Hai Friends
post நா தா but story sha எழுதுயது....
தேன்மழை பொழியும் மேகக் காதலன்...!
நீண்டு வளர்ந்து கொண்டிருந்தது அந்த ராஜபாட்டை... இருபுறமும் செழித்து வளர்ந்து நின்ற மரங்கள் அந்த காட்டின் அரணாக இருக்க நடுவில் சுமங்கலி பெண்ணின் நடுவகிடு போல நேராக இருக்க... இதமான தென்றல் தவழ்ந்து வந்து அந்த புரவிகளின் மேல் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தவர்களை தழுவியது!
“இளவரசே...!” சற்று தயங்கியவாறு அழைத்தவனை புரவியை மென்மையாக செலுத்தியவாறு திரும்பி பார்த்தான் அவன்.
என்ன ஒரு தேஜஸ் அந்த கண்களில்!
நிமிர்ந்து அமர்ந்திருந்த விதமே தனி கம்பீரத்தை தர, அந்த கருமை நிறத்தவனுக்கு ரசிகர் கூட்டமென்று நிறைய உண்டு!
மார்பை மறைக்கவென ஒரு மேலாடையும் இடுப்பில் ஒரு இறுக்கமாக கட்டியிருந்த கீழாடையும் முறுக்கிய மீசையும், முறுக்கேறிய புஜங்களும், திண்மையான மார்பும், அதிலிருந்த வடுக்களும், கூர்மையான கண்களும் அவனை மிகச்சிறந்த வீரனென கூற,
“சொல் முத்தழகா...” என்றான் ஆதித்த கரிகாலன்.
ஆம்... அருள்மொழி வர்மனுக்கு மூத்தவன்.
வரலாற்றின் சோழத்தின் பக்கங்களிலிருந்து வலுகட்டாயமாக பறிக்கப்பட்ட ஆதித்த கரிகாலன் தான் அவன்.
செல்லும் பாதை நீண்டு வளர்ந்துக் கொண்டிருந்தது. கரிகாலன் முகத்தையே பார்த்தபடி வந்துக் கொண்டிருந்தான் முத்தழகன்.
“என்ன முத்தழகா என்ன பார்வை?”
“அரசே...”
“சொல் முத்தழகா”
“அந்த நந்தினிக்காக ஏன் இத்தனை மெனக்கெடுகிறீர்கள்? அவள் ஒரு சூழ்ச்சிக்காரி”
“இப்பொழுது அவள் என் காதலி முத்தழகா”
“அதற்காக அவள் உயிரை காக்க காட்டுக்கு செல்ல போகிறீர்களா?”
”நாட்டு மக்களுக்கு ஒன்று என்றால் நாம் இப்படி செல்வதில்லையா? அதே போல் இதையும் எண்ணிக் கொள் முத்தழகா”
“என்னால் ஏற்றுக் கொள்ளமுடியவில்லை அரசே”
“அந்த மூலிகையை பறிக்கும் வரை பொறுத்துக் கொள்”
“முடியாது அரசே”
குதிரையை நிறுத்திய காலன் “ஏன்?” அமைதியாக ஏறிட்டு நோக்கினான்.
“நீங்கள் செல்லும் ஒவ்வொரு தவறான பாதைக்கும், உங்களின் ஆயுள் குறையும், ராஜ சித்தவைத்தியர் கூறியதை மறந்து விட்டீர்களோ?”
“என் மேல் உனக்கு நம்பிக்கை இல்லையா முத்தழகா?”
“தங்கள் மேல் எனக்கு மலையளவு நம்பிக்கை இருக்கிறது, ஆனால் அந்த நந்தினி மேல் நம்பிக்கை இல்லை, இதுவும் அவளின் சூழ்ச்சிகளில் ஒன்றாக இருந்தால்?” கேள்வி எழுப்பினான் அவன்.
அமைதியாக புரவியை செலுத்தினான் ஆதித்தகரிகாலன், அவன் மனதிலோ சில நாட்களுக்கு முன் நடந்தவை படமாக ஓடின,
அந்த ஏரிகரையோரத்தில் வான் நிலவில் பார்வையை பதித்தபடி அவனின் தேவிக்காக காத்திருந்தான் ஆதித்தன். தூரத்தில் முத்து சிலம்பொலியில் கண்களை அந்த இருட்டில் உலவவிட்டான் அவன்.
அரண்மனை தீப ஒளியில் அணிகலன் பளிச்சிட, மஞ்சள் நிற உடையில், கண்களை எங்கும் சுழல விட்டபடி, மேல் அணிந்திருந்த சால்வையால் முகத்தை மறைத்தபடி வேகமாக வந்துக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.
வெறும் புல் தரையில் படுத்திருந்தவனின் கறுத்த தேகம் அவள் கண்களுக்கு புலப்படாமல் போக, அவன் மேல் கால் தடுக்கி அவன் நெஞ்சில் வந்துவிழுந்தாள் அவள்.
தன் மேல் பூக்கூடை ஒன்று விழுவதை உணர்ந்த காலன், புன்சிரிப்புடன் அவளை இடதுக்கையால் அணைத்துக் கொண்டான்.
தன் மனம் கவர்ந்தவன் ஸ்பரிசம் உணர்ந்தவள் “அரசே...! என்னை ஏன் இந்த இரவு நேரம் அழைத்தீர்கள்” அவனின் நெஞ்சில் சுகமாய் சாய்ந்தபடியே வினவினாள்.
“ஏன், என் தேவியை அழைக்க நேரம் காலம் பார்க்க வேண்டுமா என்ன?” அவளின் முகவடிவை விரலால் கோலமிட்டபடி வினவினான் அவன்.
“சரி சொல்லுங்கள் ஏன் என்னை அழைத்தீர்கள்”
“என் தேவியின் அழகு முகத்தை காணவே அழைத்தேன்” நெற்றியில் இருந்து கோலமிட்டபடியே மயக்கமாக கூறினான் அவன்.
“உண்மையை கூறுங்கள் அரசே”
“தேவியின் கைபிடித்து ஆற்றின் ஓரமாக நடப்போமா?” அவளின் கையை பிடித்தபடிக் கூறினான்.
“தங்களுக்கு இன்று என்னவாகிற்று? இந்த இரவில், கடுங்குளிரில் ஆற்றை சுற்றி நடக்க அழைக்கிறீர்களே?” அவன் நெஞ்சில் இருந்த தழும்பை ஸ்பரிசித்தப்படி வினவினாள்.
“பௌர்ணமி நிலவில், இந்த தேவனுக்கு, தேவி மேல் காதல் அதிகரித்தமாம்?”
“அப்படியா?”
“ஆம் தேவி, வாருங்கள்” அவளின் கையை பிடித்தபடி எழுந்தான் ஆதித்தகரிகாலன்.
“தேவி அந்த நிலவை பாருங்கள்”
“ம்ம்... நிலவு என்றும் அழகு தான் அரசே”
“இன்று பேரழகு தேவி”
“எப்படி கூறுகிறீர்கள் அரசே?”
“வாருங்கள் தேவி, உங்களுக்கு என் கண்ணில் தெரியும் பேரழகை காட்டுகிறேன்” அவளின் கை பிடித்து ஆற்றில் மெதுவாக கால் வைத்தான் ஆதித்தகரிகாலன்.
“ஐயோ! அரசே...! என்ன செய்கிறீர்கள், மிகவும் குளிராக உள்ளது”
“என் கரத்தை இறுக்க பற்றிக் கொள்ளுங்கள் தேவி”
அவள் முகத்தை மறைத்திருந்த சால்வையை எடுத்த ஆதித்தன், அவளின் மார்போடு சேர்ந்து கை வளவியில் பிணைத்தவன்,
“இப்பொழுது இந்த நிலவை பாருங்கள் தேவி, பேரழகு கண்ணில் காட்சி தரும்”
மெதுவாக குனிந்து தண்ணீரை பார்த்தாள் தேவி, அதில் தெரிந்த வான் நிலவில் இருவர் முகமும் பளிச்சென மின்னியது.
“ஆம். அரசே... நான் இருவரும் இணைந்தால் பேரழகு தான்” ரசித்துக் கூறினாள் நந்தினி.
“இதற்கு தான் அழைத்தேன் தேவி, வாருங்கள் கரைக்கு செல்வோம்”
அவன் கையை பற்றியபடியே கரைக்கு வந்தனர். அந்த புல் தரையில் அமர்ந்திருந்து பல கதைகள் பேசிக்கிடந்தனர்.
“ஆஆஆஆஆ... அரசே” மயங்கி சரிந்தாள் நந்தினி.
“தேவி... தேவி... என்னவாகிற்று எழுந்துக் கொள்ளுங்கள்”
“அரசே... ஏதோ என் கால்களை தீண்டியது” மெதுவாக கண்களை திறந்த நந்தினி கூறி மீண்டும் அரை மயக்கத்துக்கு சென்றாள்.
வேகமாக அருகில் இருந்த பந்தத்தை பற்ற வைத்தவன், எங்கும் சுற்றி பார்க்க, பெரிய ராட்சச ஜந்து ஒன்று வேகமாக புற்களுக்கு இடையே ஓடியது.
அதை பார்த்ததும் அறிந்துக் கொண்டான் நாகத்துக்கு விஷம் கொடுக்கும் ஜந்து என்று. அது ஒரு ஆளை கொல்லும் ஜந்து. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உயிரை எடுக்கும்.
ரத்தத்தை அப்படியே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உறைய வைத்து, உயிரைப் பறித்து ரத்தமற்ற வெள்ளை சதையாக தள்ளும்.
“முத்தழகா”
“கூறுங்கள் அரசே...!” தூரத்தில் காவலுக்கு இருந்த முத்தழகன் ஓடி வந்தான்.
“உடனே ராஜ சித்த வைத்தியரை அழைத்து வா” கட்டளையிட்டான் ஆதித்தகரிகாலன்.
ஏதேதோ பச்சலையை இடித்து சாறு எடுத்து நந்தினிக்கு புகட்டினார் வைத்தியர்.
ஆனால் சாறு எல்லாம் உள்ளே செல்லாமல் வெளியே கசிந்தது.
“என்னவாகிற்று வைத்தியரே?”
“சாறு இறங்கினால் கூட ஏதாவது செய்யலாம், இப்படி இருந்தால் தன்னால் எதுவும் செய்ய இயலாது”
“வேறு என்ன தான் செய்வது, சீக்கிரம் கூறுங்கள்”
“நாம் தாமதிக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும் இளவரசி உயிருக்கு ஆபத்து அரசே”
“ஏதாவது செய்யுங்கள் வைத்தியரே”
கண்களை மூடிய வைத்தியர் “அரசே... காட்டில் மலைகளுக்கு இடையே மலைஜாதி பூ ஒன்று உண்டு, விசத்தை முறிக்கும் வல்லமை கொண்டது, அதை கொண்டு வந்தால் இளவரசியை காப்பாற்றலாம்”
post நா தா but story sha எழுதுயது....
தேன்மழை பொழியும் மேகக் காதலன்...!
நீண்டு வளர்ந்து கொண்டிருந்தது அந்த ராஜபாட்டை... இருபுறமும் செழித்து வளர்ந்து நின்ற மரங்கள் அந்த காட்டின் அரணாக இருக்க நடுவில் சுமங்கலி பெண்ணின் நடுவகிடு போல நேராக இருக்க... இதமான தென்றல் தவழ்ந்து வந்து அந்த புரவிகளின் மேல் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தவர்களை தழுவியது!
“இளவரசே...!” சற்று தயங்கியவாறு அழைத்தவனை புரவியை மென்மையாக செலுத்தியவாறு திரும்பி பார்த்தான் அவன்.
என்ன ஒரு தேஜஸ் அந்த கண்களில்!
நிமிர்ந்து அமர்ந்திருந்த விதமே தனி கம்பீரத்தை தர, அந்த கருமை நிறத்தவனுக்கு ரசிகர் கூட்டமென்று நிறைய உண்டு!
மார்பை மறைக்கவென ஒரு மேலாடையும் இடுப்பில் ஒரு இறுக்கமாக கட்டியிருந்த கீழாடையும் முறுக்கிய மீசையும், முறுக்கேறிய புஜங்களும், திண்மையான மார்பும், அதிலிருந்த வடுக்களும், கூர்மையான கண்களும் அவனை மிகச்சிறந்த வீரனென கூற,
“சொல் முத்தழகா...” என்றான் ஆதித்த கரிகாலன்.
ஆம்... அருள்மொழி வர்மனுக்கு மூத்தவன்.
வரலாற்றின் சோழத்தின் பக்கங்களிலிருந்து வலுகட்டாயமாக பறிக்கப்பட்ட ஆதித்த கரிகாலன் தான் அவன்.
செல்லும் பாதை நீண்டு வளர்ந்துக் கொண்டிருந்தது. கரிகாலன் முகத்தையே பார்த்தபடி வந்துக் கொண்டிருந்தான் முத்தழகன்.
“என்ன முத்தழகா என்ன பார்வை?”
“அரசே...”
“சொல் முத்தழகா”
“அந்த நந்தினிக்காக ஏன் இத்தனை மெனக்கெடுகிறீர்கள்? அவள் ஒரு சூழ்ச்சிக்காரி”
“இப்பொழுது அவள் என் காதலி முத்தழகா”
“அதற்காக அவள் உயிரை காக்க காட்டுக்கு செல்ல போகிறீர்களா?”
”நாட்டு மக்களுக்கு ஒன்று என்றால் நாம் இப்படி செல்வதில்லையா? அதே போல் இதையும் எண்ணிக் கொள் முத்தழகா”
“என்னால் ஏற்றுக் கொள்ளமுடியவில்லை அரசே”
“அந்த மூலிகையை பறிக்கும் வரை பொறுத்துக் கொள்”
“முடியாது அரசே”
குதிரையை நிறுத்திய காலன் “ஏன்?” அமைதியாக ஏறிட்டு நோக்கினான்.
“நீங்கள் செல்லும் ஒவ்வொரு தவறான பாதைக்கும், உங்களின் ஆயுள் குறையும், ராஜ சித்தவைத்தியர் கூறியதை மறந்து விட்டீர்களோ?”
“என் மேல் உனக்கு நம்பிக்கை இல்லையா முத்தழகா?”
“தங்கள் மேல் எனக்கு மலையளவு நம்பிக்கை இருக்கிறது, ஆனால் அந்த நந்தினி மேல் நம்பிக்கை இல்லை, இதுவும் அவளின் சூழ்ச்சிகளில் ஒன்றாக இருந்தால்?” கேள்வி எழுப்பினான் அவன்.
அமைதியாக புரவியை செலுத்தினான் ஆதித்தகரிகாலன், அவன் மனதிலோ சில நாட்களுக்கு முன் நடந்தவை படமாக ஓடின,
அந்த ஏரிகரையோரத்தில் வான் நிலவில் பார்வையை பதித்தபடி அவனின் தேவிக்காக காத்திருந்தான் ஆதித்தன். தூரத்தில் முத்து சிலம்பொலியில் கண்களை அந்த இருட்டில் உலவவிட்டான் அவன்.
அரண்மனை தீப ஒளியில் அணிகலன் பளிச்சிட, மஞ்சள் நிற உடையில், கண்களை எங்கும் சுழல விட்டபடி, மேல் அணிந்திருந்த சால்வையால் முகத்தை மறைத்தபடி வேகமாக வந்துக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.
வெறும் புல் தரையில் படுத்திருந்தவனின் கறுத்த தேகம் அவள் கண்களுக்கு புலப்படாமல் போக, அவன் மேல் கால் தடுக்கி அவன் நெஞ்சில் வந்துவிழுந்தாள் அவள்.
தன் மேல் பூக்கூடை ஒன்று விழுவதை உணர்ந்த காலன், புன்சிரிப்புடன் அவளை இடதுக்கையால் அணைத்துக் கொண்டான்.
தன் மனம் கவர்ந்தவன் ஸ்பரிசம் உணர்ந்தவள் “அரசே...! என்னை ஏன் இந்த இரவு நேரம் அழைத்தீர்கள்” அவனின் நெஞ்சில் சுகமாய் சாய்ந்தபடியே வினவினாள்.
“ஏன், என் தேவியை அழைக்க நேரம் காலம் பார்க்க வேண்டுமா என்ன?” அவளின் முகவடிவை விரலால் கோலமிட்டபடி வினவினான் அவன்.
“சரி சொல்லுங்கள் ஏன் என்னை அழைத்தீர்கள்”
“என் தேவியின் அழகு முகத்தை காணவே அழைத்தேன்” நெற்றியில் இருந்து கோலமிட்டபடியே மயக்கமாக கூறினான் அவன்.
“உண்மையை கூறுங்கள் அரசே”
“தேவியின் கைபிடித்து ஆற்றின் ஓரமாக நடப்போமா?” அவளின் கையை பிடித்தபடிக் கூறினான்.
“தங்களுக்கு இன்று என்னவாகிற்று? இந்த இரவில், கடுங்குளிரில் ஆற்றை சுற்றி நடக்க அழைக்கிறீர்களே?” அவன் நெஞ்சில் இருந்த தழும்பை ஸ்பரிசித்தப்படி வினவினாள்.
“பௌர்ணமி நிலவில், இந்த தேவனுக்கு, தேவி மேல் காதல் அதிகரித்தமாம்?”
“அப்படியா?”
“ஆம் தேவி, வாருங்கள்” அவளின் கையை பிடித்தபடி எழுந்தான் ஆதித்தகரிகாலன்.
“தேவி அந்த நிலவை பாருங்கள்”
“ம்ம்... நிலவு என்றும் அழகு தான் அரசே”
“இன்று பேரழகு தேவி”
“எப்படி கூறுகிறீர்கள் அரசே?”
“வாருங்கள் தேவி, உங்களுக்கு என் கண்ணில் தெரியும் பேரழகை காட்டுகிறேன்” அவளின் கை பிடித்து ஆற்றில் மெதுவாக கால் வைத்தான் ஆதித்தகரிகாலன்.
“ஐயோ! அரசே...! என்ன செய்கிறீர்கள், மிகவும் குளிராக உள்ளது”
“என் கரத்தை இறுக்க பற்றிக் கொள்ளுங்கள் தேவி”
அவள் முகத்தை மறைத்திருந்த சால்வையை எடுத்த ஆதித்தன், அவளின் மார்போடு சேர்ந்து கை வளவியில் பிணைத்தவன்,
“இப்பொழுது இந்த நிலவை பாருங்கள் தேவி, பேரழகு கண்ணில் காட்சி தரும்”
மெதுவாக குனிந்து தண்ணீரை பார்த்தாள் தேவி, அதில் தெரிந்த வான் நிலவில் இருவர் முகமும் பளிச்சென மின்னியது.
“ஆம். அரசே... நான் இருவரும் இணைந்தால் பேரழகு தான்” ரசித்துக் கூறினாள் நந்தினி.
“இதற்கு தான் அழைத்தேன் தேவி, வாருங்கள் கரைக்கு செல்வோம்”
அவன் கையை பற்றியபடியே கரைக்கு வந்தனர். அந்த புல் தரையில் அமர்ந்திருந்து பல கதைகள் பேசிக்கிடந்தனர்.
“ஆஆஆஆஆ... அரசே” மயங்கி சரிந்தாள் நந்தினி.
“தேவி... தேவி... என்னவாகிற்று எழுந்துக் கொள்ளுங்கள்”
“அரசே... ஏதோ என் கால்களை தீண்டியது” மெதுவாக கண்களை திறந்த நந்தினி கூறி மீண்டும் அரை மயக்கத்துக்கு சென்றாள்.
வேகமாக அருகில் இருந்த பந்தத்தை பற்ற வைத்தவன், எங்கும் சுற்றி பார்க்க, பெரிய ராட்சச ஜந்து ஒன்று வேகமாக புற்களுக்கு இடையே ஓடியது.
அதை பார்த்ததும் அறிந்துக் கொண்டான் நாகத்துக்கு விஷம் கொடுக்கும் ஜந்து என்று. அது ஒரு ஆளை கொல்லும் ஜந்து. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உயிரை எடுக்கும்.
ரத்தத்தை அப்படியே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உறைய வைத்து, உயிரைப் பறித்து ரத்தமற்ற வெள்ளை சதையாக தள்ளும்.
“முத்தழகா”
“கூறுங்கள் அரசே...!” தூரத்தில் காவலுக்கு இருந்த முத்தழகன் ஓடி வந்தான்.
“உடனே ராஜ சித்த வைத்தியரை அழைத்து வா” கட்டளையிட்டான் ஆதித்தகரிகாலன்.
ஏதேதோ பச்சலையை இடித்து சாறு எடுத்து நந்தினிக்கு புகட்டினார் வைத்தியர்.
ஆனால் சாறு எல்லாம் உள்ளே செல்லாமல் வெளியே கசிந்தது.
“என்னவாகிற்று வைத்தியரே?”
“சாறு இறங்கினால் கூட ஏதாவது செய்யலாம், இப்படி இருந்தால் தன்னால் எதுவும் செய்ய இயலாது”
“வேறு என்ன தான் செய்வது, சீக்கிரம் கூறுங்கள்”
“நாம் தாமதிக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும் இளவரசி உயிருக்கு ஆபத்து அரசே”
“ஏதாவது செய்யுங்கள் வைத்தியரே”
கண்களை மூடிய வைத்தியர் “அரசே... காட்டில் மலைகளுக்கு இடையே மலைஜாதி பூ ஒன்று உண்டு, விசத்தை முறிக்கும் வல்லமை கொண்டது, அதை கொண்டு வந்தால் இளவரசியை காப்பாற்றலாம்”
Last edited:
