இந்தக் கதையின் ஒரே நோக்கம் ‘முல்லைப்பாட்டு’ என்ற சங்க இலக்கியத்தை அறிமுகப்படுத்தி, அதைப் படித்துச் சுவைக்கும் ஆர்வத்தை உண்டாக்குவதே ஆகும். இயன்றவரை பாடலில் பொதிந்த காட்சிகளையும், செய்திகளையும் காட்டி உள்ளேன், எனினும், சிறுகதை வடிவத்திற்கு ஏற்ப என் சொந்தக் கற்பனை கலந்தும், பாடலில் உள்ள சில செய்திகளை விடுத்தும்தான் அமைக்க முடிந்தது. எனவே நீங்கள் முல்லைப் பாட்டை படிக்க இன்னும் நிறைய காரணங்களை விட்டுவைத்திருக்கிறேன்! இந்த வடிவம் பற்றிய கருத்தைத் தவறாமல் தயங்காமல் சொல்லுங்கள்... பத்துப்பாட்டையும், சங்க இலக்கியத்தின் பிற செய்யுள்களையும் இப்படிக் கதை வடிவில் தர விழைகிறேன், உங்கள் பின்னூட்டம் எனக்கு மிக முக்கியமானது! நன்றி!
கதையைப் படிக்கையில் அடிக்குறிப்புகளைப் பற்றிக் கவலைப்படாதீர்கள், அவற்றைப் பின்னர் படித்துக்கொள்ளலாம்!
2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்...
பூங்குழலிக்கு இப்பொழுது குளிரைவிட ஆர்வம் அதிகமாய் இருந்தது!
வாமனனாய் வந்து மாபலி மன்னனிடம் மூன்றடி வேண்டும் என்று கேட்டுவிட்டுப் பிறகு உலகையே அளந்துகொள்ள வளர்ந்த திருமாலைப் போலக் கறுத்து, வளர்ந்து, அந்தப் பகுதி முழுவதையும் போர்த்தி இருளில் மூழ்கடித்து ‘இனி பொழிவதற்கு ஒரு துளியும் மீதம் வைக்கப்போவதில்லை’ என்பதைப் போலப் பொழிந்து தள்ளிவிட்டிருந்தது மேகம்! பூங்குழலிக்கு முகுந்தனுக்கும் முகிலுக்குமான அந்த உவமை மிகப் பிடித்திருந்தது, அதை எழுதியிருந்த புலவனைக் கடுங்குளிரையும் மறந்து மெச்சிக் கொண்டிருந்தாள், ‘நானும் பெரியவளானதும் பாட்டெழுதப் போகிறேன்’.
மெல்ல இருண்டு, குளிர்ந்து, வண்டினங்களின் ‘ஙொய்ய்’ என்ற ’குரல்[1]’ இசையின் பின்னணி சுருதியுடன் மோனத்தில் இருந்த அந்த மாலைப் பொழுதின் அருந்தவத்தைக் கலைக்கவென்றே வருவதைப் போல் வந்துகொண்டிருந்தது அந்தக் கூட்டம்! நகரம் இருந்த திசையில் இருந்து வந்தது அந்தக் கூட்டம், கொம்பொலிகளைக்[2] கேட்கும் எவரும் அது அரண்மனையைச் சார்ந்த கூட்டம் என்று எளிதாய்ச் சொல்லிவிடுவர். பூங்குழலியின் ஆயர்குடியில் இருந்து மேற்கே ‘கூப்பிடு’ தொலைவில்தான் அந்த மாநகர் இருந்தது, அரசனே இருந்து நாட்டை ஆளும் தலைநகரம் என்பதை மலைத் தொடரைப் போல காட்சியளிக்கும் அதன் பெரிய அகண்ட மதில்சுவர்கள் கட்டியங்கூறும்! பூங்குழலிக்கு ஆயர்குடியையும் ஆற்றங்கரையையும் தாண்டி போக அனுமதி கிடையாது, அவள் அம்மாவின் கட்டுப்பாடு அப்படி. நகருக்குள் சென்று தயிரும் பாலும் விற்பது கூட அவளது அம்மாவோ அய்யனோதான்!
பூங்குழலிக்கு இப்பொழுது குளிரைவிட ஆர்வம் அதிகமாய் இருந்தது! அரண்மனைக் கூட்டம் என்று அறிந்ததும் எழுந்த ஆர்வம். தன் குடிலின் முன் பந்தலின் ஒரு காலைக் கட்டிக்கொண்டு நின்றபடி அவளைக் கடந்து போகும் அந்தக் கூட்டத்தைக் கவனிக்கத் தொடங்கினாள். கூட்டத்தில் பெரும்பாலும் பெண்களே இருந்தார்கள், அதிலும் பலருக்குக் குழலியின் ‘அம்மம்மா’ வயது இருக்கும். உருக்கி வார்த்து வழியும் வெள்ளியைப் போன்ற நரைத்த கூந்தலும், வாழ்க்கை என்ற கலப்பை உழுத அனுபவம் என்ற வரிகள் படிந்த நெற்றியுமாய் இருந்த அந்த முதுபெண்டிர் அரண்மனை வாழ்வினர் ஆகையால் ‘பெருமுதுபெண்டிர்’ எனப்பட்டனர் போலும்!
சிறு கூடைகளில் புது நெல்லும், நாழிகளில்[3] அலராத முல்லை மொட்டுகளுமாய் உடன் வந்தவர்கள் ஏந்திச் சென்றதைக் கண்டவுடன் பூங்குழலி அவர்கள் வந்திருப்பதன் காரியத்தைப் புரிந்துகொண்டாள். சில திங்களுக்கு முன் அரசர் வடக்கு நோக்கிப் போர் மேற்கொண்டு சென்றபொழுது அவரது பெரும்படை தண்டெடுத்துக் கிளம்புவதற்கு முதல் நாள் இதே போல கூட்டமாய் இங்கு வந்து ‘விரிச்சி[4]’ கேட்டனர் அன்றோ? பூங்குழலி உடனுக்குடன் நடப்பவற்றைப் புரிந்துகொள்பவள், நல்ல அறிவாளி! அவள் அவர்களைப் பற்றிய சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருக்கையில் அந்தக் கூட்டம் ஆராவரித்துக்கொண்டே அவளைக் கடந்து ஊரின் எல்லையில் இருந்த அந்தக் கோயிலை அடைந்தது, குழலியும் ஆர்வம் மேலிட நிகழ்வதைக் கவனிக்கலானாள்.
அதைக் ’கோயில்’ என்று அத்துனை உறுதியாய்ச் சொல்லிவிட இயலாதுதான்! அகண்ட பெரிய அந்தப் பழைய ஆலமரத்தின் அடியில் மரத்தைச் சுற்றி நான்கைந்து கற்சிற்பங்கள், வேரோடு வேராய் பிண்ணிப் பிணைந்து கால் பங்கு மூழ்கி முக்கால் பங்குதான் வெளியில் தெரிந்தன, பல நூறு ஆண்டுகள் பழையன அவை, எத்தனை தேய்ந்து போயிருந்த போழ்திலும் அவற்றில் இருந்த கலைத்திறம் குன்றியதாய் இல்லை! பூங்குழலி அவற்றைக் கடவுளாய் ஏற்று வழிபடுகின்றாளோ இல்லையோ, அவற்றின் நுண்ணழகில் மயங்கி அவற்றைக் கண்டு களிப்பதில் பொழுதை நிறையவே கழிப்பாள்! அந்தத் தெய்வங்கள் யார் யார் என்று கூட யாருக்கும் உறுதியாய் தெரியாது ‘அது குமரவேளா?’ ‘யானை ஊர்தி[5] முன்னால் இருக்கிறதே, அய்யனார்தான்!’ ‘இல்லை, அது வேந்து[6], அவனுக்குத்தான் யான (யானை) ஊர்தி!’ ‘அடியே, அது குமரவேளுடி பிள்ளைகளா! கையில வேல் குறி காண்கல?’
பூங்குழலி நடப்பதைக் கண்கொட்டாமல் கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள், கோயிலை அடைந்தவர்கள் விரைந்து செயல்பட்டனர், கண்ணிமைப் பொழுதில் சேர்ந்திருந்த இலைக் குப்பைகளை அகற்றி, அவ்விடத்தைத் தூய்மையாக்கி மெழுகி அலகிட்டுச் சிலைகளுக்குப் புதிய மாலைகள் அணிவித்து, அவற்றிற்குக் கீழே பெரிய பெரிய வாழை இலைகள் விரித்து அவற்றில் கூடையில் இருந்த நெல்லையும், நாழிகளில் இருந்த முல்லை அரும்புகளையும் பரப்பி வைத்தார்கள். இன்னும் நறுமணப் புகை, பழங்கள் என்று என்னென்னவோ வைத்தார்கள். அத்தனை வேலையும் ஒரு முதியவளின் மேற்பார்வையில் கிடுகிடுவென்று நடந்தது. எல்லாம் தயார் என்றவுடன் அந்த முதியவள் குலவைப் போட, பிற பெண்களும் அவளோடு சேர்ந்துகொள்ள, உடனே அவள் கணீர் என்ற குரலில் பாடத் தொடங்கினாள். அவ்வப்பொழுது உடனிருந்த பெண்களும் சேர்ந்து பாடினர். தமிழ்ப் பாட்டுதான் ஆனால் மிகவும் பழைய பாடலாய் இருக்க வேண்டும், அல்லது பாடியவர்களின் வயதும் குளிரும் சேர்ந்த நடுக்கம் காரணமா? குழலிக்கு ஆங்காங்கே ஓரிரண்டு சொற்கள்தான் புரிந்தன – ‘பரிபாட்டு’[7] என்று அய்யன் சொல்லுமே, அதுதானோ இது?
சட்டென்று எல்லா ஓசைகளும் எல்லா ஆராவாரங்களும் அடங்கி அங்கே அழுத்தமான ஒரு அமைதி குடிகொண்டது, தொலைதூர வண்டுகளின் ‘ஙொய்ய்’ ரீங்காரம் மட்டும் காற்றின் இரசவாதம் போல் ஒலித்தது – பூங்குழலி இப்பொழுது குளிரை முன்னைவிட மேலாய் உணர்ந்தாள், பற்கள் கிடுகிடுத்தன, தோள்கள் நடுங்கத் தொடங்கின, போர்த்தியிருந்த துணியை இன்னும் இறுக்கிக்கொண்டு, கைகளை நெஞ்சிற்குக் குறுக்காய் தோள்களை அணைத்தவண்ணம் கட்டிக்கொண்டாள்[8], இறுக்க!
’ம்ம்மாஆ...’ பசுக்கன்றின் மழலை அழைப்பு நிலவிய அமைதியைக் கொஞ்சம் வழக்கிற்கிழுத்தது, “த்தோ... த்தோ... என்னலா? நடுக்குதா? ஓ! பசிக்கோ? இந்தா அய்ய(ன்) இப்ப வந்திருவாக, உங்க ஆத்தாவையும் ஓட்டிக்கிட்டு இந்தா இப்ப வந்திருவாக...” பூங்குழலி சிறிய மெல்லிய கயிற்றினால் கட்டப்பட்டிருந்த அந்தக் கன்றின் முகத்தோடு முகம் உரசி அதைக் கொஞ்சிக் கொஞ்சிச் சொன்னாள், சற்று உறக்கவே பேசிவிட்டாள் போலும், கண்களை மூடி கோயிலில் நின்றிருந்த அனைவரும் சட்டென கண்களைத் திறந்து இவளைப் பார்த்தனர், குழலி அவர்கள் பார்வையைக் கவனித்ததும் அவள் உள்ளத்தில் அச்சம் குடிகொள்ளத் தொடங்கியது, ’வழிபாட்டைக் குலைத்துவிட்டானா?’ என்ற அச்சம், ‘அரண்மனைக் கூட்டத்தின் வழக்கில் சிக்கிக் கொண்டேனோ?’ என்ற அச்சம், கன்றை விட்டுவிட்டு அவள் தன் குடிசைக்குள் ஓடி ஒளிந்துகொண்டாள்.
கொஞ்சம் பொழுது கழித்து வாயிலில் பேச்சரவம் கேட்டது, குழலியின் தாயோடு அந்த அரண்மனைக் கூட்டதினர் சிலர் பேசிக்கொண்டிருக்கின்றனர் என்பதைக் குழலி உணர்ந்தாள், அவளுக்குப் பிடித்த அந்த உவமையின் திருமாலைப் போல அச்சம் சரசரவென வளர்ந்தது! குளிரா? அச்சமா? எதனால் என்று தெரியாமல் நடுங்கினாள்! சற்று நேரம் கழித்து “இந்தா பொண்ணே, இத உனக்குதா கொடுத்தாக!” என்று அவளது தாய் அவள் கையில் திணித்ததைப் பூங்குழலியால் நம்ப இயலவில்லை – ஒரு பொற்காசு!
“எத்தனை சொன்னாலும் பயனில்லை அக்கா! மழையைவிட பெரிதாய்
இருக்கிறது அவள் பொழியும் கண்ணீர்! என்ன சொல்லித் தேற்றுவதென்றே தெரியவில்லை! தூறல் தொடங்கியவுடன் கண்கலங்கத் தொடங்கிவிட்டாளே!”
“என்னவோடி யம்மா! என் கணவர் முதல் முறை போருக்குப் போன பொழுது நானும் கலங்கித்தான் போனேன், பின்னர் ஒரே படையில் மகன், கணவர், அண்ணன் என அனைவரையும் அனுப்பிவிட்டு எத்தனை திடமாய் இருந்திருக்கிறேன் தெரியுமா? இவள் சின்னப் பெண்தானே! ஏதோ கார் தொடங்கிவிட்டது, இன்னும் செய்தி கூட வரவில்லை என்று கலங்கிவிட்டாள் போலும், பேதை...”
“அதென்னக்கா, மன்னவர் விழா நடத்தவா சென்றிருக்கின்றார்? குறித்த நாளில் திரும்பிவிட? போர் என்றால் கொஞ்சமா? அதுவும் நம் பெரும்படைகள் அணிவகுத்துக் கொண்டு நமது கோட்டை வாயிலைக் கடக்கவே இரண்டு முழு நாள்கள் ஆனதே, அத்தனை பெரிய படையை ‘ம்ம், கிளம்புங்கள்’ என்றா கிளப்பிக்கொண்டு வர முடியும்?”
”அதெல்லாம் இருக்கட்டும், விரிச்சி கேட்ட செய்தியை அவளிடம் உரைத்தீர்களா? வாய்ப்புள்[9] நன்மையாகத்தானே வந்திருந்தது? பிறகும் என்ன கலக்கம்?”
“எல்லாம் சொல்லிவிட்டோம் அக்கா! அவள் காதுகளில் ஏறுவதாயில்லை! பகலெல்லாம் உண்ணக் கூட இல்லை, அழுதவண்ணமே உறங்கிவிட்டாள்...”
கார்காலம் தொடங்கியும் இன்னும் திரும்பாத மன்னவனைக் காணாத அரசியார் உண்ணாமல் உடல் சோர்ந்து உறங்கிவிட்ட தென்னவோ உண்மைதான், ஆனால், அவளது உள்ளம் சோரவில்லை, அது யாருக்கும் புலப்படாமல் தனது நாயகனைத் தேடி நேராய் அவனிருந்த பாசறைக்கே பயணித்தது...
(1/2)
கதையைப் படிக்கையில் அடிக்குறிப்புகளைப் பற்றிக் கவலைப்படாதீர்கள், அவற்றைப் பின்னர் படித்துக்கொள்ளலாம்!
ஆலின... (முல்லைப்பாட்டு)
2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்...
பூங்குழலிக்கு இப்பொழுது குளிரைவிட ஆர்வம் அதிகமாய் இருந்தது!
வாமனனாய் வந்து மாபலி மன்னனிடம் மூன்றடி வேண்டும் என்று கேட்டுவிட்டுப் பிறகு உலகையே அளந்துகொள்ள வளர்ந்த திருமாலைப் போலக் கறுத்து, வளர்ந்து, அந்தப் பகுதி முழுவதையும் போர்த்தி இருளில் மூழ்கடித்து ‘இனி பொழிவதற்கு ஒரு துளியும் மீதம் வைக்கப்போவதில்லை’ என்பதைப் போலப் பொழிந்து தள்ளிவிட்டிருந்தது மேகம்! பூங்குழலிக்கு முகுந்தனுக்கும் முகிலுக்குமான அந்த உவமை மிகப் பிடித்திருந்தது, அதை எழுதியிருந்த புலவனைக் கடுங்குளிரையும் மறந்து மெச்சிக் கொண்டிருந்தாள், ‘நானும் பெரியவளானதும் பாட்டெழுதப் போகிறேன்’.
மெல்ல இருண்டு, குளிர்ந்து, வண்டினங்களின் ‘ஙொய்ய்’ என்ற ’குரல்[1]’ இசையின் பின்னணி சுருதியுடன் மோனத்தில் இருந்த அந்த மாலைப் பொழுதின் அருந்தவத்தைக் கலைக்கவென்றே வருவதைப் போல் வந்துகொண்டிருந்தது அந்தக் கூட்டம்! நகரம் இருந்த திசையில் இருந்து வந்தது அந்தக் கூட்டம், கொம்பொலிகளைக்[2] கேட்கும் எவரும் அது அரண்மனையைச் சார்ந்த கூட்டம் என்று எளிதாய்ச் சொல்லிவிடுவர். பூங்குழலியின் ஆயர்குடியில் இருந்து மேற்கே ‘கூப்பிடு’ தொலைவில்தான் அந்த மாநகர் இருந்தது, அரசனே இருந்து நாட்டை ஆளும் தலைநகரம் என்பதை மலைத் தொடரைப் போல காட்சியளிக்கும் அதன் பெரிய அகண்ட மதில்சுவர்கள் கட்டியங்கூறும்! பூங்குழலிக்கு ஆயர்குடியையும் ஆற்றங்கரையையும் தாண்டி போக அனுமதி கிடையாது, அவள் அம்மாவின் கட்டுப்பாடு அப்படி. நகருக்குள் சென்று தயிரும் பாலும் விற்பது கூட அவளது அம்மாவோ அய்யனோதான்!
பூங்குழலிக்கு இப்பொழுது குளிரைவிட ஆர்வம் அதிகமாய் இருந்தது! அரண்மனைக் கூட்டம் என்று அறிந்ததும் எழுந்த ஆர்வம். தன் குடிலின் முன் பந்தலின் ஒரு காலைக் கட்டிக்கொண்டு நின்றபடி அவளைக் கடந்து போகும் அந்தக் கூட்டத்தைக் கவனிக்கத் தொடங்கினாள். கூட்டத்தில் பெரும்பாலும் பெண்களே இருந்தார்கள், அதிலும் பலருக்குக் குழலியின் ‘அம்மம்மா’ வயது இருக்கும். உருக்கி வார்த்து வழியும் வெள்ளியைப் போன்ற நரைத்த கூந்தலும், வாழ்க்கை என்ற கலப்பை உழுத அனுபவம் என்ற வரிகள் படிந்த நெற்றியுமாய் இருந்த அந்த முதுபெண்டிர் அரண்மனை வாழ்வினர் ஆகையால் ‘பெருமுதுபெண்டிர்’ எனப்பட்டனர் போலும்!
சிறு கூடைகளில் புது நெல்லும், நாழிகளில்[3] அலராத முல்லை மொட்டுகளுமாய் உடன் வந்தவர்கள் ஏந்திச் சென்றதைக் கண்டவுடன் பூங்குழலி அவர்கள் வந்திருப்பதன் காரியத்தைப் புரிந்துகொண்டாள். சில திங்களுக்கு முன் அரசர் வடக்கு நோக்கிப் போர் மேற்கொண்டு சென்றபொழுது அவரது பெரும்படை தண்டெடுத்துக் கிளம்புவதற்கு முதல் நாள் இதே போல கூட்டமாய் இங்கு வந்து ‘விரிச்சி[4]’ கேட்டனர் அன்றோ? பூங்குழலி உடனுக்குடன் நடப்பவற்றைப் புரிந்துகொள்பவள், நல்ல அறிவாளி! அவள் அவர்களைப் பற்றிய சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருக்கையில் அந்தக் கூட்டம் ஆராவரித்துக்கொண்டே அவளைக் கடந்து ஊரின் எல்லையில் இருந்த அந்தக் கோயிலை அடைந்தது, குழலியும் ஆர்வம் மேலிட நிகழ்வதைக் கவனிக்கலானாள்.
அதைக் ’கோயில்’ என்று அத்துனை உறுதியாய்ச் சொல்லிவிட இயலாதுதான்! அகண்ட பெரிய அந்தப் பழைய ஆலமரத்தின் அடியில் மரத்தைச் சுற்றி நான்கைந்து கற்சிற்பங்கள், வேரோடு வேராய் பிண்ணிப் பிணைந்து கால் பங்கு மூழ்கி முக்கால் பங்குதான் வெளியில் தெரிந்தன, பல நூறு ஆண்டுகள் பழையன அவை, எத்தனை தேய்ந்து போயிருந்த போழ்திலும் அவற்றில் இருந்த கலைத்திறம் குன்றியதாய் இல்லை! பூங்குழலி அவற்றைக் கடவுளாய் ஏற்று வழிபடுகின்றாளோ இல்லையோ, அவற்றின் நுண்ணழகில் மயங்கி அவற்றைக் கண்டு களிப்பதில் பொழுதை நிறையவே கழிப்பாள்! அந்தத் தெய்வங்கள் யார் யார் என்று கூட யாருக்கும் உறுதியாய் தெரியாது ‘அது குமரவேளா?’ ‘யானை ஊர்தி[5] முன்னால் இருக்கிறதே, அய்யனார்தான்!’ ‘இல்லை, அது வேந்து[6], அவனுக்குத்தான் யான (யானை) ஊர்தி!’ ‘அடியே, அது குமரவேளுடி பிள்ளைகளா! கையில வேல் குறி காண்கல?’
பூங்குழலி நடப்பதைக் கண்கொட்டாமல் கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள், கோயிலை அடைந்தவர்கள் விரைந்து செயல்பட்டனர், கண்ணிமைப் பொழுதில் சேர்ந்திருந்த இலைக் குப்பைகளை அகற்றி, அவ்விடத்தைத் தூய்மையாக்கி மெழுகி அலகிட்டுச் சிலைகளுக்குப் புதிய மாலைகள் அணிவித்து, அவற்றிற்குக் கீழே பெரிய பெரிய வாழை இலைகள் விரித்து அவற்றில் கூடையில் இருந்த நெல்லையும், நாழிகளில் இருந்த முல்லை அரும்புகளையும் பரப்பி வைத்தார்கள். இன்னும் நறுமணப் புகை, பழங்கள் என்று என்னென்னவோ வைத்தார்கள். அத்தனை வேலையும் ஒரு முதியவளின் மேற்பார்வையில் கிடுகிடுவென்று நடந்தது. எல்லாம் தயார் என்றவுடன் அந்த முதியவள் குலவைப் போட, பிற பெண்களும் அவளோடு சேர்ந்துகொள்ள, உடனே அவள் கணீர் என்ற குரலில் பாடத் தொடங்கினாள். அவ்வப்பொழுது உடனிருந்த பெண்களும் சேர்ந்து பாடினர். தமிழ்ப் பாட்டுதான் ஆனால் மிகவும் பழைய பாடலாய் இருக்க வேண்டும், அல்லது பாடியவர்களின் வயதும் குளிரும் சேர்ந்த நடுக்கம் காரணமா? குழலிக்கு ஆங்காங்கே ஓரிரண்டு சொற்கள்தான் புரிந்தன – ‘பரிபாட்டு’[7] என்று அய்யன் சொல்லுமே, அதுதானோ இது?
சட்டென்று எல்லா ஓசைகளும் எல்லா ஆராவாரங்களும் அடங்கி அங்கே அழுத்தமான ஒரு அமைதி குடிகொண்டது, தொலைதூர வண்டுகளின் ‘ஙொய்ய்’ ரீங்காரம் மட்டும் காற்றின் இரசவாதம் போல் ஒலித்தது – பூங்குழலி இப்பொழுது குளிரை முன்னைவிட மேலாய் உணர்ந்தாள், பற்கள் கிடுகிடுத்தன, தோள்கள் நடுங்கத் தொடங்கின, போர்த்தியிருந்த துணியை இன்னும் இறுக்கிக்கொண்டு, கைகளை நெஞ்சிற்குக் குறுக்காய் தோள்களை அணைத்தவண்ணம் கட்டிக்கொண்டாள்[8], இறுக்க!
’ம்ம்மாஆ...’ பசுக்கன்றின் மழலை அழைப்பு நிலவிய அமைதியைக் கொஞ்சம் வழக்கிற்கிழுத்தது, “த்தோ... த்தோ... என்னலா? நடுக்குதா? ஓ! பசிக்கோ? இந்தா அய்ய(ன்) இப்ப வந்திருவாக, உங்க ஆத்தாவையும் ஓட்டிக்கிட்டு இந்தா இப்ப வந்திருவாக...” பூங்குழலி சிறிய மெல்லிய கயிற்றினால் கட்டப்பட்டிருந்த அந்தக் கன்றின் முகத்தோடு முகம் உரசி அதைக் கொஞ்சிக் கொஞ்சிச் சொன்னாள், சற்று உறக்கவே பேசிவிட்டாள் போலும், கண்களை மூடி கோயிலில் நின்றிருந்த அனைவரும் சட்டென கண்களைத் திறந்து இவளைப் பார்த்தனர், குழலி அவர்கள் பார்வையைக் கவனித்ததும் அவள் உள்ளத்தில் அச்சம் குடிகொள்ளத் தொடங்கியது, ’வழிபாட்டைக் குலைத்துவிட்டானா?’ என்ற அச்சம், ‘அரண்மனைக் கூட்டத்தின் வழக்கில் சிக்கிக் கொண்டேனோ?’ என்ற அச்சம், கன்றை விட்டுவிட்டு அவள் தன் குடிசைக்குள் ஓடி ஒளிந்துகொண்டாள்.
கொஞ்சம் பொழுது கழித்து வாயிலில் பேச்சரவம் கேட்டது, குழலியின் தாயோடு அந்த அரண்மனைக் கூட்டதினர் சிலர் பேசிக்கொண்டிருக்கின்றனர் என்பதைக் குழலி உணர்ந்தாள், அவளுக்குப் பிடித்த அந்த உவமையின் திருமாலைப் போல அச்சம் சரசரவென வளர்ந்தது! குளிரா? அச்சமா? எதனால் என்று தெரியாமல் நடுங்கினாள்! சற்று நேரம் கழித்து “இந்தா பொண்ணே, இத உனக்குதா கொடுத்தாக!” என்று அவளது தாய் அவள் கையில் திணித்ததைப் பூங்குழலியால் நம்ப இயலவில்லை – ஒரு பொற்காசு!
* * * * * * * * *
“எத்தனை சொன்னாலும் பயனில்லை அக்கா! மழையைவிட பெரிதாய்
இருக்கிறது அவள் பொழியும் கண்ணீர்! என்ன சொல்லித் தேற்றுவதென்றே தெரியவில்லை! தூறல் தொடங்கியவுடன் கண்கலங்கத் தொடங்கிவிட்டாளே!”
“என்னவோடி யம்மா! என் கணவர் முதல் முறை போருக்குப் போன பொழுது நானும் கலங்கித்தான் போனேன், பின்னர் ஒரே படையில் மகன், கணவர், அண்ணன் என அனைவரையும் அனுப்பிவிட்டு எத்தனை திடமாய் இருந்திருக்கிறேன் தெரியுமா? இவள் சின்னப் பெண்தானே! ஏதோ கார் தொடங்கிவிட்டது, இன்னும் செய்தி கூட வரவில்லை என்று கலங்கிவிட்டாள் போலும், பேதை...”
“அதென்னக்கா, மன்னவர் விழா நடத்தவா சென்றிருக்கின்றார்? குறித்த நாளில் திரும்பிவிட? போர் என்றால் கொஞ்சமா? அதுவும் நம் பெரும்படைகள் அணிவகுத்துக் கொண்டு நமது கோட்டை வாயிலைக் கடக்கவே இரண்டு முழு நாள்கள் ஆனதே, அத்தனை பெரிய படையை ‘ம்ம், கிளம்புங்கள்’ என்றா கிளப்பிக்கொண்டு வர முடியும்?”
”அதெல்லாம் இருக்கட்டும், விரிச்சி கேட்ட செய்தியை அவளிடம் உரைத்தீர்களா? வாய்ப்புள்[9] நன்மையாகத்தானே வந்திருந்தது? பிறகும் என்ன கலக்கம்?”
“எல்லாம் சொல்லிவிட்டோம் அக்கா! அவள் காதுகளில் ஏறுவதாயில்லை! பகலெல்லாம் உண்ணக் கூட இல்லை, அழுதவண்ணமே உறங்கிவிட்டாள்...”
கார்காலம் தொடங்கியும் இன்னும் திரும்பாத மன்னவனைக் காணாத அரசியார் உண்ணாமல் உடல் சோர்ந்து உறங்கிவிட்ட தென்னவோ உண்மைதான், ஆனால், அவளது உள்ளம் சோரவில்லை, அது யாருக்கும் புலப்படாமல் தனது நாயகனைத் தேடி நேராய் அவனிருந்த பாசறைக்கே பயணித்தது...
(1/2)
??
