக்கு என்று நகை எடுத்தார்.. அவர் ஒவ்வொரு பொருளையும் பார்த்து பார்த்து வாங்கிவிட்டு வெளியே வந்தார்.. அவர் வெளியே வரும் நேரத்தில் வேறொரு கடையில் இருந்து வெளியே வந்து கொண்டிருந்தனர் சிவசங்கரனும், ஜெயலட்சுமியும்..!
“என்னங்க இந்த மகிழன் நம்மை திருமணத்துக்கு வர வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டான்..?” என்று கேட்டபடியே நடந்து கொண்டிருந்தார் லட்சுமி.. அவரின் கேள்வியில் சங்கரனின் முகம் மாற, “என்ன லட்சுமி பண்றது..? எல்லாம் நம்ம செய்த தவறுதானே.. இன்னைக்கு நம்ம மகனோட திருமணத்தைப் பார்க்க முடியாமல் போனது..” என்று கூறியவர் காரின் பார்கிங் நோக்கிச் செல்ல அவர்களைக் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தார் பொன்னுத்தாய்..
கணவருடன் பேசியபடியே எதர்ச்சியாக நிமிர்ந்து பார்த்த லட்சுமி தன்னைக்கடந்து சென்ற பொன்னுத்தாயைப் பார்த்ததும், ‘இவங்களை எங்கோ பார்த்த மாதிரி இருக்கே..’ என்று சிந்தனை செய்துகொண்டே கணவருடன் இணைந்தபடியே நடந்தார்.. சங்கரன் பேசிய எதுவும் லட்சுமியின் காதுகளில் கேட்கவே இல்லை.. பொன்னுத்தாயின் முகம் மனதில் வந்து நிற்க லட்சுமியின் நடையும் நின்றது.. அவர் நின்ற இடத்தில் இருந்து திரும்பிப் பார்க்க பொன்னுத்தாய் ரோடு கிராஸ் பண்ணிக்கொண்டிருந்தார்..
தான் பேசியபடியே செல்ல லட்சுமி பதில் பேசாமல் வருவதை உணர்ந்தவர், “என்ன லட்சுமி..?” என்று கேட்டபடியே திரும்ப அவரின் பின்னோடு வந்து கொண்டிருந்த லட்சுமி ரோடு கிராஸ் பண்ணுவதைப் பார்த்து, “இவள் அங்கே எதுக்கு போனா..?” என்று கேட்டபடியே அவரும் ரோடு கிராஸ் செய்தார்.. லட்சுமியோ வேகமாகச் சென்று பொன்னுத்தாயின் கையைப் பிடிக்க திடீரென யாரோ தன்னுடைய கரம்பிடிக்க வெடுக்கென்று திரும்பிப் பார்த்த பொன்னுத்தாய், “ஜெயா..” என்று அழைத்தார்..
அவரின் அழைப்பைக் கேட்டதும் லட்சுமியின் கண்கள் இரண்டும் கலங்க, “ராசாத்தி நீ இன்னும் என்னை மறக்கவே இல்லையா..?” என்று கேட்டபடியே பொன்னுத்தாயைக் கட்டியணைத்துக் கொண்டார்.. வருடங்கள் பல கடந்தும், உருவங்களில் மாற்றம் வந்தும் நட்பு என்று மாறுவதே கிடையாது.. பெண்களின் நட்பு தற்காலிகமானது என்று நினைக்கும் நினைப்பை மாற்றியமைத்த தோழிகள் இதோ நம் கண்முன்னே..!
இருவரும் தங்களை மறந்து கடந்த காலத்தின் சந்தோஷமான பக்கங்களை மீண்டும் ஒருமுறை பார்த்து வந்தனர்.. அப்பொழுது அவர்களை நெருங்கிய சிவசங்கரன், “லட்சுமி..” என்று அழைக்க தோழியைப் பிரிந்து நிமிர்ந்தவர், “மாமா ராசாத்தி..” என்று சொல்ல பொன்னுத்தாயைப் பார்த்த சங்கரன், “என்ன ராசாத்தி அண்ணாவை அடையாளம் தெரியுதா..?” என்று சிரிப்புடன் கேட்டார்..
கண்களில் வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்ட பொன்னுத்தாய், “நல்ல இருக்கேன் அண்ணா..” என்று சொல்ல, “சரி வாம்மா வீட்டுக்கு போய் பேசலாம்..” என்று சொல்ல பொன்னுத்தாய் தயக்கமாக தோழியின் முகத்தைப் பார்த்தார்.. அவரின் பார்வையின் பொருள் புரிந்த இருவருமே, “எங்க உருவத்தில் மட்டும் தாண்டி மாற்றம் வந்திருக்கு.. உள்ளம் இன்னும் அப்படியேதான் இருக்கு..” என்று சொல்லியபடியே தோழியின் கரம்பிடித்து நடந்த மனைவியைப் பின்தொடர்ந்தார் சிவசங்கரன்..
மூவரும் காரில் ஏறியதும், “எந்த விசயமாக இருந்தாலும் வீட்டில் போய் பேசிக்கலாம்..” என்று சொல்ல, “அது எல்லாம் முடியாதுங்க.. நாங்க பேசவேண்டிய கதை இன்னும் எவ்வளவு இருக்கு.. இருபத்தி ஏழு வருஷத்து கதையைப் பேச ஒரு மணிநேரம் போதுமா..?” என்று கேட்டவர் பொன்னுத்தாயுடன் பேச ஆரம்பித்தார்..
அன்று போலவே இன்றும் பலவருடன்களைக் கடந்து அவர்களின் நினைவுகள் கடந்தகாலம் சென்றுவந்தனர்.. இத்தனை வருடத்தில் ஒரு மற்றம் மட்டுமே இருவரின் இடையே நடந்திருந்தது.. என்ன அப்பொழுது எல்லாம் பொன்னுத்தாய் அதிகமாகப் பேசுவார்.. இப்பொழுது லட்சுமி அதிகமாகப் பேச அதை கேட்டுகொண்டே அமைதியாக வந்தார் பொன்னுத்தாய்..
‘என்னதான் அவளை நாம் நன்றாக வைத்துப் பார்த்துக் கொண்டாலும் கூட அவளின் மனதில் எத்தனை எண்ணங்கள் இருக்கிறது..’ என்ற ஒரு விஷயத்தை மட்டும் சங்கரன் முழுவதுமாக உணர்ந்து கொண்டார்.. அவர் காரை வீட்டின் முன்னே நிறுத்த காரைவிட்டு இறங்கிய லட்சுமி வேகமாகச் சென்று கதவைத் திறந்தாள்...
அன்றிலிருந்து ஒரு வாரம் எப்பொழுதும் போலவே சென்று மறைய மகிழன் எப்பொழுதும் போலவே ஆலைக்கு சென்று வந்தான்.. சிவராமனின் மனதில் ஆயிரம் குழப்பம் இருந்தாலும் அவரும் அதை வெளியே காட்டாமல் இருந்தார்..
தோட்டத்தில் நின்றிருந்த துளிரைப் பார்த்த மகிழன், ‘இவ ஏன் இங்க உட்காந்திருக்கா..?’ என்று யோசித்தபடியே அவன் கீழிறங்கி வர புன்னகை முகம் மாறாமல் ஒரு கல்லின் மீது அமர்ந்திருந்த துளிரின் பார்வை முழுவதும் அந்த பூவின் மீதே இருந்தது.. அவளைப் பார்த்துக்கொண்டே நின்ற மகிழன் மீண்டும் சென்று கிளம்ப ஆரம்பித்தான்..
நீயறிந்த முகங்களில் போலியான
புன்னகை தவழ்கிறது பெண்ணே..
அவர்கள் தொலைத்த புன்னகையைக்
கண்டுபிடிக்க நானும் போலியான
முகமூடியை அணிந்தேன் பெண்ணே..
என்னுடைய முகமூடியைக் கிழித்ததடி
உனது நிஜமாக நேசம்..
இந்த உண்மை அறிவாயோ..?
காலையில் எழுந்து ஆலைக்கு கிளம்பிச் சென்ற மகிழனின் எதிரே வந்து கொண்டிருந்தார் பொன்னுத்தாய்.. அவர் எதிரே வரவும் மகிழனின் மனதில் அந்த எண்ணம் தோன்ற அவரின் எதிரே வந்து வழியைமறித்து நின்றான்.. தன் முன்னே யாரோ வந்து வழியை மறித்து நிற்கவும் நிமிர்ந்துப் பார்த்த பொன்னுத்தாய், “என்ன தம்பி..?” என்று கேட்டார்..
அப்பொழுது அந்த வழியாக வயலுக்கு சென்று கொண்டிருந்த பேச்சி இருவரையும் பார்த்ததும் அவர்களின் அருகில் சென்றாள்.. இருவரும் பேசுவதைக் கேட்டபடியே நின்றிருந்தாள்.. மகிழன் கேட்ட கேள்வி அவளையே அதிர வைத்தது.. அவரின் முகத்தைப் பார்த்த மகிழன், “அத்தை நான் என்ன அத்தை பண்ணினேன்..? துளிருக்கு என்னை விட்டுவிட்டு வேறொரு மாப்பிள்ளை பார்க்க உங்களுக்கு எப்படி அத்தை மனசு வந்தது..?” என்று பாவமாகக் கேட்டதும் பொன்னுத்தாயின் மனம் கலங்கியது..
அவனும் அவரையே பார்க்க, “உன்மேல் எனக்கு எந்த கோபமும் இல்லப்பா மகிழா.. என்ன அம்மாவை நினைச்சாத்தான் ரொம்ப பயமாக இருக்கிறது..” என்று கூறியதும் அதிர்ந்தான் மகிழன்.. அவன் அதிர்ச்சியுடனே “அத்தை நான்..” என்று மகிழன் இழுக்கும் பொழுது, “எனக்கு எல்லா உண்மையும் தெரியும்.. ஆனால் நான் வெளிகாட்டிக்க முடியாதே..” என்று வெள்ளையாக சிரித்தவரின் முகத்தைப் பார்த்த பேச்சி, ‘இவருதான் பானுமாவின் பேரன் மகிழனா..?’ என்று நினைத்தவளின் கண்களில் வந்து நின்றார் ராஜீவ்..
‘என்னோட சிந்தனையில் இருந்தது படித்த மாப்பிள்ளை தானே தவிர.. இவரு இல்லையே..’ என்று யோசித்தவளின் மன கண்ணில் வந்து நின்றாள் வளர்மதி.. ‘எனக்கு எந்த ஆசையும் இல்லப்பா.. வெளிநாட்டில் படிச்சிட்டு வந்து அவரு என்னை கல்யாணம் பண்ண போறாருன்னு நான் நினைக்கவே இல்லையே..’ என்று சொன்னது நினைவு வர அங்கே நடப்பதைக் கவனித்தாள்..
“நீங்க பணக்காரராக இல்லாமல் இருந்திருந்தால் என்னோட பெண்ணை தாரளமாக உனக்கு கொடுக்க நினைத்திருப்பேன் மகிழா.. ஆனால் இப்போ எல்லாமே மாறிவிட்டது.. நீதான் என்னோட மாப்பிள்ளையாக வரணும் என்ற விதி இருக்கு.. இனி நடப்பது எல்லாம் நல்லதாகவே நடக்கட்டும்.. எனக்காக என்னோட பெண்ணை நல்ல வெச்சு பார்த்துக்கோங்க தம்பி..” என்று கண்கள் கலங்க கூறினார்.. பேச்சி மகிழனின் பதிலை எதிர்பார்த்தாள்..
அவர் சொன்னதைக் கேட்டதும், “உங்க மகளை உங்களைவிட பலமடங்கு நல்ல பார்த்துக்கிறேன் அத்தை.. யாருக்காகவும் எதுக்காகவும் நான் அவளை விட்டுக்கொடுக்க மாட்டேன்..” என்று சொல்லிவிட்டுத் திரும்பிய மகிழனைப் பார்த்தபடியே நின்றிருந்தாள் பேச்சி.. அவளைப் பார்த்தும், ‘இவள் எப்பொழுது இங்கே வந்தாள்..?’ என்று யோசித்தபடியே அவளின் முகத்தைக் கேள்வியாகப் பார்த்தான்..
“என்ன பேச்சி..?” என்று கேட்டதும் அவனைக் கையெடுத்து கும்பிட்டவள், “நீங்கதான் உண்மையான பேரன் என்று எனக்கு இதுவரைக்கும் தெரியாது.. என்னோட வாழ்க்கை நல்ல இருக்கணும் என்று அவளுக்கு வந்த மாப்பிள்ளையை எனக்கு பெண்பார்க்க வைத்து என்னோட மனசை எனக்கு புரிவெச்சதுக்கு நன்றி அண்ணா..” என்று சொன்னவள் தன்னுடைய வழியைப் பார்த்து நடந்தாள்..
எல்லோரையும் சுயநலக்காரி, பொறாமை பிடித்தவள் என்று சொல்ல முடியாதே.. அவர்களின் மனதினை புரியாமல் அவரவர் செய்யும் தவறு அடுத்தவரின் வாழ்க்கையை ஊஞ்சலாட வைக்கிறது.. பேச்சி அவளின் மனதில் இருப்பது இன்னதென்று புரியாமல் வளரின் மீது பொறாமைப்பட்டாள்.. அவளின் மனமோ எனக்கு மகிழனை மாதிரி படித்த மாப்பிள்ளை வேண்டுமே என்று நினைத்தாளே தவிர மகிழனே வேண்டும் என்று அவள் நினைக்கவே இல்லை..
அவ செல்லும் திசையைப் பார்த்த பொன்னுத்தாய், ‘என்னோட ஜெயா எங்கே இருக்காளோ..?’ என்று நினைத்தபடியே வீட்டைநோக்கி நடந்தார்.. மகிழனும் ஆலையை நோக்கி நடந்தான்..
வீட்டில் என்ன பிரச்சனை நடக்கிறது என்று உண்மை அறியாத பொன்னுத்தாய் தன்னுடைய மகளுக்கு தான் சேர்த்த பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு ஈரோட்டுக்கு சென்று மகளுக்கு என்று நகை எடுத்தார்.. அவர் ஒவ்வொரு பொருளையும் பார்த்து பார்த்து வாங்கிவிட்டு வெளியே வந்தார்.. அவர் வெளியே வரும் நேரத்தில் வேறொரு கடையில் இருந்து வெளியே வந்து கொண்டிருந்தனர் சிவசங்கரனும், ஜெயலட்சுமியும்..!
“என்னங்க இந்த மகிழன் நம்மை திருமணத்துக்கு வர வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டான்..?” என்று கேட்டபடியே நடந்து கொண்டிருந்தார் லட்சுமி.. அவரின் கேள்வியில் சங்கரனின் முகம் மாற, “என்ன லட்சுமி பண்றது..? எல்லாம் நம்ம செய்த தவறுதானே.. இன்னைக்கு நம்ம மகனோட திருமணத்தைப் பார்க்க முடியாமல் போனது..” என்று கூறியவர் காரின் பார்கிங் நோக்கிச் செல்ல அவர்களைக் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தார் பொன்னுத்தாய்..
கணவருடன் பேசியபடியே எதர்ச்சியாக நிமிர்ந்து பார்த்த லட்சுமி தன்னைக்கடந்து சென்ற பொன்னுத்தாயைப் பார்த்ததும், ‘இவங்களை எங்கோ பார்த்த மாதிரி இருக்கே..’ என்று சிந்தனை செய்துகொண்டே கணவருடன் இணைந்தபடியே நடந்தார்.. சங்கரன் பேசிய எதுவும் லட்சுமியின் காதுகளில் கேட்கவே இல்லை.. பொன்னுத்தாயின் முகம் மனதில் வந்து நிற்க லட்சுமியின் நடையும் நின்றது.. அவர் நின்ற இடத்தில் இருந்து திரும்பிப் பார்க்க பொன்னுத்தாய் ரோடு கிராஸ் பண்ணிக்கொண்டிருந்தார்..
தான் பேசியபடியே செல்ல லட்சுமி பதில் பேசாமல் வருவதை உணர்ந்தவர், “என்ன லட்சுமி..?” என்று கேட்டபடியே திரும்ப அவரின் பின்னோடு வந்து கொண்டிருந்த லட்சுமி ரோடு கிராஸ் பண்ணுவதைப் பார்த்து, “இவள் அங்கே எதுக்கு போனா..?” என்று கேட்டபடியே அவரும் ரோடு கிராஸ் செய்தார்.. லட்சுமியோ வேகமாகச் சென்று பொன்னுத்தாயின் கையைப் பிடிக்க திடீரென யாரோ தன்னுடைய கரம்பிடிக்க வெடுக்கென்று திரும்பிப் பார்த்த பொன்னுத்தாய், “ஜெயா..” என்று அழைத்தார்..
அவரின் அழைப்பைக் கேட்டதும் லட்சுமியின் கண்கள் இரண்டும் கலங்க, “ராசாத்தி நீ இன்னும் என்னை மறக்கவே இல்லையா..?” என்று கேட்டபடியே பொன்னுத்தாயைக் கட்டியணைத்துக் கொண்டார்.. வருடங்கள் பல கடந்தும், உருவங்களில் மாற்றம் வந்தும் நட்பு என்று மாறுவதே கிடையாது.. பெண்களின் நட்பு தற்காலிகமானது என்று நினைக்கும் நினைப்பை மாற்றியமைத்த தோழிகள் இதோ நம் கண்முன்னே..!
இருவரும் தங்களை மறந்து கடந்த காலத்தின் சந்தோஷமான பக்கங்களை மீண்டும் ஒருமுறை பார்த்து வந்தனர்.. அப்பொழுது அவர்களை நெருங்கிய சிவசங்கரன், “லட்சுமி..” என்று அழைக்க தோழியைப் பிரிந்து நிமிர்ந்தவர், “மாமா ராசாத்தி..” என்று சொல்ல பொன்னுத்தாயைப் பார்த்த சங்கரன், “என்ன ராசாத்தி அண்ணாவை அடையாளம் தெரியுதா..?” என்று சிரிப்புடன் கேட்டார்..
கண்களில் வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்ட பொன்னுத்தாய், “நல்ல இருக்கேன் அண்ணா..” என்று சொல்ல, “சரி வாம்மா வீட்டுக்கு போய் பேசலாம்..” என்று சொல்ல பொன்னுத்தாய் தயக்கமாக தோழியின் முகத்தைப் பார்த்தார்.. அவரின் பார்வையின் பொருள் புரிந்த இருவருமே, “எங்க உருவத்தில் மட்டும் தாண்டி மாற்றம் வந்திருக்கு.. உள்ளம் இன்னும் அப்படியேதான் இருக்கு..” என்று சொல்லியபடியே தோழியின் கரம்பிடித்து நடந்த மனைவியைப் பின்தொடர்ந்தார் சிவசங்கரன்..
மூவரும் காரில் ஏறியதும், “எந்த விசயமாக இருந்தாலும் வீட்டில் போய் பேசிக்கலாம்..” என்று சொல்ல, “அது எல்லாம் முடியாதுங்க.. நாங்க பேசவேண்டிய கதை இன்னும் எவ்வளவு இருக்கு.. இருபத்தி ஏழு வருஷத்து கதையைப் பேச ஒரு மணிநேரம் போதுமா..?” என்று கேட்டவர் பொன்னுத்தாயுடன் பேச ஆரம்பித்தார்..
அன்று போலவே இன்றும் பலவருடன்களைக் கடந்து அவர்களின் நினைவுகள் கடந்தகாலம் சென்றுவந்தனர்.. இத்தனை வருடத்தில் ஒரு மற்றம் மட்டுமே இருவரின் இடையே நடந்திருந்தது.. என்ன அப்பொழுது எல்லாம் பொன்னுத்தாய் அதிகமாகப் பேசுவார்.. இப்பொழுது லட்சுமி அதிகமாகப் பேச அதை கேட்டுகொண்டே அமைதியாக வந்தார் பொன்னுத்தாய்..
‘என்னதான் அவளை நாம் நன்றாக வைத்துப் பார்த்துக் கொண்டாலும் கூட அவளின் மனதில் எத்தனை எண்ணங்கள் இருக்கிறது..’ என்ற ஒரு விஷயத்தை மட்டும் சங்கரன் முழுவதுமாக உணர்ந்து கொண்டார்.. அவர் காரை வீட்டின் முன்னே நிறுத்த காரைவிட்டு இறங்கிய லட்சுமி வேகமாகச் சென்று கதவைத் திறந்தாள்...
***************
அன்றிலிருந்து ஒரு வாரம் எப்பொழுதும் போலவே சென்று மறைய மகிழன் எப்பொழுதும் போலவே ஆலைக்கு சென்று வந்தான்.. சிவராமனின் மனதில் ஆயிரம் குழப்பம் இருந்தாலும் அவரும் அதை வெளியே காட்டாமல் இருந்தார்..
தோட்டத்தில் நின்றிருந்த துளிரைப் பார்த்த மகிழன், ‘இவ ஏன் இங்க உட்காந்திருக்கா..?’ என்று யோசித்தபடியே அவன் கீழிறங்கி வர புன்னகை முகம் மாறாமல் ஒரு கல்லின் மீது அமர்ந்திருந்த துளிரின் பார்வை முழுவதும் அந்த பூவின் மீதே இருந்தது.. அவளைப் பார்த்துக்கொண்டே நின்ற மகிழன் மீண்டும் சென்று கிளம்ப ஆரம்பித்தான்..
