- Joined
- Jul 28, 2018
- Messages
- 2,806
- Reaction score
- 1,352
பகுதி - 21
அக்ஷயோ அவள் ஆத்திரத்தையும், கேள்வியையெல்லாம் ஒதுக்கி விட்டு "என்ன விஜய்க்குக் கல்யாணம் ஆகிடுச்சா? அன்னைக்கு ஹாஸ்பிட்டலப் பார்க்கும் போது கூட, விஜய் ஒன்னும் சொல்லலையே" என அதிர்ச்சியடையக் கேட்டவனை, முறைத்தவள், "எங்க... நீங்க அவரப் பேச விட்டா தானே... பேச விடாம எல்லாம் சொல்லிட்டு, நீங்க பாட்ல போய்டீங்க. அவர் போட்டிருந்த பட்டு வேஷ்டி சட்டையக் கூடவா... நீங்க பார்க்கல?" என அறிவுப்பூர்வமாய்க் கேட்டாள்.
ஆம், அன்று மருத்துவமனையில் இருந்து அக்ஷய் சென்றதும், பட்டு வேஷ்டி சட்டையில் இருந்த விஜய், சஜுவை தன் காரில் அழைத்துச் செல்லும் போது தான், சஜு அக்ஷய் பேச்சில் இருந்து வெளிவந்தாள். பின் தான், தன் அன்னை நினைவு வர, விஜயிடம் "அத்தான்... அம்மாக்கு... எப்படி இப்படியாச்சு? என்ன தான் நடந்துச்சு?" என அப்போது தான் விசாரிக்க ஆரம்பித்தாள்.
விஜய் ஒரு நிழலான இடத்தில், ஓரமாய் வண்டியை நிறுத்தி, சஜுவை விட்டு வந்த தருணத்தில் இருந்து, என்ன நடந்தது என்பதைச் சொல்ல ஆரம்பித்தான். விஜய் சஜுவை அக்ஷையின் வீட்டில் விட்டு வந்த பின்னும், அவர்களின் அப்பார்ட்மென்ட்டின் அருகேயே, எதற்கொன்றும் சிறிது நேரம் இருந்து விட்டுச் செல்வோம் என அங்கேயே ஒரு மணிநேரம் தன் வண்டியோடு காத்திருந்தான்.
வண்டியினுள்ளே இருக்கையைச் சாய்வாக்கி, கண்ணை மூடிப் படுத்து, "அடுத்து என்ன செய்யப் போகிறோமோ?" என யோசித்தான்.
விஜய் அடிப்படையிலேயே, அவன் தந்தை குணாவின் குண நலன்களோடு, பாசமும், பண்பும் கலந்து வளர்ந்தான். மேலும் வெளிநாட்டில் இருந்து பழகியதில், அங்கிருக்கும் கலாச்சாரமும், கலைகளும் அவனுள்ளே செல்லா விட்டாலும், அவரவர் வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொள்ள, அவரவருக்குத் தான் முதல் உரிமை இருக்கிறது, என்ற தனி மனித சுதந்திரமும், அவன் பார்த்த வரையில், சக மனிதனை மனிதனாய் மதிக்கும் பண்பும் அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது.
ஆம், அங்கு வீட்டு வேலை செய்பவர்களையோ, வண்டி ஓட்டுனர்களையோ வேலைக்காரர்கள் தானே என்று இளப்பமாய் நினையாமல், அவர்களையும் தங்களுக்குச் சமமாய்ப் பார்க்க வேண்டும். இவன் குடியிருப்பில் இருந்த "கார்பென்ட்டர்" மற்றும் "கிளீனர்கள்" எல்லாம், இவன் வரும் போதும், போகும் போதும் "ஹாய்...” எனச் சொல்வார்கள், அதே போல் இவனும் "ஹாய்...” என ஆரம்பித்துச் சிறிது நேரம் பேசி விட்டு செல்வான். ஏனெனில் இங்கு அனைவரும் சமம், அவனுக்கு அந்த வேலை பிடித்திருக்கிறது, அதைச் செய்கிறானே ஒழிய, வாழ்க்கை தரம் தாழ்வினால் அவன் அவ்வேலையைச் செய்யவில்லை.
நம் நாட்டில், குப்பை அள்ளுபவன், "தீபாவளிக்கோ", "பொங்கலுக்கோ" அப்பார்ட்மென்ட்டுக்குள் ஏறி வந்து 'தீபாவளி காசோ... பலகாரமோ... ' கேட்டால் கூட, அவர்களை அந்தப் பேச்சுப் பேசுவார்கள். இவர்கள் என்னவோ தேவலோகத்தில் இருந்து பூலோகத்துக்குக் குதித்த தெய்வப்பிறவிகள் போலும், அவர்கள் மானுடத்திலும் தாழ்ந்தவர்கள் போலும் எண்ணுவார்கள். இதனால் நம் விஜய், சிறிது காந்தியத்திலும் ஈடுபாடு கொண்டவன் எனலாம்.
அதனால் தான் சஜு, தான் அக்ஷயை விரும்புவதாகக் கூறவுமே, அவளுக்கு உதவினான். ஏனெனில் உலகத்தில் அனைவருக்கும், அவரவர் வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுக்க அவரவருக்கு உரிமை இருந்தும், நம் நாட்டில் பெண்களுக்கு அந்த உரிமை குறைவு தான். இதுவும் ஒரு காரணம் என்றும் கூறலாம்.
பின், சஜு இறங்கி வரவில்லை என்று தெரிந்த நிம்மதியில், ஒரு வழியாய் கல்யாணம் நடக்கவிருக்கும் ஹோட்டலுக்கு வந்து சேர்ந்தான். வந்தவன் மீண்டும் வண்டியை நிறுத்தும் இடத்தில் நிறுத்தி விட்டு, தன் அறையை நோக்கி எட்டு வைத்தான்.
திருமணம் அதிகாலையில் என்பதால், இவர்கள் அனைவரும் உள்ளூராக இருந்த போதும், வீட்டில் இருந்து ஹோட்டலுக்கு வர நேரமாகி விடும் என்பதால், அனைவரும் அந்த ஹோட்டலிலேயே அறைகள் எடுத்துத் தங்கினார்கள்.
இவர்கள் அறைகள் எல்லாம் மேலே, முதல் தளத்தில் இருந்தது. அங்கு நடந்தவன், சிறிது நேரம், அங்கு வராண்டாவில் நின்று வெளியே வேடிக்கைப் பார்த்தப்படி நின்றிருந்தான். அவன் மனம் சஜுவையே சுற்றி வந்தது. நல்ல பெண், பாந்தமானவள், தனக்கு மனைவியாய் அமைய கொடுத்து வைக்கவில்லை என எண்ணினான்.
விஜய்க்கு அவள் மீது பெரிதாய் காதல் இல்லை தான், ஆனாலும்... கல்யாணம்... நாளை என்ற தருவாயில், அதற்கே உரிய கல்யாண கனவுகளையும், கற்பனைகளையும் வளர்த்திருந்தான் தான்.”ஹும்... யாரு யாருக்கு என்ன விதியோ? அது படி தான் நடக்கும் போல! சஜு அக்ஷயை விரும்பி... அவளையும் அவனிடம் ஒப்படைத்தாகி விட்டது. இனி எப்படி மற்றவர்களைச் சமாளிப்பது? என யோசிக்க வேண்டும்" எனச் சிந்தித்தான்.
மேலும் “இப்படி இக்கட்டான சூழ்நிலையில் இருந்து பார்க்கும் போது, இது தவறு தான், இருந்தாலும் சஜுவுக்கு இப்போது தோன்றி விட்டது. என்ன செய்வது? இப்படியெல்லாம் தனக்கு நடக்க வேண்டும் என்று இருக்கிறது போல" என விஜய் ஒரு பெருமூச்சு விட்டு, தன் அறைக்கு நடையைக் கட்டினான். விஜய் தன் அறைக்கதவைத் திறக்க போகும் போது, "மாமா...” என அழைப்பு கேட்க, திரும்பி பார்த்தான்.
யாரும் இல்லை என்றதும், பிரமை போல என எண்ணி உள்ளே செல்லப் போக...”ம்மா... மாமா...” என மீண்டும் கேட்க, இம்முறை மறுப்பக்கமும் திரும்பி, என இரு புறமும் பார்த்தான். அப்போது தான், அவன் அறையில் இருந்து, இரண்டாவது அறையின் நிலைப்படியின், பக்கவாட்டு சுவற்றை ஒரு பெண்ணின் வளைக்கரம் பற்றியிருந்தது.
உடனே யோசனையாய், யாரெனப் பார்க்க, அருகே செல்லும் போது, அந்த வளைக்கரத்தை, மற்றொரு வளைக்கரம் பிடித்து இழுக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருக்க, இவன் நெருங்கும் சமயம், அவன் மீது மோதாத குறையாய் ஒரு பெண் வெளிப்பட்டாள். அதற்குள் இன்னொரு வளைக்கரத்துக்குச் சொந்தமானவள், கதவு பின்னே மறைந்து கொண்டாள்.
யாரென, அந்த வராண்டாவின் விளக்கொளியில், உற்று பார்த்தவன், "ஹே... தீபி... நீயா? நீ தான் என்ன கூப்பிட்டியா?" என அவன் வினவ, அவளோ மூச்சை வெளிப்படையாய் வெளிவிட்டப்படி, "ஆ... ஆமா மாமா...” எனச் சொன்னவள், சாடரென அவன் கையைப் பிடித்து, "உங்கக்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும் மாமா" எனச் சிறிது தூரம் தள்ளி, அவர்கள் அறைக்கு நேராய் இருந்த வராண்டாவின் சுற்று சுவருக்கு அழைத்துச் சென்றாள்.
விஜயை, இப்படித் தள்ளிக்கொண்டு போன பெண் தீபிகா, விஜயின் அத்தை பெண். ஆம், விஜயின் அப்பா குணாவின் தங்கை பெண். கல்லூரியில் இரண்டாம் ஆண்டுப் படிக்கிறாள்.
விஜயோ கையை விடுவித்துக் கொண்டே, "என்ன தீபி... ஏன் இப்படி இழுத்திட்டு வர?" எனக் கேட்க, "மாமா... கொஞ்ச நேரம் முன்ன, சஜு அக்காவும், நீங்களும் பேசுனத நாங்க கேட்டுட்டோம்" என நேரிடையாய் விஷயத்திற்கு வந்தாள்.
விஜய் சற்று துணுக்குற்றாலும், "சரி... அதுக்கு இப்ப என்ன தீபி? உன்ன கட்டிக்கச் சொல்ல போறியா அதுனால?" என அவன் அசராமல் கிண்டலாய் கேட்டதிலேயே, "சஜுவின் மீது நம் மாமாவுக்கு அவ்வளவாய், பெரிதாய் காதல் இல்லையோ?" என எண்ணினாலும், மேலும் "ஹும்... எனக்கெல்லாம் ஃபாரின் மாப்பிள்ள வேணாம்பா...” எனச் சொன்னவள், தொடர்ந்து "மாமா... நீங்க சஜு அக்காவ லவ் பண்ணினீங்களா?" என விசாரித்தாள்.
ஆனால் தன் சொந்த விஷயத்தை இவள் என்ன கேட்பது என்று எரிச்சலில், பொறுமை இழந்த விஜயோ "அதெல்லாம் உனக்கு எதுக்கு? பேசாம... போய்த் தூங்கு... இந்த நேரம் வரை ஏன் முழிச்சிட்டு இருக்க?" எனப் பேச்சை மாற்றினான்.
"மாமா... ப்ளீஸ்... சொல்லுங்க... நீங்க சொல்ற பதில்ல தான், ஒரு முக்கியமான விசயத்த உங்ககிட்ட சொல்லலாமா, வேணாமான்னு நான் முடிவு பண்ணனும்" எனக் கெஞ்சி, நெற்றி சுருங்களோடு அவசவசரமாய்ப் பேசியவளின் கண்களில் இருந்த உண்மை, அவனை அசைத்தது எனலாம்.
"ஆமான்னு சொல்றதா... இல்ல இல்லன்னு... சொல்றதான்னு... எனக்கே தெரியல... ஆனா, இப்ப இந்த நிமிஷம், சஜுவ என் தோழியா தான் நினச்சிட்டு இருக்கேன்" என அவனும் தன் உண்மையான நிலையைச் சொல்லவும், தீபி, "மாமா... உங்களையே ஒருத்தி உயிரா... சுவாச மூச்சா... காதலிச்சு... இப்ப உங்களுக்குக் கல்யாணம்னு சொல்லவும், நடைப்பிணமா ஆகிட்டா... அவளப் பற்றி உங்கக்கிட்ட சொல்ல தான், இவ்ளோ நேரம் காத்திட்டு இருந்தேன்.” என உண்மையைப் போட்டு உடைத்தாள்.
ஏற்கனவே குழப்பத்தில் இருந்த விஜய், ‘என்ன சொல்கிறாள் இவள்? முதலில் தான் வெளிநாட்டு மாப்பிளையைக் கட்ட மாட்டேன் என்கிறாள், ஆனால் இப்போது...’ எனக் குழம்பியவன், திடீரென மூளையில் ஏதோ உதயமானது போல் "யார்... யாரு... தீபிஈ... நீ... நீ சொல்றத பார்த்தா... ஓ மை காட்... சக்தியா?" என அதிர்ந்தான். தீபியோ "பூம் பூம்" மாடு போல், மகிழ்ச்சியோடு வேகவேகமாய்த் தலையசைத்தாள்.
"தன்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம், பூனைக்குட்டி போல் பதுங்கும் சக்தியா தன்னைக் காதலிப்பது? அடக்கடவுளே! நம்பவே முடியவில்லையே...” என அவன் அதிசயித்தான்.
ஆம், சித்ராவுக்கு எப்படி முரளி ஒரு தம்பியோ, அதே போல் குணாவுக்கு லதா என்ற தங்கை ஒருவர் உண்டு. ஏற்கனவே, உடன்பிறந்த தம்பியிடமே பாராபட்சம் பார்க்கும் சித்ரா தான், லதா குடும்பத்தை, அதுவும் விவசாயத்தைத் தொழிலாகச் செய்து, கிராமத்தில் இருப்பவரிடம் சொந்தமும், உரிமையும் பாராட்டப்போகிறார்.
சேலத்தில் திருமணம் முடிந்த புதிதில், புதுப் பெண்ணாய், லதாவோடு நன்றாகத் தான் பேசி, தோழியைப் போல் இருந்தார். பின் லதாவை, நிலபுலனோடு பக்கத்து ஊரில் இருக்கும் ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தில் கட்டி கொடுக்கவும், குணாவும் வேலை மாற்றலாகி சென்னை வந்து விடவும், நவ நாகரீக நகர வாழ்க்கையில் தன்னைத் தொலைத்த சித்ரா, வருடம் செல்ல செல்ல, நாளடைவில் லதாவை மறந்து போனார்.
குணாவின் பெற்றோர் தெம்பாய் இருந்தவரை, இரு குடும்பமும் வந்து சென்று இருந்தனர், பின் பெரியவர்களும் தளர்ந்து போக, இவர்களின் வரவும் தளர்ந்து போனது. குணாவோடு சென்னை பட்டணத்தில் தங்களால் இருக்க முடியாத காரணத்தால், லதாவோடே அவர்கள் ஊரிலேயே இருந்து கொண்டனர் அவர்கள் பெற்றோர்.
மேலும் லதாவின் இரு பெண் குழந்தைகளான சக்தி மாரியம்மாள் மற்றும் தீபிகாவும், தன் மாமன் பிள்ளைகளைச் சிறு வயதில், அவர்கள் பள்ளி செல்லும் வரை, விடுமுறைக்கு விடுமுறை பார்த்ததோடு சரி, அதன் பின், இரு பெண்களின் பூப்பெய்திய வைபவத்தில் பார்த்தார்கள். பின் மூன்று ஆண்டுகள் செல்ல, சக்தி கல்லூரி படிக்கும் போது, அவர்களின் தாத்தா இறந்த போது, மீண்டும் சந்தித்தார்கள்.
பின் நெருங்கிய சொந்தப்பந்த விஷேசங்களில் பார்த்தால் தான் உண்டு. ஆனால் குணா சமயம் கிடைக்கும் போது, ஊருக்கு சென்று தன் அன்னையைப் பார்த்து விட்டும், அடிக்கடி அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டும் உறவைத் தொடர்ந்தார். இந்தச் சிற்சில சந்தர்ப்பத்திலேயே சக்திக்கு காதல் பூக்க தொடங்கியது... அப்போது அவள் பள்ளியின் இறுதி வகுப்பில் இருந்தாள், விஜய் கல்லூரி முடிக்கும் தருவாயில் இருந்தான். அவனுக்காகவே கவிதைகள் எழுதி கற்பனை உலகில் அவனோடு வாழ்ந்து கொண்டிருந்தாள்.
இப்படிப்பட்ட குறுகிய காலக்கட்ட சந்திப்பில் அவ்வளவாய்ப் பாராமல், பேசாமல் கூடக் காதல் மலருமா என்ன? என அதிசயித்த விஜய், நம்பாமல், "எப்போ... எப்போ இருந்து காதலிக்கிறா? எப்படி...” என வார்த்தைகளுக்குத் திணறினான். ஏமாந்து விடுவோம் என்ற பயமா? இல்லை எப்படிச் சாத்தியம் என்ற சந்தேகமா? தெரியவில்லை, விஜய் நம்பமாட்டாமல் தன் கேள்விக் கணைகளைத் தொடுத்தான்.
"இம்... அதெல்லாம் நான் சொல்லமாட்டேன் பா... உங்க காதல் நாயகி கிட்டயே கேட்டுக்கோங்க" என மானாய் ஓடி சென்று, தன்னை விட நான்கு வயது பெரியவளான, தன் அக்காவின் கரங்களைப் பற்றி, அவள் மறுக்க மறுக்க, இவள் இழுத்து வந்து விஜய் முன் நிறுத்தினாள். நிறுத்தியதோடு நில்லாமல், "மாமா... ப்ளீஸ் மாமா... எங்க அக்காவ கட்டிக்கோங்க மாமா... நாளைக்கு உங்க கல்யாணமும் நிற்காது, நம்ம குடும்பக் கௌரவமும் போகாது...” எனப் பெரிய மனுசியாய் சொல்லிவிட்டு, பூனை நடை போட்டுத் தங்கள் அறைக்குள் சத்தமில்லாமல் புகுந்து கொண்டாள்.
தன் எதிரே, அடர் நீலமும், வெள்ளையும் கலந்த சுடிதாரில், லேசாய் கலைந்த தலையுடனும், அழுது சிவப்பேறிய விழிகளோடும், அவனைக் கண்டதில் மேலும் கலங்கும் கண்ணோடு தலைக்குனிந்து, துடிக்கும் இதழோடு, துப்பட்டாவை இருப்பக்கமும், இரு கைகளால் இறுக பிடித்திருப்பதிலேயே, அவள் நடிக்கவில்லை என்பதை அவனுக்கு உணர்த்தியது. மேலும் உணர்ச்சிவயப்பட்டவளாய், "மாமா... என்ன தப்பா... நினக்காதீங்க...” என்று அவள் சொன்னதிலேயே, விஜய் கரைந்து விட்டான்.
அப்போது சரியாய், அவன் அலைபேசி அழைக்க, யாரென்று எடுத்து பார்க்க, அவன் அறையில் இருந்த நண்பன் தான் அழைத்திருந்தான்.”டேய்... என்னடா தங்கச்சிக் கூடப் பேசப் போறேன்னுட்டு... எவ்ளோ நேரம் டா... நானும் வெயிட் பண்ணி, வெயிட் பண்ணி தூங்கியே போயிட்டேன். பார்த்து டா... நாளைக்குத் தான் டா பர்ஸ்ட் நைட்... இன்னிக்கு இல்ல டா" எனச் சமயம் தெரியாமல், அவனுக்கும் பேச சந்தர்ப்பம் அளிக்காமல், நீளமாய்ப் பேசியவனிடம்,
"ஹே... ஏன் டா... நீ வேற... , நான் இங்க தான்... வரண்டாவில தான் இருக்கேன், வந்துடுறேன் டா" என வைத்தான். விஜயின் நண்பனோ, எதற்கும் சரிப்பார்த்துக் கொள்ளலாம் என, கதவைத் திறந்து, அவன் இருப்பதைப் பார்த்து விட்டு, "அப்படி என்ன தான் பேசுவாயிங்களோ...” எனக் காத்திருந்தக் கடுப்பில், நொந்து உள்ளே போனான்.
விஜயோ "சொல்லு சக்தி... எப்படி... எப்போ இருந்து என்ன காதலிச்ச?" எனக் கதைக் கேட்க ஆரம்பிக்க, சக்திக்கோ "தன் காதலை இவன் நம்புவானா?" என்ற அவநம்பிக்கை எல்லாம் இல்லை, ஆனாலும் ஒரு பெண் விஜயை விட்டுப் போகவும், தான் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்ட சுயநலவாதி எனத் தவறாய் எண்ணி விடுவானோ என்ற மனநிலையில், "அது... வந்து...” என அவள் வருவதற்குள், ஒளிந்திருந்து, இவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டு, திருட்டுத்தனம் செய்து கொண்டிருந்த தீபி வந்து விட்டாள்.
வந்தவள், "மாமா... இவ சொல்றதுக்குள்ள விடிஞ்சிடும்...” எனத் தன் அக்கா, அவள் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு படிக்கும் போது, இவன் வந்து சென்றதில் இருந்து, அவள் அவளாய் இல்லாமல், காதல் வயப்பட்டதைக் கூறி, இன்று இவனுக்கு நிச்சயம் வரை வந்து, இவனைச் சஜுவோடு ஜோடியாகப் பார்த்து, மனமுடைந்து அழக் கூட முடியாமல் தவித்தவளை, தனிமைப் படுத்தவே, தீபி அம்மா அப்பாவிடம் சொல்லிக் கொண்டு, அவளை இழுத்துக் கொண்டு உணவகத்திற்கு வந்ததாகவும், இவர்கள் பேசியதைக் கேட்டு, அவர்கள் அறைக்கு வந்து, இவனுக்காகக் காத்திருந்து, சக்தி தடுக்கத் தடுக்க, இவள் உண்மையைக் கூறியதாக முழுவதையும் கடகடவெனக் கூறி முடித்தாள்.
ஆனால், அவள் அக்கா சக்தியோ, சக்தியற்று, தன் புராணத்தைத் தங்கை சொல்ல சொல்ல, உணர்ச்சிவயப்பட்டுக் கண்ணீர் உகுந்தாள். மேலும் "மாமா... நீங்க தான், ஏதாவது செஞ்சு... சமாளிச்சு எங்கக்காவ கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்" எனத் தீபி தெளிவாய் கூறி முடிக்க, விஜயோ "இம்... எல்லாத்தையும் சமாளிக்கத் தான் நான் இருக்கேனே...” எனத் தனக்குள் முனங்கி சிறிது கோபம் கொண்டான். அவனுக்கு அப்போது தெரியவில்லை, உரிமை உள்ளவர்களிடம் தான் கோபம் கொள்ள முடியும் என்று.
பின், எல்லாவற்றையும் தான் பார்த்துக் கொள்வதாகச் சொல்லி, இருவரையும் அறைக்குள் போகச் சொல்லி, செல்லும் போது சக்தியை மட்டும், அவள் கரம் பற்றித் தடுத்து, "நாளைக்கு எங்கக் குடும்பக் கௌரவத்தக் காப்பாற்ற, எனக்குக்கடவுள் தான், உன்ன அனுப்பி வச்சதா தான் நினைக்கிறேன், அதுனால உன் காதல நான் மனப்பூர்வமா நம்புறேன்" எனக் கூற, அவளோ அவனை நன்றியோடுப் பார்த்தாள்.
அதன் பின், விஜய் தன் நண்பனோடு ஆலோசித்து, தன் தந்தையிடம் முதலில் விஷயத்தைக் கூறி, பின் அவர் மூலமே பக்குவமாய் லதா மற்றும் அவர் கணவரிடம் கூறி சம்மதம் வாங்கினாலும், சித்ராவை எண்ணி அவர்கள் கவலைக் கொள்ள, ஆனால் தந்தையும் மகனும் அவர் இடையூறு செய்யாமல் தாங்கள் பார்த்துக் கொள்வதாகக் கூறினார்கள்.
பின் மீண்டும் தந்தையும் மகனும், முரளி மற்றும் சுந்தரியிடம் மிகப் பக்குவமாய் விஷயத்தைச் சொல்ல, விஜயோ ஒரு படி மேலே போய், தன் அத்தையிடமும், மாமனிடமும் காலில் விழுந்தே மன்னிப்பு வேண்டப் போக, அவர்களும், வேறு வழியின்றி, நடந்ததை மாற்ற முடியாது என்ற நிதர்சனத்திலும், தங்கள் மகள் போல் தான் சக்தியும், அவளின் காதல் வெற்றி பெறட்டும் என்ற நல்ல எண்ணத்திலும், ஏற்றுக் கொண்டனர்.
எல்லாக் காரியங்களும், மள மளவென நடக்க, சித்ராவுக்கு மட்டும் உண்மை தெரியாமல், மணமேடை வரை கல்யாணத்தைக் கொண்டு சென்று விட்டனர். ஏனெனில் சித்ரா இதைப் பெரிய பிரச்சனைப் பண்ணுவார் என்று எதிர்பார்த்தப்படியால், அவரிடம் உண்மையை மறைத்து விட்டனர்.
மேலும் அவர், இந்தக் கல்யாணத்தில் ஈடுப்பாடு இல்லாமல் இருந்ததினால், தன் அறையை விட்டு மணமகள் அறையைக் கூட எட்டிப்பர்க்காததால், அவர்களுக்கும் சாதகமாயிற்று. விஜய் தன் தங்கை பிரியாவிடம் பாசமாய் விசயத்தைக் கூறி, எப்படியாவது, தாலி கட்டும் வரையிலாவது, சித்ராவின் கண்ணில் மணப்பெண் படாதவாறு, பார்த்துக் கொள்ளச் சொன்னான்.
எல்லாம் நல்ல படியாய் நடக்க, விஜயும் சக்தி கழுத்தில் தாலி கட்ட, தம்பதி சமேதரராய் ஆசீர்வாதம் வாங்கும் போது, சக்தியைப் பார்த்து அதிர்ந்து வெகுண்ட சித்ராவை, தன் கை அழுத்தத்தினால் அடக்கினார் குணா. பின் வந்த சுற்றத்தார்களிடம், குனாவே மைக் பிடித்துத் தன் பையனும், மருமகள் சக்தியும் காதலித்த விஷயம் கடைசி நேரத்தில் தெரிந்து, சஜு விட்டு கொடுத்து விட்டதாகக் கூறி, சமாளித்தார்.
சித்ராவுக்கு, தன் மகன், சஜுவை கட்டுவதிலேயே விருப்பமில்லை, இதில், அவர்களை விடத் தனக்கும், தன் குடும்பத்துக்கும் பொருத்தமே இல்லாத லதாவின் குடும்பத்தில் பெண் எடுத்தது, அதை விட அவமானமாய்க் கருதினார்.
பின் நடந்த விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டுக் கொதித்து எழுந்தார். ஏற்கனவே, தன் பெண்ணுக்கு நடக்க வேண்டிய திருமணம் இப்படியாயிற்றே என்ற மன அழுத்தத்தில் இருந்த சுந்தரி, சித்ராவின் சொற்தாக்குதலால் இரத்த அழுத்தம் அதிகமாகி மயங்கி விழுந்தார். அதற்கும் சித்ரா, சஜுவையே காரணம் காட்டி, முரளியை மூளைச் சலவைச் செய்தார்.
ஆனால் இவர்கள் திருமணத்தில் முழுமையாகச் சந்தோஷமடைந்த ஜீவன் நம் தீபிகா தான், அன்று உணவகத்திலும் சந்தோஷப்பட்டவள் இவள் தான், இன்றும் தன் அக்காவின் காதல், மயிரிழையில் தப்பி, கைக்கூடிய மகிழ்ச்சியில், "ஏடு குண்டலவாடா... வெங்கட்ரமணா... கோவிந்தா... என் அப்ளிகேஷன்ன சாங்க்ஷன் பண்ணதுக்கு, எங்க விஜய் மாமா வந்து, உன் சன்னிதானத்துல மொட்டப் போட்டுக்குவார் பா...” என வீடு வந்த விஜயின் காதில் விழுகுமாறு கூறியவளின் காதைப் பிடித்துப் புன்னகையோடு திருகினான்.
ஒரு வழியாய் எல்லாக் கலவரமும் அடங்க, அன்று இரவு தனிமையில், சஜுவைப் பற்றி, அவளின் நிலையைப் பற்றிக் கூறிய தன் கணவனிடம், சக்தி "மாமா... ஒரு விதத்துலப் பார்த்தா... சஜு அக்கான்னால தான், அவங்க காதலால தான்... எனக்கு நீங்க கிடைச்சீங்க. அதுனால அவங்க காதல் நிறைவேற நாம உதவி செய்யணும் மாமா... ப்ளீஸ்...” எனக் கூற, மனைவி ப்ளீஸ் போட்ட பின்னும், செய்யாமல் இருப்பானோ நம் விஜய்?
