- Joined
- Jul 28, 2018
- Messages
- 2,806
- Reaction score
- 1,352
பகுதி - 11
நக்ஷத்ரா வீட்டினுள் நுழைந்ததும் முதலில் கண்டது அவளுடைய மாமா சந்தோஷை தான்.
“ஹாய்... எப்போ வந்த?”
“மரியாதைக்கு ஸம்ஸாரிக்கணம் மோளே...” என்று விஜயன் எச்சரிக்க “விடுங்கத்தான்... அவ எப்பயும் பேரு சொல்லிதான பேசுறா… நீ சொல்லு நக்ஷத்ரா... என்னையெல்லாம் மறந்துட்ட தான?” என்றான் சந்தோஷ்.
“எந்து வேணெங்கிலும் செய்தோ” என்ற விஜயன் எழுந்து குளிக்க சென்றார்.
“நானா மறந்தேன்? நீயெல்லாம் எதுக்கு இருக்க? தெண்டம். ஒரு போன், மெசேஜ், மெயில்... ம்ம்ஹும்... எதுவும் கிடையாது. அப்பறம் உன்னை எப்படி நியாபகம் வெச்சுக்குறது?”
“வந்ததும் அவன எதுக்குடி வம்பிழுக்குற? போய் பல்லு வெளக்கிட்டு வா... காபி தரேன். இந்தாடா...”
கீதா அவனிடம் நீட்டிய காபியை பிடுங்கியவள் “அதெல்லாம் நைட் வெளக்கிட்டு தான போனேன்... நீ அவனுக்கு வேற எடுத்துட்டு வா” என்றாள்.
“வர வர உனக்கு...”
“எனக்கு வேற எடுத்துட்டு வாங்கக்கா... அவ டயர்டா வந்திருப்பா...”
“நீயும்தானடா ஊருலேருந்து வந்த? உனக்கு டயர்டா இருக்காதா?”
“ம்மா... காது வலிக்குது... போம்மா...”
“இரு உன்னை அப்பறம் வெச்சுக்குறேன்...” மகளை முறைத்தபடியே உள்ளே சென்றார் கீதா.
“என்ன திடீர்னு வந்திருக்க?”
“எப்பயும் போலதான்... சூப்பர்மார்க்கெட் விஸிட் பண்ண வந்தேன்”
சந்தோஷ் அவனது நண்பர்கள் இருவருடன் சேர்ந்து சூப்பர்மார்க்கெட் ஒன்றை நடத்தி வருகிறான். அதன் கிளைகள் தமிழ்நாட்டின் முக்கிய நகரங்களிலும் திருவனந்தபுரம் மற்றும் கோழிகோட்டிலும் இருந்தன.
தன் அக்காவின் வீடு திருவனந்தபுரத்தில் இருப்பதால் இரண்டு அல்லது மூன்று மாதங்களுக்க்கு ஒருமுறை வந்து கடையை பார்த்துவிட்டு செல்வான்.
அவள் காபியை பருக “அவன கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கவிடு. அப்பா இப்போ கிளம்பிடுவாங்க. நீ போய் ட்ரெஸ் மாத்திட்டு வந்து அவங்களோடவே சாப்பிடு. அப்பறம் தூங்க அரம்பிச்சன்னா என்னால எழுப்ப முடியலம்மா தாயே...” புலம்பியபடியே காபியை தம்பியின் கையில் கொடுத்தார் கீதா.
“சரிம்மா...” என்றவள் அறைக்குள் செல்ல அவள் பின்னோடு வந்தவர் “எத்தன தடவடி சொல்லுறது? மாமான்னு கூப்பிடுன்னு... அவன போய் பேரு சொல்லி பேசுற?” என்றார் கோபமாக.
“அவன் என்னைவிட ஆறு வயசுதான் பெரியவன். சின்ன வயசுலேருந்து சந்தோஷ்னு கூப்பிட்டே பழகிட்டேன்... இப்போ வந்து மா....மா..... ன்னு எப்படி கூப்பிடுறது?”
“வாய் நீண்டுக்கிட்டே போகுது உனக்கு...”
அவர் கூறியது காதில் விழாதது போல் மாற்றுடையுடன் குளியலறைக்குள் சென்ற நக்ஷத்ரா சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் தூக்கம் வருவதாகக் கூறி அறைக்குள் சென்றுவிட்டாள்.
“நீ உறங்குனில்லே?” என்றுக் கேட்டார் லீலா.
அதிகாலை வந்தவுடன் குளித்த சபரீஷ் இப்போது எங்கோ வெளியே செல்லத் தயாராவதை பார்த்ததும் அவருக்குக் குழப்பம்.
“இல்லா... ஞான் ஆதர்ஷ் காணான் போகுன்னு... பை” என்றவன் பைக்கை எடுத்து கெஸ்ட் ஹவுஸ் வந்து சேர்ந்தான்.
ஆதர்ஷும் உறங்காமல் விழித்தே இருந்தான்.
“என்ன மச்சு... தூங்கலையா?”
உள்ளே நுழைந்ததும் அவன் டோஸ்ட் செய்து வைத்திருந்த ப்ரெட் ஸ்லைஸ் ஒன்றை எடுத்து வாயிற்குள் திணித்தான்.
“டேய் அது எனக்காக நான் செஞ்சது... உனக்கு அம்மா வெரைட்டி வெரைட்டியா சமைச்சு குடுத்திருப்பாங்களே? அப்பறம் எதுக்குடா பிடுங்கி சாப்பிடுற?”
“நான் என்ன உன் கையிலிருந்தா பிடுங்கி சாப்பிட்டேன்? தட்டுல இருந்தது தான? வீட்டுல சாப்பிடல. ரெண்டு ஸ்லைஸ் டோஸ்ட் பண்ணி குடுத்தா ஒண்ணும் கொறஞ்சு போயிட மாட்ட”
“இருக்குறது நாலு ஸ்லைஸ்”
“வேற வாங்கி வெக்க வேண்டியது தான?”
“அதுக்கு கடைக்கு போகணும்... டயர்டா இருக்கு...”
“நான் வாங்கிட்டு வந்து தரேன் மச்சு...”
வேண்டாம் என்று ஆதர்ஷ் கத்தியதை காதில் வாங்காமல் தெரு முனையில் இருந்த மளிகை கடைக்கு பைக் எடுத்து சென்று ஒரு பேக்கட் ப்ரெட் வாங்கி வந்தான்.
“என்னதிது?? இந்த ப்ரெட் எல்லாம் நான் சாப்பிட மாட்டேன். கஷ்டப்பட்டு பேக்கரிலேருந்து வாங்கிட்டு வந்தா... அத நீ முழுங்கிட்டு இப்போ எனக்கு லோக்கல் ப்ரெட் வாங்கிட்டு வந்து குடுக்குறியா?”
“ஆமா... பேக்கரில மட்டும் பாரின் ப்ரெட் விக்குறாங்க... அத இவரு கஷ்டப்பட்டு வாங்கிட்டு வந்தாரு... இங்க பாரு... உன்னால இத சாப்பிட முடியாதுன்னா அதுல மீதி இருக்க 3 ஸ்லைஸ் நீ சாப்பிட்டு எனக்கு இது டோஸ்ட் பண்ணி குடு. பசிக்குது” அவன் பதில் கூறும் முன் ஹாலிற்கு வந்தமறந்தான்.
இருந்த ப்ரெட் அனைத்தையும் டோஸ்ட் செய்து எடுத்து வந்தான் ஆதர்ஷ். “இன்னைக்கு நைட் வெளில போய் சாப்பிடலாமா?”
“8 மணிக்கு ஆபீஸ்ல இருக்கணும். அதோட நக்ஷத்ராவையும் நான் தான் கூட்டிட்டுப் போகணும். அப்பறம் எப்படி போறது?”
“ஒரு நாள் நக்ஷத்ராவ கேப்ல வர சொல்லுவோம். இதுல என்ன இருக்கு?”
“அது நல்லா இருக்காது சபரீஷ். நான் கூட்டிட்டு போறேன்னு சொல்லிட்டு இப்போ கேப்ல போக சொன்னா...”
“என்னமோ ஆயுசுக்கும் நீ கூட்டிட்டு போகப் போற மாதிரி... நீ கிளம்பிட்டா அவ கேப்ல தான வருவா?”
“ஏன் அப்போ நீ கூட்டிட்டு போக மாட்டியா?”
“அது என்ன அவ மட்டும் ஸ்பெஷல்? மத்த ஸ்டாப்ஸ் எல்லாம் கேப்ல வரப்போ அவள மட்டும் எதுக்கு நான் கூட்டிட்டு வரணும்?”
“என்ன கேட்டா? நீதானடா சொன்ன... அப்பா பிரெண்டோட பொண்ணு நல்லா பாத்துக்கணும்னு...”
“சரி... அப்படின்னா இப்போவே என்கூட அனுப்பி இருக்க வேண்டியது தான? எதுக்கு நீ டிராப் பண்ணுற?”
“கார் என்கிட்ட இருக்கு. உன்கூட பைக்ல வர முடியுமா?”
“பைக் நீ எடுத்துக்கிட்டு கார் என்கிட்ட...”
“ஹோட்டல் போலாம்டா... போலாம். எத்தன மணிக்கு ரெடியா இருக்கணும் சொல்லு. அவள கேப்ல வர சொல்லிடுறேன். கேப் டிரைவர்கிட்ட அவ வீட்டு அட்ரெஸ் சொல்லிடு”
வேகமாக தட்டை எடுத்து உள்ளே செல்லும் நன்பனை ஆராய்ச்சி பார்வை பார்த்தான் சபரீஷ்.
சமையலறையிலிருந்து வெளியே வந்தவன் “நான் தூங்கப் போறேன்” என்றுக் கூறி அறைக்குள் சென்றுவிட “போடா போ” என்றவனும் சோபாவில் படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தான்.
மாலை கண் விழித்த நக்ஷத்ரா குளித்து வெளியே வந்தபோது சந்தோஷ் வெளியே செல்லத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தான்.
“கிளம்பிட்டியா?”
“கடைய போய் பார்த்துட்டு அப்படியே நைட் ஊருக்குக் கிளம்பிடுவேன் நக்ஷத்ரா. நீ எத்தன மணிக்கு கிளம்புவ?”
“7 மணிக்கு. ஆதர்ஷ் வந்து கூட்டிட்டுப் போவான்”
“ஆதர்ஷா?”
“கம்பெனி MD”
“என்னமோ... சரி இன்னைக்கு நானே டிராப் பண்ணிட்டு போறேன்”
“இல்லல்ல... நீ இப்போ...”
“அதெல்லாம் ஒரு கஷ்டமும் இல்ல. ஒரு மணி நேரம் லேட்டா போறதுல ஒண்ணும் ஆகிடாது. அக்காகிட்ட சொல்லிடுறேன். நீ இன்னைக்கு என்கூட வருவன்னு உன் MD... அவன்கிட்ட சொல்லிடு...”
இது என்னடா புது குழப்பம் என்று நினைத்தவள் தான் என்ன சமாதானம் சொன்னாலும் சந்தோஷ் கூறுவதை மீறி அம்மா தன் பேச்சை கேட்க மாட்டார் என்று நன்கு அறிந்ததால் வேறு வழியின்றி மொபைலை எடுத்தாள்.
நல்ல உறக்கத்தில் இருந்த சபரீஷின் மொபைல் அடிக்கவும் மெல்ல கண் விழித்து டேபிள் மீதிருந்ததை எடுத்து ஆன் செய்தான்.
“சபரீஷ் இன்னு எனிக்கு லீவ் தெரான் பட்டோ? மம்மிக்கு வையாண்டு ஆயி... ஹாஸ்பிட்டல் போகேண்டி வன்னு”
மேத்யூ கூறியதை கேட்டவன் “ஷூர் மேத்யூ. கொழப்பம் இல்லா. அம்மையே நோக்கிக்கோ” என்றுக் கூறி இணைப்பை துண்டித்தான்.
சோம்பல் முறித்து சோபாவிலிருந்து எழுந்து ஆதர்ஷை தேடி அவன் அறைக்குள் சென்றபோது அவனுடைய மொபைல் அடித்துக் கொண்டிருந்தது. வேகமாக எழுந்து அதை எடுத்த ஆதர்ஷ் “சொல்லு நக்ஷத்ரா” என்றான்.
“இன்னைக்கு ஆபீஸுக்கு நான் வந்துடுறேன் ஆதர்ஷ். நீ என்னை பிக்கப் பண்ண வர வேண்டாம்னு சொல்லதான் கூப்பிட்டேன்”
தான் அவளிடம் கூற நினைத்ததை அவளே அழைத்துக் கூறியதும் மறுப்பேதும் கூறாமல் “ஓகே நக்ஷத்ரா” என்று அழைப்பைத் துண்டித்தான்.
“என்னடா சொன்னா?”
“இன்னைக்கு நான் பிக்கப் பண்ண வர வேண்டாம்னு சொன்னா. அவளே வந்துடுவாளாம்”
“அவ எப்படி வருவா?”
“எப்படியோ வரட்டும். நம்மதான் ஹோட்டல் போறோமே...”
“இல்லடா. இன்னைக்கு போக முடியாது. மேத்யூ அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லையாம். ஹாஸ்பிட்டல்ல இருக்கானாம். லீவ் வேணும்னு கேட்டான். சோ நம்ம ரெண்டு பேரும் தான் சீக்கிரம் போய் அவனோட வேலை எல்லாம் பார்க்கணும். ஹோட்டல் நாளைக்குப் போகலாம். மணி ஆகிடுச்சு. நான் வீட்டுக்கு போய் குளிச்சு கிளம்பி வரேன். நீயும் கிளம்பு”
ஆதர்ஷின் பதிலை எதிர்ப்பார்க்காமல் கிளம்பிச் சென்றான் சபரீஷ்.
சில நாட்கள் நக்ஷத்ராவின் அருகில் இருக்கலாம் என்று நினைத்ததே அவளுடன் தினமும் செல்லும் கார் பயணத்தை உத்தேசித்து தான். அதுவும் இன்று இல்லையென்றாகிவிட்டது.
சரி நண்பனுடன் வெளியே செல்லலாம் என்றால் அதுவும் தடைப்பட்டவுடன் எரிச்சல் தோன்ற மொபைலை மெத்தையில் விட்டெறிந்து குளியலறைக்குள் சென்றான்.
“போகலாமா?” என்று சந்தோஷ் கேட்க “போகலாம் போகலாம். பை மா” என்று வெறுப்புடன் கூறி விடுவிடுவென்று வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து செருப்பை மாட்டினாள் நக்ஷத்ரா.
“இவளுக்கு இன்னைக்கு என்ன வந்துதுன்னு தெரியலயே... என்னமோ போ... பார்த்து போயிட்டு வாடா” என்று தம்பிக்கு விடை கொடுத்தனுப்பினார் கீதா.
அவர்களுக்காக காத்திருந்த கால் டேக்ஸியில் ஏறி இருவரும் அமர டேக்ஸி அவளுடைய அலுவலகம் நோக்கி சென்றது.
காரை அலுவலகத்தின் முன்னால் நிறுத்தி கதவை ஓங்கி அறைந்து மூடிய ஆதர்ஷ் வேகமாக உள்ளே சென்றான்.
“வா மச்சு... நான் வந்து இருபது நிமிஷம் ஆச்சு. நீ என்ன இவ்வளவு லேட்டா வர? இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல கேப் வந்துடும். ஆமா... என்ன வெறும் கைய வீசிட்டு வர? லேப் எங்கடா?”
சபரீஷ் கேட்டப் பிறகே அதை உணர்ந்தவன் தலையிலடித்து “கார்ல இருக்கு” என்றுக் கூறி வெளியே வந்தான். முன்னிருக்கையிலிருந்த பேகை எடுத்து நிமிர்ந்தபோது சற்று தள்ளி வந்து நின்ற கேபிலிருந்து நக்ஷத்ரா இறங்கினாள்.
“டேக் கேர் நக்ஷத்ரா. டெய்லி நைட் அண்ட் எர்லி மார்னிங் ட்ராவெல் பண்ணுற. பத்திரமா இரு” சந்தோஷ் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்து கூற குனிந்து நின்று அவனுக்குத் தலையசைத்தாள்.
“நக்ஷத்ரா” அதட்டலாய் கேட்ட குரலில் சட்டேன்றுத் திரும்பிப் பார்த்தவள் ஆதர்ஷ் நிற்பதை கவனித்து “நீ கிளம்பு சந்தோஷ்” என்றுக் கூறி அவனிடம் சென்றாள்.
“நான் பேசிக்கிட்டே இருக்கேன்... இவ பாட்டுக்கு போறா” கோபமாக அங்கே நின்றவனைப் பார்த்தான்.
“நைட் இந்த நேரத்துக்கு எதுக்கு இப்படி வெளில நின்னு பேசுற? யாரவன்?”
“என்னோட மாமா ஆதர்ஷ். சந்தோஷ். என்னை டிராப்...”
“நக்ஷத்ரா” காரிலிருந்து இறங்கி வெளியே நின்று சந்தோஷ் கோபமாய் அழைக்க “ஒரு நிமிஷம்” என்று அவசரமாய் அவனருகில் ஓடினாள்.
“யாரவன்? ரோட்ல நின்னு அவன்கூட உனக்கென்ன பேச்சு?”
“என்னோட MD சந்தோஷ். ஆதர்ஷ். தினம் அவனோட தான்...”
“நக்ஷத்ரா”
“ஏன்டா இப்படி மாறி மாறி என் பேர ஏலம் போட்டு உயிரை வாங்குறீங்க?” என்று நினைத்து “நீ கிளம்பு பை” என்று சந்தோஷிடம் கூறி ஆதர்ஷை கடந்து செல்லும்போது “உள்ள வா” என்று அடிக் குரலில் கூறி அலுவலகத்தினுள் சென்றாள்.
ஆதர்ஷை முறைத்த சந்தோஷ் காரில் ஏறிக் கிளம்ப சில நொடிகள் ஆயின. ஆதர்ஷும் சளைக்காமல் பதிலுக்கு முறைத்துவிட்டே உள்ளே வந்தான்.
அவன் கண்கள் முதலில் அவளை தான் தேடின. சபரீஷ் பேன்ட்ரியில் தேநீர் கலந்துக் கொண்டிருக்க அவளுடைய அறை கதவை தட்டிவிட்டு உள்ளே நுழைந்து கதவை மூடினான்.
“எதுக்கு ஆதர்ஷ் உனக்கு இவ்வளவு கோபம்?”
“ரோட்ல... நைட் டைம்ல... அதும் கேப்ல உட்கார்ந்து ஒரு பொண்ணுகிட்ட பேசுறானே... அறிவு வேண்டாம்?”
“அவன் என்னை சேப்பா இருக்க சொல்லிட்டு இருந்தான் ஆதர்ஷ். அதோட நாங்க ஒண்ணும் ரொம்ப நேரம் நின்னு பேசலையே?”
“எவ்வளவு நேரம் நின்னு பேசுனாலும் தப்புதான் நக்ஷத்ரா. அப்படி அதிகாரமா கூப்பிடுறான்?”
“நீயும் அதட்டி தான கூப்பிட்ட? எதுக்கு ரோட்ல நின்னு பேசுற? உள்ள போன்னு சொல்லதான் கூப்பிட்டான். நீயும் அதைதான சொன்ன?”
“அதை சொல்லுறவனுக்கு அறிவு வேணும்... அவனும் ரோட்ல நிக்க வெச்சு தான பேசுனான்? அப்போ தெரியலையா?”
“நீயும் ரோட்ல... ஆதர்ஷ்... ப்ளீஸ் ஸ்டாப் இட். என்னாச்சு உனக்கு? எதுக்கு இப்படி சம்பந்தமே இல்லாம இவ்வளவுக் கோபப்படுற? அவன் என் மேல இருக்க அக்கறையில சொன்னான்”
“எனக்கு இல்லையா? அக்கறை இல்லாமதான் உன்னை உள்ளப் போக சொன்னேனா? உன்...”
“உனக்கெதுக்கு அக்கறை?”
“என்... எனக்கு ஏன் இருக்காது? என்னோட எல்லா ஸ்டாப்ஸ் மேலயும் எனக்கு அக்கறை இருக்கு நக்ஷத்ரா. இது என்ன கேள்வி?”
“அப்போ உன்னோட ஸ்டாப்ஸ் எந்த பொண்ணு இப்படி வெளில நின்னு ஒரு பையனோட பேசினாலும் நீ இப்படி தான் கோபப்படுவ. அப்படிதான?”
“ஆ... ஆமா... பேசி டைம் வேஸ்ட் பண்ணாத. நவ் கெட் பேக் டு வர்க்” எரிச்சலுடன் கூறியவன் அறையை விட்டு வெளியேற அவன் செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
