Hi பட்டூஸ்
நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு, இல்லை இல்லை சில மாதங்களுக்கு பிறகு, மீண்டும் உங்களை சந்திக்க ஓடோடி வந்துட்டேன். என்னை யாரும் மறந்திருக்க மாட்டீர்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன் அடுத்த கதையை துவங்குகிறேன்.
விழி பேசும் கவிதை அழகே கதையின் தலைப்பு. நல்லா இருக்கா? இது பொங்கல் அன்று ஒரே ஒரு பதிவை போட்டுட்டு நிறுத்திய கதை.
மீண்டும் தொடர்கிறேன்.
Comments நிறைய வந்தால் பதிவும் விரைவில் வரும். 
Enjoy reading and don't forget to comment
விழி அழகே 1
திருச்சி என அழைக்கப்படும் திருச்சிராப்பள்ளி. இது தமிழ்நாட்டின் மையப் பகுதியில் அமைந்துள்ள மிகவும் பழமை வாய்ந்த நகரமாகும். காவிரி ஆற்றங்கரையில் அமைந்துள்ள திருச்சிராப்பள்ளி, சங்க காலத்தில், சோழர்களின் தலைநகரமாகவும், தற்போதைய தமிழகத்தின் முக்கிய பெருநகரங்களுள் ஒன்றாகும். இந்நகரம் தமிழ்நாட்டின் பரப்பளவு அடிப்படையில் மூன்றாவது பெரிய மாநகரமும், மக்கள் தொகை அடிப்படையில் நான்காவது பெரிய மாநகரமும் ஆகும். (Google உபயம்)
இங்கு மலைக்கோட்டை உச்சிப்பிள்ளையார் கோயில், சமயபுரம் மாரியம்மன் கோயில், ஸ்ரீ ரங்கம் போன்ற தெய்வ ஸ்தலங்களும், கல்லணை, முக்கொம்பு போன்ற பல பிரபல சுற்றுலா தலங்களும் உள்ளது.
அந்த திருச்சி மாநகரத்தில் பெரும் செல்வந்தர்கள் வசிக்கும் பகுதி அது. அங்கிருந்த ஒரு பிரைவேட் கூடைப்பந்து மைதானம், அனைத்து விளக்குகளும் ஒளிர பிரகாசமாக மிளிர்ந்தது. அங்கு பார்வையாளர்கள் இல்லை, விளையாடுபவர்களின் பெயரைச் சொல்லி உற்சாகப்படுத்தும் ஆர்ப்பரிப்பு இல்லை, காதை துளைக்கும் கரகோஷம் இல்லை, அவ்வளவு ஏன் அங்கு ஆட்டக்காரர்களும் இல்லை. அங்கு இருந்ததெல்லாம் அமைதி மட்டுமே.
ஆம்! அமைதியே தான்… மயான அமைதி…
அந்த அமைதியை கிழித்துக்கொண்டு, ‘தட் தட்’ என பந்தடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. யாரும் இல்லாத அந்த மைதானத்தில், அந்த சத்தம் எங்கிருந்து வருகிறது?
அதோ அங்கு ஒருவன், முகத்தில் இறுக்கத்துடன் பந்தை வைத்து தனியாக விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறான்.
‘ஆறடி உயரம் அழகிய உருவம் ஆப்பிள் போல இருப்பானே’ என்ற பாடல் வரிகள், இவனுக்காகவே எழுதியது போல் அவ்வளவு கச்சிதமாக பொருந்தியது. பார்த்தவுடன் மனதை கவரும் வகையில் இருந்தான் அவன். ஆனால் வெறுமையை சுமந்திருக்கும் அவனது இறுகிய முகம், யாரையும் கிட்ட நெருங்க விடாமல் தள்ளியே நிறுத்தும்.
அவனது கவனம் எங்கும் சிதறாமல் ஆட்டத்தில் மட்டும் இருக்கிறது என்பதை, அவன் போடும் பந்துகள் அனைத்தும் சரியாக கூடையில் விழுந்து சொன்னது. அதை கண்டு உற்சாகத்தில் துள்ளி குதிக்க வேண்டியவனின் முகம் வெறுமையை மட்டுமே சுமந்திருந்தது.
எவ்வளவு நேரம் அங்கு ஆடிக்கொண்டிருக்கிறானோ மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கியது. அவன் அணிந்திருந்த உடை முழுவதும் வேர்வையால் நனைந்திருந்தது. அப்படியும் அவன் ஆட்டத்தை நிறுத்துவது போல் தெரியவில்லை… அதை தொடர்ந்தால் அவன் மயங்கி விழுவது உறுதி…
அவனது வெறித்தனமான ஆட்டத்தை நிறுத்துவதற்காகவே அவனது கைப்பேசி இனிய காணத்தை இசைத்தது. அழைப்பு யாரிடமிருந்து என அந்த பாடலை வைத்து தெரிந்து கொண்டான். யார் சொல்லி அழைப்பு வந்திருக்கும் என்பதும் தெரியும். யார் அவனுடன் பேசப் போகிறார்கள் என்பதும் தெரியும். அதுவரை இறுகி கிடந்த அவன் முகத்தில், சின்னதே சின்னதான புன்னகையின் கீற்று. அதுவே அவனை வசிகரானாக காட்டியது.
அந்த பிரத்தியேக இசை முடியும் முன்னே அழைப்பை ஏற்றிருந்தான், இல்லையென்றால் அவனிடம் கோபித்துக் கொண்டு பேசாமல் முகம் திருப்பிக்கொள்வாள் அவள். பிறகு கெஞ்சி கொஞ்சி அவளை சமாதானப்படுத்த, அவன் தலையால் தண்ணி குடிக்க வேண்டும். அழைப்பை ஏற்று அவன் காதில் வைத்ததுமே, “டேடா, எனக்கு நொம்ப (ரொம்ப) பசிகுது. உங்கக்காக வெயிட் பண்ணேன்... எப்போ வ(ரு)வீங்க? வேத(க)மா வாங்க… இல்லைனா உங்க டாலி சாப்பிதாம தூங்குதுவேன்.” ஒரு மழலை குரல் கொஞ்சியது. தன் பாட்டி சொல்லிக்கொடுத்ததை அச்சு பிசகாமல் சொல்லி முடித்த அந்த செல்ல சிட்டு, தன் பாட்டியை பெருமையாக பார்த்தது.
“என் செல்ல குட்டி! சர்க்கரை கட்டி!” பாட்டியும் பேத்திக்கு நெட்டி முறித்து திருஷ்டி கழித்தார்.
அதன் பிறகே அவன் மணியை பார்க்க, இரவு எட்டை தாண்டி சில மணித்துளிகள் கடந்திருந்தது. தன் தலையில் அடித்துக்கொண்டு, “நான் டைம் பார்க்காம விட்டுடேன் டாலி. இன்னும் ஃபைவ் மினிட்ஸ்ல வீட்டில் இருப்பேன்.” என தன் மகளுக்கு வாக்கு கொடுத்தவன், சொன்னது போல் அவன் மனதின் வெறுமையை போக்க வந்த தேவதையிடம் விரைந்து சென்றான்.
ஆம்! அந்த மைதானத்தைப் போலவே அவன் மனதிலும் சில ஆண்டுகளாக வெறுமை மட்டுமே சூழ்ந்திருந்தது. ஒருகாலத்தில் உற்சாகத்தின் மறு உருவமாக துள்ளித் திரிந்தவன், இப்போது சிரிப்பு என்பதையே மறந்திருந்தான். அவன் உதடுகள் லேசாக விரிவது இருவரிடம் மட்டுமே. அந்த இருவருக்காக மட்டுமே இப்போது அவன் உலகம் இயங்குகிறது. ஒன்று அவனைப் பெற்றவள், மற்றொன்று அவன் பெற்றவள். காலம் வகுத்த கோலம், அவன் வாழ்வில் வர்ணம் சேர்க்கவில்லை.
அவன் வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும், அதற்காகவே காத்திருந்த அந்த மூன்று வயது சின்ன சிட்டு, “டேடா” என பாய்ந்து வந்து அவன் கால்களை கட்டிக்கொண்டது. அவனும் அவளை கைகளில் அள்ளி, பந்து போல் உயர தூக்கி போட்டு பிடித்தான். தன்னை கீழே தவற விட மாட்டார் தன் தந்தை, என அவனின் மேல் அலாதி நம்பிக்கை கொண்ட அந்த சின்ன சிட்டுவும், மகிழ்ச்சியில் சத்தமாக சிரித்தது. இது அவர்களுக்கான செல்ல விளையாட்டு.
சில முறை அவளை தூக்கி போட்டு பிடித்தவன், பிறகு தரையில் விட்டுவிட்டு, “ஒரே சுவெட்டிங்கா இருக்கு டாலி. நான் போய் குளிச்சிட்டு வந்துடறேன்.” என சொல்லி
சென்றான்.
அவன் குளித்து முடித்து வந்து சோபாவில் அமரவும், அவன் மடி மேல அமர்ந்து கொண்ட சின்ன சிட்டு, தன் பிஞ்சு கைகளால் அவன் முகத்தை பற்றி தன்னை பார்க்குமாறு திருப்பி, “டேடா இன்னைக்கு…” என கதை சொல்ல தொடங்கினாள். அவனும் தன்னை மறந்து மகளுடன் ஐக்கியமானான்.
சிறிது நேரம் சுற்றம் மறந்து தங்களுக்குள் மூழ்கினர் தந்தையும் மகளும். இது அன்றாடம் நடக்கும் நிகழ்வு. அதை எப்போதும் போல் இப்போதும் ரசித்தது நாயகனை பெற்றவரின் உள்ளம். அவன் குழந்தையுடன் இருக்கும் நேரம் மட்டுமே மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பான் என்பது தெரிந்ததால், முடிந்தளவு மகளை அவன் பொறுப்பில் விட்டுவிட்டார்.
மாலை வீடு திரும்புவதில் இருந்து மறுநாள் காலை கிளம்பும் வரை மகள் அவனது பொறுப்பு. சரியாக மாலை ஆறு மணிக்கு தந்தையின் வரவை எதிர்பார்த்து வாசலில் காத்திருப்பாள் மகள். இரவு தந்தை ஊட்டினால் மட்டுமே பெண்ணுக்கு உணவு தொண்டையில் இறங்கும். அவன் வர தாமதமானால், அழுது ஆர்ப்பாட்டம் செய்து, உண்ணாமலே உறங்கிவிடும் அந்த சின்ன சிட்டு. அதனால் முடிந்தளவு நேரத்திற்கு வீட்டை அடைந்து விடுவான் நம் நாயகன்.
இன்றும் எப்போதும் போல் நேரமே வந்து விட்டான். ஆனால் மாலையில் வந்த ஒரு அழைப்பு, அவனுக்கு மன அலைக்கலைப்பை தந்தது. ஏனென்று தெரியாமல் மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாமல் தவித்தது. ஒரு மனம் உற்சாகத்தில் துள்ள, இன்னொரு மனம் வேதனையில் துவண்டது. அது நல்லதுக்கா? கெட்டதுக்கா? என தெரியவில்லை. ஆனால் அது அவன் மனதை ஏதோ செய்தது.
தன் மனதை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கூடைப்பந்து மைதானத்திற்கு சென்றான். அது அவனுக்கென்று பிரத்தியேகமாக அமைக்கப்பட்டது. உடல் வலுவிலக்கும் வரை அசுரத்தனமாக விளையாடினான். இதுவும் அவனது அன்றாட நிகழ்வு. தேவையில்லாத நினைவுகளை மனதிலிருந்து விரட்ட உடலை வருத்திக் கொள்வான். உடல் தளர்ந்து சோர்ந்த பிறகே அவனால் சிறிதாவது உறங்க முடியும்.
உணவை டைனிங் டேபிளில் அடுக்கிய அவன் அன்னை காமாட்சி, “சாப்பிடாம என்ன அரட்டை? மணியை பாருங்க…” என மிரட்டுவது போல் நடிக்க, அவர்களும் பயந்தது போல் வேகமாக வந்து சாப்பிட அமர்ந்தனர்.
மகளை டேபிள் மேல் அமர வைத்தவன், தட்டில் பரிமாறிய உணவை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எடுத்து அவளுக்கு ஊட்டினான். அவளும் தன் சொப்பு இதழை திறந்து சமர்த்தாக வாங்கிக் கொண்டாள்.
தந்தை மகளின் பாசத்தை ஆசையோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்த காமாட்சியின் மனதில் வேதனை சூழ்ந்தது. அவன் வாழ்வு இப்படியே வறண்ட பாலைவனமாகவே போய்விடுமோ என அஞ்சியது அந்த தாயுள்ளம். அவன் வாழ்வை பூஞ்சோலையாக மாற்ற, அவன் மகாலட்சுமியை சீக்கிரம் அனுப்பி வை கிருஷ்ணா, என எப்போதும் போல் இறைவனுக்கு ஒரு மனு போட்டார்.
பாதி உணவிலேயே கண்ணை கசக்க தொடங்கினாள் இனியா. நம் நாயகன் யதுநந்தனின் உயிரானவள். அவன் வாழ்வை இனிமையாக்க வந்தவள் இனியா.
“டாலி இன்னும் ஒரே ஒரு வாய்” என சொல்லி சொல்லியே அவள் வயிற்றை நிறைத்தான் யதுநந்தன். அவள் உண்டு முடித்தவுடன் அவளை தூக்க வந்த பாட்டியிடம் செல்ல மறுத்து, தந்தையின் கழுத்தை கட்டிக்கொண்டு அவன் மார்பில் சாய்ந்து கொண்டாள் சின்னவள்.
“டேடா சாப்பிடட்டும் செல்லம். நீ ஆத்தா கிட்ட வா”
“ம்ஹும்” சினுங்கிய இனியா அவனை விட்டு நகர மறுத்தாள்.
“இருக்கட்டும் மா. சாப்பாடு வைங்க நான் இப்படியே சாப்பிடுறேன்.” என்றான் யதுநந்தன்.
“அவள வச்சுட்டு எப்படி யது சாப்பிட முடியும்?”
“பரவாலம்மா, எனக்கு ஒன்னும் ப்ராப்ளம் இல்ல. நான் பார்த்துக்குறேன்” என்றவன் எப்போதையும் விட கம்மியாக சாப்பிட்டு எழுந்தான். ஏற்கனவே பாதி வயிற்றுக்கு மட்டும் சாப்பிடுபவன் இன்று அதுவுமில்லை. பரிதவித்தது அந்த தாய் உள்ளம். ‘என் மகன் வாழ்வை வசந்தமாக்கு கிருஷ்ணா…’ என மீண்டும் மனு போட்டார்.
காமாட்சி போடும் மனுக்கள் எல்லாம் அவரை சென்று அடைந்ததா? காலம் தான் அதற்கு விடை கொடுக்க வேண்டும்!!! காலம் சொல்லும் விடையாக அவள் வருவாளா??? அவன் வாழ்வை வசந்தமாக மாற்ற…
இனியாவை படுக்கையில் விட்டவன், அவள் சிணுங்கவும், “டேடா இங்கதான் இருக்கேன் டாலி… நீ சமத்தா தூங்கு” என நெற்றியில் முத்தம் வைத்து தட்டிக்கொடுத்தான். தந்தையின் அருகாமையில் அவளும் அயர்ந்து உறங்கினாள்.
உறங்கும் இனியாவை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் யதுநந்தன். தானாக அவன் நினைவுகள் அவள் அன்னையிடம் சென்றது. அவளும் இப்படித்தான் அவன் அருகாமையில் நிம்மதியாக உறங்குவாள். அவன் தாமதமாக வரும் நேரம் குட்டி போட்ட பூனையாக அறைக்குள்ளேயே அலைந்து கொண்டிருப்பவள், அவனை பார்க்கவும் தாவி கட்டிக்கொள்வாள். வெளியூர் சென்றால் மணிக்கு ஒரு முறை போன் செய்து கொண்டே இருப்பாள். “காலையில மீட்டிங் இருக்கு… என்னை தூங்க விடுமா…” என அவன் கெஞ்சிய பிறகே சற்று அமைதி காப்பாள். அப்படி உயிராக இருந்தவள், எப்படி தன்னை தனியே விட்டு செல்லலாம் என்ற கோபம் கட்டுக்கடங்காமல் வந்தது. சில வினாடிகளில் வந்த கோபம் அப்படியே அடங்கியது. அவன் கோபத்தை காட்ட அவள் வேண்டும் அல்லவா!!! கண் காண இடம் சென்றவளின் மீது கோபத்தை எப்படி காட்டுவது??? விரக்தி புன்னகை உண்டானது அவன் உதடுகளில்.
மகளை கட்டிக்கொண்டு படுத்தவன், உடல் அசதியால் தன்னை மறந்து உறங்கினான். பாதி உறக்கத்தில் அவன் செவியை அடைந்தது மெல்லிய கொலுசின் ஓசை. பூமி அதிராமல் மெல்ல நடக்கும் நடைக்கேற்ப, மயிலிறகால் மனதை வருடுவது போல் கேட்டது அந்த கொலுசொலி. அந்த கொலுசொலிக்கு ஏற்ப அவன் தலையசைந்தது. மூடிய இமைகளுக்குள் கண்கள் உருண்டது. உறக்கத்திலேயே அவன் உதடுகள் விரிந்தது. அந்த ஓசை அவனை நெருங்கி வந்தது.
“நந்தா” அவன் பெயருக்கு வலிக்குமோ என மென்மையாக அழைத்தது ஒரு பெண்ணின் குரல். அவன் உடல் சிலிர்த்து அடங்கியது. “நந்தா” மீண்டுமொரு அழைப்பு, ஆனால் இப்போது ரசித்து ராகமாக உச்சரித்தது. அந்த குரலில் இருந்த இனிமை அவன் உயிர் வரை சென்று தாக்கியது. ஏதோ ஒரு ஸ்பரிசம் தன் தலையை கோதுவதை போல் உணர்ந்தவன், கண்களை திறக்க முயன்றான்… முடியவில்லை. கைகளால் துலாவினான்… எதுவும் ஆகப்படவில்லை.
“என்னை மறந்துட்டீங்களா நந்தா? நான் உங்களுக்கு வேண்டாமா?” மீண்டும் அதே குரல், “நான் உங்களுக்காக காத்திருக்கேன். சீக்கிரம் எந்திரிச்சு என்கிட்ட வாங்க…” என்ற குரல் தேய்ந்து மறைந்தது.
“...” ஏதோ பெயரை சொல்லி, அலறியடித்துக் கொண்டு தூக்கத்திலிருந்து எழுந்தான். அந்த ஏசி அறையிலும் முகம் முத்து முத்தாக வியர்த்திருந்தது. தன்னை சுற்றி கண்களை ஓட்டினான். இருட்டு மட்டுமே தெரிந்தது. சிறிது நேரத்தில் மீண்டவன் கனவை நினைவு கூர்ந்தான். மீண்டும் உடல் சிலிர்த்தது. அது இன்று மட்டும் வந்த கனவல்ல, சில வருடங்களாக அவனை துரத்தும் கனவு அது. இது கனவா? நிஜமா? ஒன்றும் புரியாமல் குழம்பித் தவித்தான் யதுநந்தன்.
நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு, இல்லை இல்லை சில மாதங்களுக்கு பிறகு, மீண்டும் உங்களை சந்திக்க ஓடோடி வந்துட்டேன். என்னை யாரும் மறந்திருக்க மாட்டீர்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன் அடுத்த கதையை துவங்குகிறேன்.
விழி பேசும் கவிதை அழகே கதையின் தலைப்பு. நல்லா இருக்கா? இது பொங்கல் அன்று ஒரே ஒரு பதிவை போட்டுட்டு நிறுத்திய கதை.
மீண்டும் தொடர்கிறேன். Comments நிறைய வந்தால் பதிவும் விரைவில் வரும். Enjoy reading and don't forget to comment விழி அழகே 1
திருச்சி என அழைக்கப்படும் திருச்சிராப்பள்ளி. இது தமிழ்நாட்டின் மையப் பகுதியில் அமைந்துள்ள மிகவும் பழமை வாய்ந்த நகரமாகும். காவிரி ஆற்றங்கரையில் அமைந்துள்ள திருச்சிராப்பள்ளி, சங்க காலத்தில், சோழர்களின் தலைநகரமாகவும், தற்போதைய தமிழகத்தின் முக்கிய பெருநகரங்களுள் ஒன்றாகும். இந்நகரம் தமிழ்நாட்டின் பரப்பளவு அடிப்படையில் மூன்றாவது பெரிய மாநகரமும், மக்கள் தொகை அடிப்படையில் நான்காவது பெரிய மாநகரமும் ஆகும். (Google உபயம்)
இங்கு மலைக்கோட்டை உச்சிப்பிள்ளையார் கோயில், சமயபுரம் மாரியம்மன் கோயில், ஸ்ரீ ரங்கம் போன்ற தெய்வ ஸ்தலங்களும், கல்லணை, முக்கொம்பு போன்ற பல பிரபல சுற்றுலா தலங்களும் உள்ளது.
அந்த திருச்சி மாநகரத்தில் பெரும் செல்வந்தர்கள் வசிக்கும் பகுதி அது. அங்கிருந்த ஒரு பிரைவேட் கூடைப்பந்து மைதானம், அனைத்து விளக்குகளும் ஒளிர பிரகாசமாக மிளிர்ந்தது. அங்கு பார்வையாளர்கள் இல்லை, விளையாடுபவர்களின் பெயரைச் சொல்லி உற்சாகப்படுத்தும் ஆர்ப்பரிப்பு இல்லை, காதை துளைக்கும் கரகோஷம் இல்லை, அவ்வளவு ஏன் அங்கு ஆட்டக்காரர்களும் இல்லை. அங்கு இருந்ததெல்லாம் அமைதி மட்டுமே.
ஆம்! அமைதியே தான்… மயான அமைதி…
அந்த அமைதியை கிழித்துக்கொண்டு, ‘தட் தட்’ என பந்தடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. யாரும் இல்லாத அந்த மைதானத்தில், அந்த சத்தம் எங்கிருந்து வருகிறது?
அதோ அங்கு ஒருவன், முகத்தில் இறுக்கத்துடன் பந்தை வைத்து தனியாக விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறான்.
‘ஆறடி உயரம் அழகிய உருவம் ஆப்பிள் போல இருப்பானே’ என்ற பாடல் வரிகள், இவனுக்காகவே எழுதியது போல் அவ்வளவு கச்சிதமாக பொருந்தியது. பார்த்தவுடன் மனதை கவரும் வகையில் இருந்தான் அவன். ஆனால் வெறுமையை சுமந்திருக்கும் அவனது இறுகிய முகம், யாரையும் கிட்ட நெருங்க விடாமல் தள்ளியே நிறுத்தும்.
அவனது கவனம் எங்கும் சிதறாமல் ஆட்டத்தில் மட்டும் இருக்கிறது என்பதை, அவன் போடும் பந்துகள் அனைத்தும் சரியாக கூடையில் விழுந்து சொன்னது. அதை கண்டு உற்சாகத்தில் துள்ளி குதிக்க வேண்டியவனின் முகம் வெறுமையை மட்டுமே சுமந்திருந்தது.
எவ்வளவு நேரம் அங்கு ஆடிக்கொண்டிருக்கிறானோ மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கியது. அவன் அணிந்திருந்த உடை முழுவதும் வேர்வையால் நனைந்திருந்தது. அப்படியும் அவன் ஆட்டத்தை நிறுத்துவது போல் தெரியவில்லை… அதை தொடர்ந்தால் அவன் மயங்கி விழுவது உறுதி…
அவனது வெறித்தனமான ஆட்டத்தை நிறுத்துவதற்காகவே அவனது கைப்பேசி இனிய காணத்தை இசைத்தது. அழைப்பு யாரிடமிருந்து என அந்த பாடலை வைத்து தெரிந்து கொண்டான். யார் சொல்லி அழைப்பு வந்திருக்கும் என்பதும் தெரியும். யார் அவனுடன் பேசப் போகிறார்கள் என்பதும் தெரியும். அதுவரை இறுகி கிடந்த அவன் முகத்தில், சின்னதே சின்னதான புன்னகையின் கீற்று. அதுவே அவனை வசிகரானாக காட்டியது.
அந்த பிரத்தியேக இசை முடியும் முன்னே அழைப்பை ஏற்றிருந்தான், இல்லையென்றால் அவனிடம் கோபித்துக் கொண்டு பேசாமல் முகம் திருப்பிக்கொள்வாள் அவள். பிறகு கெஞ்சி கொஞ்சி அவளை சமாதானப்படுத்த, அவன் தலையால் தண்ணி குடிக்க வேண்டும். அழைப்பை ஏற்று அவன் காதில் வைத்ததுமே, “டேடா, எனக்கு நொம்ப (ரொம்ப) பசிகுது. உங்கக்காக வெயிட் பண்ணேன்... எப்போ வ(ரு)வீங்க? வேத(க)மா வாங்க… இல்லைனா உங்க டாலி சாப்பிதாம தூங்குதுவேன்.” ஒரு மழலை குரல் கொஞ்சியது. தன் பாட்டி சொல்லிக்கொடுத்ததை அச்சு பிசகாமல் சொல்லி முடித்த அந்த செல்ல சிட்டு, தன் பாட்டியை பெருமையாக பார்த்தது.
“என் செல்ல குட்டி! சர்க்கரை கட்டி!” பாட்டியும் பேத்திக்கு நெட்டி முறித்து திருஷ்டி கழித்தார்.
அதன் பிறகே அவன் மணியை பார்க்க, இரவு எட்டை தாண்டி சில மணித்துளிகள் கடந்திருந்தது. தன் தலையில் அடித்துக்கொண்டு, “நான் டைம் பார்க்காம விட்டுடேன் டாலி. இன்னும் ஃபைவ் மினிட்ஸ்ல வீட்டில் இருப்பேன்.” என தன் மகளுக்கு வாக்கு கொடுத்தவன், சொன்னது போல் அவன் மனதின் வெறுமையை போக்க வந்த தேவதையிடம் விரைந்து சென்றான்.
ஆம்! அந்த மைதானத்தைப் போலவே அவன் மனதிலும் சில ஆண்டுகளாக வெறுமை மட்டுமே சூழ்ந்திருந்தது. ஒருகாலத்தில் உற்சாகத்தின் மறு உருவமாக துள்ளித் திரிந்தவன், இப்போது சிரிப்பு என்பதையே மறந்திருந்தான். அவன் உதடுகள் லேசாக விரிவது இருவரிடம் மட்டுமே. அந்த இருவருக்காக மட்டுமே இப்போது அவன் உலகம் இயங்குகிறது. ஒன்று அவனைப் பெற்றவள், மற்றொன்று அவன் பெற்றவள். காலம் வகுத்த கோலம், அவன் வாழ்வில் வர்ணம் சேர்க்கவில்லை.
அவன் வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும், அதற்காகவே காத்திருந்த அந்த மூன்று வயது சின்ன சிட்டு, “டேடா” என பாய்ந்து வந்து அவன் கால்களை கட்டிக்கொண்டது. அவனும் அவளை கைகளில் அள்ளி, பந்து போல் உயர தூக்கி போட்டு பிடித்தான். தன்னை கீழே தவற விட மாட்டார் தன் தந்தை, என அவனின் மேல் அலாதி நம்பிக்கை கொண்ட அந்த சின்ன சிட்டுவும், மகிழ்ச்சியில் சத்தமாக சிரித்தது. இது அவர்களுக்கான செல்ல விளையாட்டு.
சில முறை அவளை தூக்கி போட்டு பிடித்தவன், பிறகு தரையில் விட்டுவிட்டு, “ஒரே சுவெட்டிங்கா இருக்கு டாலி. நான் போய் குளிச்சிட்டு வந்துடறேன்.” என சொல்லி
சென்றான்.
அவன் குளித்து முடித்து வந்து சோபாவில் அமரவும், அவன் மடி மேல அமர்ந்து கொண்ட சின்ன சிட்டு, தன் பிஞ்சு கைகளால் அவன் முகத்தை பற்றி தன்னை பார்க்குமாறு திருப்பி, “டேடா இன்னைக்கு…” என கதை சொல்ல தொடங்கினாள். அவனும் தன்னை மறந்து மகளுடன் ஐக்கியமானான்.
சிறிது நேரம் சுற்றம் மறந்து தங்களுக்குள் மூழ்கினர் தந்தையும் மகளும். இது அன்றாடம் நடக்கும் நிகழ்வு. அதை எப்போதும் போல் இப்போதும் ரசித்தது நாயகனை பெற்றவரின் உள்ளம். அவன் குழந்தையுடன் இருக்கும் நேரம் மட்டுமே மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பான் என்பது தெரிந்ததால், முடிந்தளவு மகளை அவன் பொறுப்பில் விட்டுவிட்டார்.
மாலை வீடு திரும்புவதில் இருந்து மறுநாள் காலை கிளம்பும் வரை மகள் அவனது பொறுப்பு. சரியாக மாலை ஆறு மணிக்கு தந்தையின் வரவை எதிர்பார்த்து வாசலில் காத்திருப்பாள் மகள். இரவு தந்தை ஊட்டினால் மட்டுமே பெண்ணுக்கு உணவு தொண்டையில் இறங்கும். அவன் வர தாமதமானால், அழுது ஆர்ப்பாட்டம் செய்து, உண்ணாமலே உறங்கிவிடும் அந்த சின்ன சிட்டு. அதனால் முடிந்தளவு நேரத்திற்கு வீட்டை அடைந்து விடுவான் நம் நாயகன்.
இன்றும் எப்போதும் போல் நேரமே வந்து விட்டான். ஆனால் மாலையில் வந்த ஒரு அழைப்பு, அவனுக்கு மன அலைக்கலைப்பை தந்தது. ஏனென்று தெரியாமல் மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாமல் தவித்தது. ஒரு மனம் உற்சாகத்தில் துள்ள, இன்னொரு மனம் வேதனையில் துவண்டது. அது நல்லதுக்கா? கெட்டதுக்கா? என தெரியவில்லை. ஆனால் அது அவன் மனதை ஏதோ செய்தது.
தன் மனதை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கூடைப்பந்து மைதானத்திற்கு சென்றான். அது அவனுக்கென்று பிரத்தியேகமாக அமைக்கப்பட்டது. உடல் வலுவிலக்கும் வரை அசுரத்தனமாக விளையாடினான். இதுவும் அவனது அன்றாட நிகழ்வு. தேவையில்லாத நினைவுகளை மனதிலிருந்து விரட்ட உடலை வருத்திக் கொள்வான். உடல் தளர்ந்து சோர்ந்த பிறகே அவனால் சிறிதாவது உறங்க முடியும்.
உணவை டைனிங் டேபிளில் அடுக்கிய அவன் அன்னை காமாட்சி, “சாப்பிடாம என்ன அரட்டை? மணியை பாருங்க…” என மிரட்டுவது போல் நடிக்க, அவர்களும் பயந்தது போல் வேகமாக வந்து சாப்பிட அமர்ந்தனர்.
மகளை டேபிள் மேல் அமர வைத்தவன், தட்டில் பரிமாறிய உணவை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எடுத்து அவளுக்கு ஊட்டினான். அவளும் தன் சொப்பு இதழை திறந்து சமர்த்தாக வாங்கிக் கொண்டாள்.
தந்தை மகளின் பாசத்தை ஆசையோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்த காமாட்சியின் மனதில் வேதனை சூழ்ந்தது. அவன் வாழ்வு இப்படியே வறண்ட பாலைவனமாகவே போய்விடுமோ என அஞ்சியது அந்த தாயுள்ளம். அவன் வாழ்வை பூஞ்சோலையாக மாற்ற, அவன் மகாலட்சுமியை சீக்கிரம் அனுப்பி வை கிருஷ்ணா, என எப்போதும் போல் இறைவனுக்கு ஒரு மனு போட்டார்.
பாதி உணவிலேயே கண்ணை கசக்க தொடங்கினாள் இனியா. நம் நாயகன் யதுநந்தனின் உயிரானவள். அவன் வாழ்வை இனிமையாக்க வந்தவள் இனியா.
“டாலி இன்னும் ஒரே ஒரு வாய்” என சொல்லி சொல்லியே அவள் வயிற்றை நிறைத்தான் யதுநந்தன். அவள் உண்டு முடித்தவுடன் அவளை தூக்க வந்த பாட்டியிடம் செல்ல மறுத்து, தந்தையின் கழுத்தை கட்டிக்கொண்டு அவன் மார்பில் சாய்ந்து கொண்டாள் சின்னவள்.
“டேடா சாப்பிடட்டும் செல்லம். நீ ஆத்தா கிட்ட வா”
“ம்ஹும்” சினுங்கிய இனியா அவனை விட்டு நகர மறுத்தாள்.
“இருக்கட்டும் மா. சாப்பாடு வைங்க நான் இப்படியே சாப்பிடுறேன்.” என்றான் யதுநந்தன்.
“அவள வச்சுட்டு எப்படி யது சாப்பிட முடியும்?”
“பரவாலம்மா, எனக்கு ஒன்னும் ப்ராப்ளம் இல்ல. நான் பார்த்துக்குறேன்” என்றவன் எப்போதையும் விட கம்மியாக சாப்பிட்டு எழுந்தான். ஏற்கனவே பாதி வயிற்றுக்கு மட்டும் சாப்பிடுபவன் இன்று அதுவுமில்லை. பரிதவித்தது அந்த தாய் உள்ளம். ‘என் மகன் வாழ்வை வசந்தமாக்கு கிருஷ்ணா…’ என மீண்டும் மனு போட்டார்.
காமாட்சி போடும் மனுக்கள் எல்லாம் அவரை சென்று அடைந்ததா? காலம் தான் அதற்கு விடை கொடுக்க வேண்டும்!!! காலம் சொல்லும் விடையாக அவள் வருவாளா??? அவன் வாழ்வை வசந்தமாக மாற்ற…
இனியாவை படுக்கையில் விட்டவன், அவள் சிணுங்கவும், “டேடா இங்கதான் இருக்கேன் டாலி… நீ சமத்தா தூங்கு” என நெற்றியில் முத்தம் வைத்து தட்டிக்கொடுத்தான். தந்தையின் அருகாமையில் அவளும் அயர்ந்து உறங்கினாள்.
உறங்கும் இனியாவை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் யதுநந்தன். தானாக அவன் நினைவுகள் அவள் அன்னையிடம் சென்றது. அவளும் இப்படித்தான் அவன் அருகாமையில் நிம்மதியாக உறங்குவாள். அவன் தாமதமாக வரும் நேரம் குட்டி போட்ட பூனையாக அறைக்குள்ளேயே அலைந்து கொண்டிருப்பவள், அவனை பார்க்கவும் தாவி கட்டிக்கொள்வாள். வெளியூர் சென்றால் மணிக்கு ஒரு முறை போன் செய்து கொண்டே இருப்பாள். “காலையில மீட்டிங் இருக்கு… என்னை தூங்க விடுமா…” என அவன் கெஞ்சிய பிறகே சற்று அமைதி காப்பாள். அப்படி உயிராக இருந்தவள், எப்படி தன்னை தனியே விட்டு செல்லலாம் என்ற கோபம் கட்டுக்கடங்காமல் வந்தது. சில வினாடிகளில் வந்த கோபம் அப்படியே அடங்கியது. அவன் கோபத்தை காட்ட அவள் வேண்டும் அல்லவா!!! கண் காண இடம் சென்றவளின் மீது கோபத்தை எப்படி காட்டுவது??? விரக்தி புன்னகை உண்டானது அவன் உதடுகளில்.
மகளை கட்டிக்கொண்டு படுத்தவன், உடல் அசதியால் தன்னை மறந்து உறங்கினான். பாதி உறக்கத்தில் அவன் செவியை அடைந்தது மெல்லிய கொலுசின் ஓசை. பூமி அதிராமல் மெல்ல நடக்கும் நடைக்கேற்ப, மயிலிறகால் மனதை வருடுவது போல் கேட்டது அந்த கொலுசொலி. அந்த கொலுசொலிக்கு ஏற்ப அவன் தலையசைந்தது. மூடிய இமைகளுக்குள் கண்கள் உருண்டது. உறக்கத்திலேயே அவன் உதடுகள் விரிந்தது. அந்த ஓசை அவனை நெருங்கி வந்தது.
“நந்தா” அவன் பெயருக்கு வலிக்குமோ என மென்மையாக அழைத்தது ஒரு பெண்ணின் குரல். அவன் உடல் சிலிர்த்து அடங்கியது. “நந்தா” மீண்டுமொரு அழைப்பு, ஆனால் இப்போது ரசித்து ராகமாக உச்சரித்தது. அந்த குரலில் இருந்த இனிமை அவன் உயிர் வரை சென்று தாக்கியது. ஏதோ ஒரு ஸ்பரிசம் தன் தலையை கோதுவதை போல் உணர்ந்தவன், கண்களை திறக்க முயன்றான்… முடியவில்லை. கைகளால் துலாவினான்… எதுவும் ஆகப்படவில்லை.
“என்னை மறந்துட்டீங்களா நந்தா? நான் உங்களுக்கு வேண்டாமா?” மீண்டும் அதே குரல், “நான் உங்களுக்காக காத்திருக்கேன். சீக்கிரம் எந்திரிச்சு என்கிட்ட வாங்க…” என்ற குரல் தேய்ந்து மறைந்தது.
“...” ஏதோ பெயரை சொல்லி, அலறியடித்துக் கொண்டு தூக்கத்திலிருந்து எழுந்தான். அந்த ஏசி அறையிலும் முகம் முத்து முத்தாக வியர்த்திருந்தது. தன்னை சுற்றி கண்களை ஓட்டினான். இருட்டு மட்டுமே தெரிந்தது. சிறிது நேரத்தில் மீண்டவன் கனவை நினைவு கூர்ந்தான். மீண்டும் உடல் சிலிர்த்தது. அது இன்று மட்டும் வந்த கனவல்ல, சில வருடங்களாக அவனை துரத்தும் கனவு அது. இது கனவா? நிஜமா? ஒன்றும் புரியாமல் குழம்பித் தவித்தான் யதுநந்தன்.
அவனுக்கு மனைவி வேண்டாமா? 
