என்னை சாய்த்தாயே உயிர் தாராயோ
அத்தியாயம் 21
கண்ணாமூச்சி ஆடி
கனவை விதைக்கிறாய் என்னுள்...
கேட்டால் காதல் பாஷை பேசுகிறாய்..
இது என்ன விளையாட்டு கண்ணா...!
"ஒளியின் வேகத்தில் பயணிக்கும் பொழுது நம்மால் காலத்தின் ஓட்டத்தை மாற்ற முடியும்.
எல்லா பொருள்களை காட்டிலும் ஒளியின் வேகம் தான் அதிகம். அப்படியெனில் ஒளியை விட வேகமாக செல்லும் ஒரு பொருள் கிடைத்தால் நம்மால் அதை விட வேகமாக பயணிக்க முடியும் தானே..?
காலபயணம் பற்றி ஒரு சின்ன எடுத்துக்காட்டுக்கு சொல்றேன்.. இந்துக்களின் புனித நூல்களில் ஒன்றான மகாபாரதத்தில் 'ரைவதா அரசன்' பற்றிய கதையில், அவர் படைப்புக் கடவுளான பிரம்மாவைக் காண்பதற்காக சொர்க்கத்திற்கு பயணிக்கிறார். காரணம் அவருக்கு ஒரு மகள் உண்டு. மகள் என்றால் சாதாரண மகள் அல்ல... பேரழகி. தேவதை போன்ற பிரம்மிக்க வைக்கும் அழகு. ஒரு முறை தரிசித்தாலும், சித்தம் கலங்கி போனாலும் நினைவில் அழியாமல் நிற்கும் அழகு. அப்படி ஒரு அழகிய மகளை மணமுடிக்க இவ்வுலகில் எவரேனும் உண்டோ...? இதை அறிந்திட தான் படைப்பு கடவுள் பிரம்மனை தேடி சொர்க்கலோகத்திற்கு சென்றாராம். (எப்படி ? இந்த காலத்தில் ராக்கெட்,விண்வெளி கலம் உண்டு. ஆனால் அக்காலத்தில்... யோசிக்க வேண்டிய விஷயம்.)
அங்கே சில காலம் பிரம்மனுடன் தங்கி விட்டு பின்னர் பூமிக்கு திரும்பி வருகிறார். ஆனால் பூமியில் இப்போது பல யுகங்கள் கடந்துவிட்டதைக் கண்டு ரைவதா அரசன் அதிர்ச்சி அடைகிறார். அவர் போன நோக்கம் என்ன... இப்போது இங்கே நடப்பது என்ன..?
(அவர் மகளுக்கு கல்யாணம் ஆச்சா இல்லையான்னு மகாபாரதம் படிச்சி தெரிஞ்சிக்கோங்க..)
அப்படியெனில் இவர் காலத்தை வென்று அதில் பயணம் செய்து, அவர் விரும்பிய காரியத்தை முடிக்க சென்றிருக்கிறார். திரும்பி சொந்த இடத்திற்கு வருகையில் அவர் வயது மாறவில்லை. ஏனெனில் அவர் பூமியில் இல்லை. பூமியில் உள்ளவர்களுக்கு வயது ஆகும். வேறு கிரகத்தில் வாழ்பவர்களுக்கு நம்மை காட்டிலும் வயது குறைவாக தான் இருக்கும். எப்படி ஒருவரது எடை பூமியில் ஒரு அளவாகவும் விண்வெளியில் வேறு அளவாகவும் இருக்கிறதோ அது போல இதுவும்.
பொதுவாக பூமியில் வசிப்பவர் ஒருவர் தன் இருபது வயதில் காலபயணம் செய்கிறார், அப்போது அவர் நண்பருக்கும் அதே இருபது வயது தான். அவர் கால பயணம் செய்து விட்டு திரும்பி வந்து பார்த்தால், அவர் அதே இருபது வயதில் தான் இருப்பார். அந்த இருபது வயது நண்பர் இப்போது நாற்பது வயதில் அல்லது அறுபது வயதில் அல்லது இறந்தும் கூட போயிருக்கலாம். இது தான் அந்த கால பயணத்தில் ஏற்படும் ஒரு மாற்றம். கால பயணத்தின் அளவை பொறுத்து வயது மாறும்".
"இன்ட்ரெஸ்டிங்.... அப்புறம்...?? " ஆர்வமாய் கேட்டு கொண்டிருந்தார் பார்கவி கீர்த்தனாவிடம்.
"நமக்கு பிடித்தவர்கள் நம்முடன் இல்லாமல் ஏதோ ஒரு புது உறவுகளுடன் வாழ நேர்ந்தால் நம் உணர்வுகள் என்ன மாதிரி இருக்கும்...? அப்படி ஒரு வாழ்க்கை தேவையா...? நாம் நினைத்ததை சாதித்து காட்டலாம்... ஆனால் விதியை எப்படி மாற்ற முடியும்.
கால பயணம் செய்து ஒரு நிகழ்வை மாற்றினால் கண்டிப்பாக அது ஏதாவது ஒரு விபரீதத்தை கொடுக்கும்.
இப்போ சொல்லு பார்கவி இப்படி ஒரு ஆபத்தான விளையாட்டு தேவையா...??"
"அதான் ராஜுவும் நானும் இதை தூக்கி போட நினைத்தோம். அவன் ஏன் இதை பத்திரபடுத்தி வச்சிருந்தான்...?"
"அவரும் இதை தூக்கி போட தான் நினைச்சாராம்.. ஆனால் அடுத்த நாளே அவர் ஏதோ டூர் போயிட்டாறாம். திரும்பி வந்ததுக்கு அப்புறம் அப்படியே மறந்தும் போயிட்டாராம்.
இதை இன்னும் தூக்கி போடலயா..? எப்படி மறந்தேன்னு தெரியல. எனக்கு அவசர வேலை இருக்கு. நீயே தூக்கி போட்டுருன்னு சொன்னார். நான் தான் உங்க கிட்ட ஒரு வார்த்தை கேட்டூர்லாம்ன்னு வந்தேன்.
அப்புறம் சொல்லுங்க கீர்த்தனா. இதை எப்படி யூஸ் பண்ணுறது...?"
கீர்த்தனாவின் பார்வை தன் மேல் படுவதை கண்டும் காணாதது போல... தொடர்ந்து பேசினார்.
"ஏன் கேட்கிறேன்னா... சும்மா ஒரு ஆர்வம் தான். எப்படி இது ஒர்க் ஆகுதுன்னு தெரிஞ்சிக்கலன்னா எனக்கு இருப்பே கொள்ளாது. எப்படியும் தூக்கி போட தானே போறேன்.
அவர் கிட்டேயே கேட்டேன். அவர் பிசியா இருக்கிறதுனால உன்கிட்ட கேட்டுக்கச் சொன்னார்".
"ராஜுவே சொன்னானா...? நம்பமுடியலயே..."
"நான் என்ன பொய்யா சொல்லுறேன். இல்லன்னா இதை தூக்கிக்கிட்டு உன்கிட்ட ஏன் வர போறேன்".
கீர்த்தனாவிற்கு விருப்பமில்லை. இருந்தும் ராஜசேகரே சொல்லியப்...பின்... எப்படி... மறுப்பது?
அவரை மேலும் யோசிக்கவிடாமல் பார்கவி தன் பேச்சு சாமர்த்தியத்தால் அவரை திசை திருப்பி வந்த காரியத்தை சாதித்துக் கொண்டார்.
குறிப்புகளுக்கான விளக்கங்கள், பரமபதம் வேலை செய்யும் நேரம், அதற்கு தேவையான எனர்ஜி எங்கிருந்து எப்போது கிடைக்கும், அந்த வண்ண தாயகற்கள் பயன் எல்லாம் இப்போது பார்கவியின் மூளையில் பத்திரமாக சேமித்து வைக்கப்பட்டது.
"திரும்பவும் சொல்லுறேன் பார்கவி. இந்த கேம் விளையாடனும்ன்னு கனவுல கூட நினைச்சிறதா. இப்போ வீட்டுக்கு போகும் போதே தூக்கி போட்டுரு. புரியுதா..."
"கண்டிப்பா கீர்த்தனா".
"ஹே.. கீர்த்தி குட்டி. இங்கே கொஞ்சம் வாடா.." தேவேந்திரன் தன் மனைவியை அழைக்கும் குரல் கேட்டது.
"பார்கவி கொஞ்சம் பொறு. அவர்கிட்ட என்னன்னு கேட்டுட்டு வந்துர்றேன்". கீர்த்தனாவின் தலை மறைந்ததும்
பார்கவியின் கண்கள் குருட்டு ஆசையில் பரமபத பெட்டியை வருடியது.
அங்கே அறையினுள்ளே,
"ஏய் கீர்த்தி டார்லிங்... இந்த சிகப்பு சரீல(saree) எவ்ளோ அழகா இருக்க தெரியுமா... உன்னை விட்டு பிரிஞ்சி இருக்கவே முடியல".
கை வளைவில் மனைவியை அணைத்தபடி நின்று தேவேந்திரன் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தார்.
"ஹம்ச்... விடுங்க தேவா... என்னது இது.? பார்கவி வேற இருக்க. இப்ப
போய்... விடுங்க..."
"ஹே.. யார் இருந்தா எனக்கென்ன.. என் பொண்டாட்டி நான் கொஞ்சுவேன்.. போடி..."
"உங்ககிட்ட பேச முடியுமா... முதல என்னை விடுங்க. அவள் காத்துகிட்டு இருக்கிறா.."
"முஹும். ஒரு கிஸ் குடு. உன்னை விடுறேன்". சொல்லியபடி இன்னும் இழுத்து நெருக்கமாய் அணைத்து தன் முகத்தில் முத்தத்திற்காக அழைப்பு விடுத்தார்.
குங்குமாய் சிவந்த முகத்தை மறைத்தப்படிக் கீர்த்தனா,
"விடுங்க என்னை. தேவா நான் சொல்றேன்ல. அப்புறம் தாரேன்".
"நோ. ஐ வான்ட் நவ்". அடம்பிடித்தார் அவர்.
"உங்களை..."
அலுத்துக்கொண்டாலும் வேறு வழி இல்லாததால்,
"ஹ்ம்ம்...இப்போதைக்கு ஒன்னே ஒன்னு தான்". மெதுவாக எம்பி பட்டு இதழ்களால் கன்னத்தில் முத்தம் கொடுத்தவர், சட்டென அவரை தள்ளிவிட்டு அலங்காட்டி(பழிப்பு) விட்டு ஓடி விட்டார்.
