• The opinions expressed within the content are solely the author’s and do not reflect the opinions and beliefs of the website or its affiliates.

Unathu Vizhiyil Tholainthen Penne! - 25 (Pre-final)

Dear Writers, இத்தளத்தில் எழுத விரும்புகிறவர்கள், mspublications1@gmail.com என்ற மின்னஞ்சலிலோ சைட் அட்மினின் (smteam) தனி செய்தியிலோ தொடர்பு கொள்ளவும்.தளத்தில் கதைகளை பதிவது எப்படி- விளக்கம்

sandhiya sri

முதலமைச்சர்
SM Exclusive
Joined
Jan 22, 2018
Messages
11,370
Reaction score
33,071
Location
Tirupur
அத்தியாயம் – 25

வீட்டில் இருந்த அனைவருக்கும் உண்மை தெரிந்து அவர்கள் அவளைப் பார்க்க வர, எழில் கண்விழித்து அன்புவைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்..

இங்கே அறிவு எல்லோரிடமும் உண்மை சொல்லிக் கொண்டிருந்த அந்த தருணத்தில் டாக்டரின் டிரீட்மெண்ட் மூலம் ஆபத்தில் இருந்து மீண்டு வந்தாள் எழில்..

அவளது அறையை விட்டு வெளியே வந்த டாக்டர், “நீங்க போய் பார்க்கலாம்..” என்று மட்டும் கூறியதும், “தேங்க்ஸ் டாக்டர்..” என்று அறைக்குள் சென்று பார்த்தான்..

அவன் அவளின் அருகில் சென்று பார்க்க மெல்ல கண்களைத் திறந்து அன்புவைப் பார்த்தாள் எழில்.. இருவரின் விழிகளும் ஒன்றோடொன்று பின்னிக் கொண்டு பிரியாமல் இருந்தது சில நிமிடங்கள்..

அவளின் அருகில் சென்றவன் அவளின் முகத்தை தனது கைகளால் வருடி, “கொஞ்ச நேரத்தில் என்னை தவிக்க விட்டுவிட்டாய் இல்ல..” என்று கேட்டதும் அவளின் கண்களில் கண்ணீர் கோடுகள்..

“என்னோட மௌனம் தான் எழில் உன்னை என்னிடம் இருந்து பிரிக்க நினைத்தது.. உன்னை மறுபடியும் பார்த்த அன்றே நான் என்னோட காதலை சொல்லி இருக்கணும்.. என்னோட தப்புதான்..” என்று அவன் சொல்லிவிட்டு அவளின் கண்ணீரைத் துடைத்துவிட,

“நான் நேற்று கொஞ்சம் பொறுமையா இருந்திருந்தால் எல்லாம் சரியாக இருந்திருக்கும்.. என்னோட அவசரத்தால் வந்த விளைவு தான் இது..” என்று அவள் கூறவும்,

“உங்கள் இருவரையும் உங்களின் வழியில் விட்டது எங்களின் தப்பு..” என்று கூறினாள் ஆஷா. அவளின் குரல் கேட்டு திரும்பி வாசலைப் பார்த்தனர் அன்புவும், எழிலும்.. . [இந்த மைன்ட் வாய்ஸ் எங்கையோ கேட்ட மாதிரியே இருக்கிறதே..]

அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டே உள்ளே வந்த ஆஷா, “இத்தனை நாள் மனதில் வைத்திருந்தவள் இன்றும் அமைதியாக வீட்டிற்குள் இருந்திருந்தால் பாம்பு உன்னை வந்து கொத்தி இருக்குமா..?!” என்று கோபத்தில் காத்த ஆரமித்தாள்.. “ஆஷா எழிலை திட்டாதே..” என்று இடையில் புகுந்தான் அன்பு..

“வாடா நல்லவனே உன்னைத்தான் நான் ரொம்ப நாளாக எதிர் பார்த்தேன்.. உண்மையைச் சொல்லு சொல்லு என்று நானும் அவரும் எத்தனை முறை உன்னிடம் கேட்டிருப்போம்.. நீ உண்மையைச் சொன்னாயா..? இல்ல..” என்றவள் நிறுத்திவிட்டு அன்புவை முறைத்துக் கொண்டே,

மீண்டும், “சரிப்பா எங்களிடம் தான் உண்மையைச் சொல்லாமல் மறைத்தாய்.. இதோ இவளிடம் ஒரு வார்த்தை சொல்லியிருக்க வேண்டியது தானே..” என்று கேட்டாள் ஆஷா..

அவளுக்கு எழிலில் இழப்பு அவ்வளவு பெரியதாக தெரிந்தது.. அவள் மட்டும் இறந்திருந்தால் கதறுவது அவள் மட்டும் கிடையாதே..?! அன்புவின் மொத்த குடும்பமும் அவளுக்காக கதறி இருக்கும்..

அவளின் மீது அந்த அளவிற்கு உயிரை வைத்திருந்தனர் அன்புவின் வீட்டில் உள்ள ஒவ்வொரு வரும்.. அதனால் விளைந்த கோபம் தான் இது.. அவளின் கோபம் கண்டு அங்கிருந்த அனைவரும் வாயடைத்து நின்றனர்..!

ஜெயந்திம்மா இந்த விஷயத்தில் ரொம்பவே நொந்து போனார்.. அவரின் விளையாட்டு இங்கே வினையாக மாறிப்போனதை நினைத்து அவரின் மனம் அவரிடம் இல்லை..

ஆஷாவின் ஒவ்வொரு கேள்வியிலும் இருந்த உண்மை உணர்ந்து அன்பு அமைதியாக இருக்க, “ஒரு நிமிஷம் இவள் பிழைக்கவில்லை என்று நினைத்து பாரு அன்பு உன்னோட வாழ்க்கை எப்படி நரகமாக மாறி இருக்கும் என்று..” என்று கண்ணீரோடு சொல்லிவிட்டு தனது கணவனின் தோளில் சாய்ந்து அழுக ஆரமித்தாள்..

அதுவரை அமைதியாக இருந்த ஜெயந்திம்மா எழில் அருகில் வந்து, “என்னோட விளையாட்டு தான் இங்கே வினையாக மாறிவிட்டது.. உனக்கு சந்தோசத்தை அதிகமாக கொடுக்கணும் என்று நினைத்தே உன்னோட அண்ணியிடம் உண்மையைச் சொல்லாதே என்று சொன்னேன்.. ஆனால் அது உனக்கு இப்படி ஒரு ஆபத்தைக் கொடுக்கும் என்று நான் சத்தியமாக நினைக்கவில்லை எழில்..” என்று சொல்ல அவரின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் பெருக,

அப்பொழுதுதான் அன்புவிற்கும் எழிலுக்கு ஒரு விஷயம் புரிந்தது.. இவர்கள் இருவரும் இல்லாவிட்டால் எல்லோரும் இருப்பார்கள் ஆனால் உணர்வுகளைத் தொலைத்து நடைபிணமாக இருப்பார்கள் என்று..!

அவள் மீண்டு வந்ததும் இளா – இனியா திருமணம் நல்லப்படியாக நடக்க அதற்கு அத்தனை வேலைகளையும் வரிந்துக் கட்டிக்கொண்டு செய்துக் கொண்டிருந்த எழிலை பார்த்த அன்பு,

“இங்கே என்னடி பண்ணிட்டு இருக்கிறாய்..?” என்ற கேள்வியுடன் அவளின் அருகில் வந்து நிற்க, “பார்த்த தெரியலையா அன்பு வேலை செய்கிறேன்..” என்று அவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்க,

அவனோ, “அங்கே முகூர்த்திற்கு நேரம் ஆகிறது வா..” என்று அழைத்துக்கொண்டு மணமேடைக்கு செல்ல இளா – இனியா திருமணம் பெரியோர்கள் ஆசீர்வாததில் நல்ல படியாக நடக்க அடுத்து அவளுக்கு செய்ய வேண்டிய திருமண சடங்குகளையும், சம்பிரதாயங்களையும் முடித்துவிட்டு அவளை மறுவீட்டிற்கு அனுப்பும் பொழுதே மணி இரண்டை கடந்திருந்தது..

அதை முடித்துவிட்டு வெளியே வந்தனர் அன்பும், எழிலும்..! அவர்களை அனைவரும் தேட, இருவரும் கையோடு கை கோர்த்துக் கொண்டு எழிலின் வீடு நோக்கி நடக்க தொடங்கினர்..

இவர்கள் இருவரையும் சிரிப்புடன் பார்த்த ஆஷா, “ஏய் யார் முறை செய்வது..?” என்று குரல் கொடுக்க, “அதெல்லாம் செய்து முடித்துவிட்டோம்..” என்று அவர்கள் குறும்பாகக் குரல் கொடுக்க, “டேய் அன்பு எழிலை அழைத்துக் கொண்டு எங்கேடா போகிறாய்..?!” என்று கேட்டான் ஆதி..

அவனின் கேள்விக்கு திரும்பிய அன்பு, “எங்களின் காதல் சரணாலயத்திற்கு போகிறோம் டா..” என்று சொன்னவன் அவளை அழைத்துக் கொண்டு எழில் வீட்டிற்கு சென்றான்..

அவர்கள் வந்த வழிதோறும் அவர்களை ஜோடியாகப் பார்த்த சந்தோசத்தில் மரங்கள் தங்களின் சந்தோசத்தை கிளைகளாக அசைத்து வெளிப்படுத்த அதைப் பார்த்துக் கொண்டே நடந்த எழில் பாட தொடங்கினாள்

“மார்பினில் நானும் மாறாமல் சேரும் காலம் தான் வேண்டும்..

வான்வெளி எங்கும் என்காதல் கீதம் பாடும் நாள் வேண்டும்..

தேவைகள் எல்லாம் தீராதநேரம் தேவன் நீ வேண்டும்..

தேடும் நாள் வேண்டும்.. ஏதோ நினைவுகள் கனவுகள்..” என்று அவள் பாட பாடலின் அர்த்தம் புரிந்து சிரித்த வண்ணம் நடந்து வந்தான் அன்பு..

அவர்கள் கையோடு கைகோர்த்து தென்றலும் அவர்களுடன் இணைந்த வண்ணம் வீசியது தனது மெல்லிய தென்றல் காற்றை அதில் அவர்கள் உடல்கள் சிலிர்த்தது..

இதோ ஒரு வாரத்திற்கு முன்னாடி அவள் தன்னிடம் காதலைச் சொல்லிய அதே இடத்தில் அதே காதலுடன் அவளை தோளோடு சாய்த்துக் கொண்டு மாமரத்தின் கீழே போடப்பட்டிருந்த கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தான் அன்பு..

அவர்களின் மௌனத்தைக் கலைக்க நினைக்காமல் காற்று அவர்கள் இடையே அமைதியாக பயணிக்க அந்த ஏகாந்தநிலையை இருவரையும் ரசிக்க அவளின் விரலில் இருந்த மோதிரம் பார்த்து,

“எழில் எப்பொழுது இருந்து நீ என்னைக் காதலிக்க ஆரமித்தாய்..?” என்று கேட்டதும் அவளையும் மீறி அவளின் இதழ்கள் மலர்ந்தது புன்னகையில்...!

“தெரியல அன்பு.. உன்னைப் பார்த்த அன்றே நீ என்னை..” என்று சொல்லி அவள் நிறுத்திவிட்டு அவனைக் குறும்பாகப் பார்க்க, “சொல்லுடி..” என்றான் அன்பு.. “நீ என்னை பாதிக்கல..” என்று சொல்ல, அவளின் முகத்தைப் பார்த்த அன்பு, “அப்புறம் எப்படி நான் உன்னை பாதித்தேன்..?!” என்று கேட்டதும்,

“உன்னைப் பற்றி ஆஷா சொன்ன அந்த தருணத்தில் நான் எப்படி உணர்ந்தேன் என்று எனக்கே தெரியாது.. இவள் செய்த செட்டையில் ஒருவன் மூன்று வருடமாக சாப்பிடாமல் கடையில் சாப்பிடுகிறான் என்று நினைக்க எனக்கு ரொம்பவே வருத்தமாக இருந்தது..” என்று சொல்ல அவனும் அதை உணர்ந்தே இருந்தான்..

அவனின் தோளில் இன்னும் வாகாக சாய்த்துக் கொண்டு, “உன்னை மறுபடியும் சந்தித்துவிட்டு நான் வீடு வந்து என்னோட அண்ணன் என்னை அடித்த பொழுது இருந்த வலி கூட நீ என்னோட பேச்சைக் கேட்டு ஆஷாவிற்கு சேர்த்து சாப்பாடு எடுத்து வந்தது நினைத்து சந்தோசமாக இருந்தது.. அதேபோல எனக்கு ரொம்ப பிடித்தது உன்னோட அந்த செயல்..” என்று சொல்ல,

அவன் மெளனமாக அவள் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்க அவனின் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்த்த எழில், “தூங்கிட்டியா அன்பு..” என்று கேட்டதும், அவளின் முகத்தைப் பார்த்த அன்பு, “எனக்கு என்ன பைத்தியமா..?! நீ உன்னோட காதலை தன்னை மறந்து சொல்லும் பொழுது நான் எப்படி தூங்குவேன்..” என்று சொல்ல,

“அப்புறம் அமைதியாக இருக்கிறாய்..” என்று அவள் சந்தேகமாக கேட்டதும், “இவ்வளவு காதலையும் மனதில் வைத்துக் கொண்டு உண்மையைச் சொல்லாமல் அத்தனை வழியையும் தாங்கிக்கொண்டு என்னோட முத்தத்திற்கு அந்த அளவிற்கு ஒத்துழைப்பு கொடுத்தாய் என்று யோசித்தேன்..” என்று அவன் குறும்பாகச் சொல்ல, அவள் முகம் குப்பென்று சிவந்து போனது..

அவளின் சிவந்த முகத்தை அவனின் மார்பில் முகம் புதைத்து மறைத்துக் கொள்ள, அவளின் வெக்கம் கண்டு வாய்விட்டு சிரித்தான் அன்பு.. அவன் சிரிப்பதைக் கண்டு, “சிரிக்காதே அன்பு..” என்று அவனின் மார்பில் கைகளால் குத்தினாள் எழில்..

அவள் அடிக்க, அவளின் கைகள் இரண்டையும் பிடித்துக் கொண்டவன், “அடிக்காதே எழில்.. ம்ம் சொல்லு அப்புறம் எப்படி காதல் என்று கண்டு பிடித்தாய்..?” என்று கேட்டான்..

“அதுவா என்னை மாப்பிள்ளை வீட்டில் இருந்து பார்க்க வந்திருந்த பொழுது தான் என்னோட மனதில் இருந்த உன் மீதான காதலை உணர்ந்தேன்..” என்று அவள் சொல்ல,

“மாப்பிள்ளை வந்து பார்த்து நீ மட்டும் காதலை உணராமலே போயிருந்தால் என்னோட நிலை..?!” என்று அவன் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டதும், “அதோ பரிதாபம் என்ற நிலைதான்..” என்று கலகலவென்று சிரித்தாள் எழில்..
 




sandhiya sri

முதலமைச்சர்
SM Exclusive
Joined
Jan 22, 2018
Messages
11,370
Reaction score
33,071
Location
Tirupur
அவளின் சிரிப்பைக் கண்டு மனம் மயங்கியவன் அவளின் இதழைப் பார்க்க, “ஏய் என்ன பார்வை மாறுது..?! அடிதான் விழும் முதுகு பத்திரம்..” என்று விரல் நீட்டி அவனை எச்சரித்தாள் எழில்..

“நீ எனக்கு கொடுத்ததை விடவா நான் உனக்கு கொடுக்க போகிறேன்..” என்று கூறியவன் அவள் அசந்த நேரத்தில் அவளின் இதழில் சிறிய முத்தம் பதித்து நிமிர்ந்தான் அன்பு.. அவன் அவளை விட்டு விலகியதும் அவனை முறைத்தாள் எழில்..

அவள் முறைப்பதைப் பார்த்தவன், “உன்னைக் கண்டு நான் பயப்பட வேண்டுமா..?” என்று அவன் விளையாட்டு போல கேட்டதும், “நீ பயப்பட்டாய் அன்பு.. அன்று நான் உயிருக்கு போராடிய பொழுது உன்னோட கண்களில் தெரிந்த அந்த பயம் என்னால் இன்றும் மறக்க முடியாது..” என்று அவள் சொல்ல அன்றைய நினைவில் ஆழ்ந்தனர் இருவரும்..

சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு, “நீ எப்பொழுது காதலை உணர்ந்தாய்..?” என்று கேட்டுக் கொண்டே அங்கிருந்த செடியில் இருந்த பூக்களைப் பறிக்க ஆரமித்தாள் எழில்..

“இப்பொழுது எதற்கு இதைப் பறிக்கிறாய்..?” என்று கேட்டான்.. அவனின் பக்கம் திரும்பிய எழில், “நான் உன்னைக் கேட்டால் நீ என்னை கேள்வி கேட்கிறாய்..?!” என்று அவள் அதிகாரமாகக் கேட்டதும் அவளின் அதிகாரம் கண்டு சிரித்தான் அன்பு..

“இதோ இப்பொழுது நீ நிற்கிறாயே இதே நித்தியமல்லி செடியின் அருகே நீ நின்றிருந்த பொழுதுதான் நான் உன்னை முதல் முதலாகப் பார்த்தேன்..” என்று அவன் அன்றைய நினைவில் ஆழ்ந்த வண்ணம் சொல்லவும் அவனின் குரலில் இருந்த மாற்றத்தைக் கவனித்து அவனை திரும்பிப் பார்த்தாள் எழில்..

அவனோ கண்கள் இரண்டையும் மூடிக் கொண்டு, “அந்த விழிகள் அந்த பேசும் விழிகளில் தான் நான் என்னை தொலைத்தேன் முதல் முறையாக..!” என்று சொல்ல அதே நித்தியமல்லி செடியின் அருகே நின்று அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் எழில்..

அவனோ கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டு, “அந்த விழிகளை நான் மறக்கவே இல்லை எழில்.. அந்த விழிகள் தான் என்னை மற்ற பெண்ணின் பார்வையில் இருந்து என்னைப் பாதுக்காத்தது.. ஆனால் அது உன்னோட விழிகள் என்று நான் உணர எனக்கு மூன்று வருடம் தேவைப்பட்டது..” என்று அவன் அவளின் மீதான காதலை அந்த நினைவுகளோடு பயணித்தவண்ணம் சொல்ல,

அவளோ அவனின் காதலைக் கண்டு மனம் உருக கண்கள் இரண்டும் கலங்க நின்ற இடத்திலேயே சிலையென நின்றிருந்தாள்.. அவள் நிலையை அறியாத அன்பு தனது மனதில் உள்ள காதலுக்கு மொழி வடிவம் கொடுத்தான்..

“அன்னைக்கு நான் ஷாப்பிங் போய்ட்டு வரும் பொழுது ஒரு ஸ்கூல் செல்லும் பெண்ணைப் பார்த்தும் என்னோட மனதில் உனது நினைவு தான் தோன்றியது.. அன்றே உன்னைப் பார்க்க வரவேண்டும் என்று நினைத்தேன்.. அதற்கான வாய்ப்பு அமைந்தும் நான் உன்னோட முகத்தைப் பார்க்க முடியாமல் போனது..” என்று அவன் வருத்ததோடு சொல்ல அவள் அவனின் அருகே சென்றாள்..

அவனின் அருகில் நிழலாட கண்களைத் திறந்து அவளைக் கேள்வியாக அவன் பார்க்க, “என்னைக்கு என்னைப் பார்க்க வந்தாய் அன்பு..?!” என்று கேட்டாள் எழில்.. அவளது குரலில் அத்தனை ஆனந்தம்..!

அவளின் கண்களில் கண்ணீரைப் பார்த்து அவன் எழுந்து அமர்ந்து அவளின் கண்களைத் துடைத்துவிட, அவனது கைகளைத் தடுத்தவள், “என்னைக்கு என்னைப் பார்க்க வந்து என்னோட முகம் பார்க்காமல் சென்றாய்..?” என்று அவள் அழுத்தமாகக் கேட்டாள்..

அவள் அதை அவளைப் பெண் பார்க்க மாப்பிள்ளை வீட்டார் வந்த அன்று அன்பு வந்து தன்னைப் பார்க்க முடியாமல் சென்றுவிட்டானோ என்று நினைத்தாள்.. ஆனால் அவளுக்கு உண்மை தெரியாதே..

“உன்னோட பிறந்த நாள் அன்று தான் உன்னோட முகம் பார்க்க முடியாமல் போனது..” என்று அவன் அவளின் விழிகளைப் பார்த்த வண்ணம் சொல்ல, அவனின் கண்களில் ஒரு நிம்மதி பரவியது..

“அன்று தோட்டத்தில் ஆஷாவை துரத்திக் கொண்டே வந்து நீ மோதியது என் மீதுதான்..” என்று அவள் சொல்ல அந்த நினைவுகளில் மூழ்கியவள் சிரிக்க ஆரமித்தாள்..

அவளின் சிரிப்பைக் கண்டு, “ஏண்டி சிரிக்கிறாய்..” என்று கேட்டதும், அவனை நிமிர்ந்துப் பார்த்தவள், “என்னை நீ பார்க்க முடியாமல் போனதற்கு நீ காரணம் அல்ல.. நான் அந்த இடத்தில நின்று உன்னிடம் பேசி இருந்தால் என்னோட முகத்தை நீ பார்த்திருக்க முடியும்.. நான்தான் நிற்கவே இல்லையே..” என்று சிரிக்க ஆரமித்தாள் எழில்..

“எதிரே எவன் வந்தான் எனக்கு என்ன என்று ஓடுகிறாய்..” என்று கேட்டுவிட்டு அவனும் சிரித்தான்.. “என்னோட் முகத்தை எப்பொழுது பார்த்தாய் அன்பு..” என்று கேட்டவள் எழுந்து சென்று பூக்களைப் பறிக்க, “அடியே இங்கேயே அமர்ந்து கதை கேட்க வேண்டியது தானே.. இப்பொழுது அந்த பூ உனக்கு ரொம்ப முக்கியமா..?” என்று வீம்பாகக் கேட்டான் அன்பு..

“அதுதான் நீயே சொல்லிட்டியே கதை என்று..?! அதை அங்கிருந்து கேட்டால் என்ன..? இங்கிருந்து கேட்டால் என்ன..?!” என்று அவள் கேலியாகக் கேட்கவும் அவளின் இடையோடு கரம் கொடுத்து தூக்கியவன்,

“நீ இங்கே இருந்தால் என்னோட காதலை கதை என்று சொல்லி இன்னும் நாலு எபிசொட் போடு மாமா என்று கிராமத்து பெண்ணாக மாறிச் சொல்வாய்... வா வந்து சமையல் செய் நான் அங்கே உட்கார்ந்து உனக்கு நம்ம காதல் காவியத்தையே சொல்கிறேன்..” என்று சிரிப்புடன் அவளைத் தூக்கிச் செல்ல,

“இரு ஜெயந்திம்மாகிட்ட சொல்கிறேன்..” என்று அவள் சிணுங்க, “என்ன சொல்லுவியோ சொல்லிக்க அதுதான் உனக்கு எனக்கும் இன்னும் ஒரு வாரத்தில் திருமணம் நடக்க போகிறதே.. அப்புறம் நீ சொல்வதற்கும் சேர்த்து என்னிடம் வட்டியும் முதலுமாக பெற வேண்டி வருமே..” என்று அவனும சிரிப்புடன் அவளிடம் சொல்லியபடி வீட்டின் உள்ளே வந்து இறக்கி விட,

“அன்பு உனக்கு நிஜமாகவே பசிக்கிறதா..?!” என்று கேட்டதும், “நிஜமாக பசிக்கிறது எழில்..” என்று சொன்னவன், “நான் உனக்கு எந்த உதவியும் செய்ய மாட்டேன்.. நீயே சமைத்து எனக்கு கொடுக்கும் வரையில் இந்த இடத்தை விட்டு நகரவே மாட்டேன்..” என்று அவன் சிரிப்புடன் கூறியதும் அவனைப் பார்த்து முறைத்தவள்,

“வக்கீலே வாய்தா வாங்குவது ரொம்ப ஈஸி.. ஆனால் வெங்காயம் உரிப்பது ரொம்ப கஷ்டம்.. நீங்க வெங்காயம் உரிப்பதை நான் பார்க்க வேண்டாம்..” என்று அவள் சிரிப்புடன் சொல்லிவிட்டு அவனின் கையில் வெங்காயக் கூடையையும் கத்தியையும் கொடுத்தாள் எழில்..

“சென்னையில் பிரபலமான வக்கீல் நான்.. என்னால் வெங்காயம் உரிக்க முடியாது..” என்று அவன் சிரிப்புடன் சொல்ல, “காதலில் இதெல்லாம் வேலைக்கே ஆகாது அன்பு.. வெங்காயம் உரித்தே ஆகவேண்டும்.. இல்ல உங்களின் மீது கேஸ் போடுவேன்..” என்று அவள் காதலோடு மிரட்ட,

“நீ செஞ்சாலும் செய்வ.. உன்னை நம்பவே முடியாது..” என்று அவன் வெங்காயம் உரிக்க அவனின் கையில் இருந்து அதை வாங்கியவள், “சும்மா உன்னிடம் விளையாடினேன்.. நீ நம்ம காதல் காவியத்தை விட்ட இடத்தில் இருந்து சொல்லு.. நான் வேலையைக் கவனிக்கிறேன்..” என்று கூறியவள்,

தனது சமையல் வேலையைக் கவனிக்க, “கோவில் திருவிழாவில் தான் நான் உன்னைப் பார்த்தேன்.. அப்பொழுது உன்னோட கண்ணை மட்டும் தான் பார்த்தேன்.. உன்னோட முகத்தைப் பார்க்கவே இல்லை..” என்று சொல்ல,

“அன்னைக்கு மஞ்சுவைக் காணாமல் நான் தேடிக் கொண்டிருந்தேன்.. அப்பொழுது நான் உன்னைப் பார்க்கவே இல்லையே..?!” என்றாள்.. “அங்கிருந்த கூட்டத்தில் மோதி கீழே விழுக போனாய் மறந்து விட்டாயா..?!” என்று கேட்டான்..

சிறிது நேரம் யோசித்தவளுக்கு அந்த காட்சி மனதில் வராமல் போக, “எனக்கு நினைவே இல்லை அன்பு..” என்று உதட்டைப் பிதுக்கினாள் எழில்.. அதைப் பார்த்து அன்புவிற்கு விடை தெரியாத குழந்தை உதட்டைப் பிதுக்குவது போலவே இருந்தது..

அவனோ அவளைப் பார்த்து சந்தோசத்தில் சிரிக்க, “ம்ம் சிரித்தது போதும் சமையல் முடிவதற்குள் முழு கதையும் சொல்லு..” என்று சொல்லிக் கொண்டே அவள் வேலையைச் செய்ய, “உன்னை நேரில் பார்த்து சென்னையில் தான்.. உன்னோட விழியைப் பார்த்தும் உன்னை அடையாளம் கண்டுக் கொண்டே..” என்று அவன் சொல்ல,

“உன்னைப் பார்த்தும் நீ தான் அன்பு என்று எனக்கும் தெரிந்துவிட்டது..” என்று அவள் அவனோடு பேசிக்கொண்டே சமையலை செய்ய, “எப்படித்தான் எங்கள் வீட்டில் உள்ள அனைவரின் மனத்தைக் கவர்ந்தாயோ..?!” என்று அவன் ஆச்சர்யத்துடன் கேட்டான்..

“ஏன் அன்பு இப்படி சொல்கிறாய்..?” என்று கேட்டதும், “என்னோட அம்மா ஆஷாவைக் சமையல் அறை பக்கம் விட மாட்டாங்க.. ஆனால் உன்னை அவ்வளவு தைரியமாக விட்டுவிட்டு போனாங்க..” என்று சொல்ல, “அந்த தைரியத்தில் தான் சார் வந்து அந்த சேட்டை பண்ணிங்களோ..?!” என்று கேட்டதும், “நான் எதுவுமே பண்ணலாமா..” என்று அப்பாவியாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கூறினான் அன்பு..

அவனின் முகத்தைப் பார்த்த எழில், “நம்பிட்டேன்..” என்று கூறிவிட்டு, “ஆஷா சரியான சாப்பாட்டு ராமி.. அவளுக்கு சாப்பிட நல்ல தெரியும்.. சமைக்க சுத்தமா தெரியாது.. அதுதான் அவளை அத்தை சமையல் அறை பக்கம் விட்டிருக்க மாட்டாங்க.. துவரம்பருப்பு போட்டு குழம்பு வை என்றால் பாசிபருப்பை போட்டு குழம்பு வைப்பாள்.. எதுக்கு இந்த தேவை இல்லாத வேலை..” என்று அவள் சொல்ல, அன்பு அதை கற்பனை வேறு செய்துப் பார்க்க அவனுக்கு சிரிப்பை அடக்கவே முடியவில்லை..

அவன் சிரிப்பதைப் பார்த்து சிரித்த எழில், “சமையல் ரெடி..” என்று சொல்ல, “நாங்களும் சாப்பிட வரலாமா..?” என்ற கேள்வியுடன் உள்ளே நுழைந்த ஆஷாவைப் பார்த்து அன்பு, எழில் இருவராலும் சிரிப்பை அடக்கவே முடியவில்லை..

அவர்கள் சிரிப்பதைப் பார்த்த ஆஷா ஆதியின் பக்கம் திரும்பி, “இந்த குரங்குங்க இரண்டும் என்னைப் பற்றி ஏதோ பேசி இருக்கிறது அதுதான் இந்த அளவுக்கு சிரிக்கிறார்கள்..” என்று சொல்ல, “என்னால் வெளிபடைய சொல்ல முடியல ஆஷா..” என்று ஆதி விளையாட்டாக சொல்லி அவளிடம் வாங்கிக் கண்டிக்கொண்டான்..

ஆதி, ஆஷா, அறிவு மூவரையும் பார்த்த அன்பு, “என்னடா இன்னமும் நந்தியையும், கரடியையும் காணோம் என்று நினைத்தேன் வந்துவிட்டது..” என்று முணுமுணுக்க அதை கேட்ட எழில் சிரிக்க முடியாமல் வயிற்றை பிடித்துக் கொண்டு சிரித்தாள்..

அவள் சிரிப்பதை மற்ற மூவரும் அதிசயத்தைப் பார்ப்பது போல பார்க்க, அன்பு மட்டும் நிறைவுடன் அவளின் முகத்தைப் பார்த்தான்.. அவளின் இதழோடு போட்டிப் போட்டுக் கொண்டு அவளின் விழிகளும் சிரிக்க அதில் தன்னை தொலைத்த வண்ணம் அமர்ந்திருந்தான் அன்பு..
 




Advertisements

Latest updates

Latest Episodes

Advertisements

Top