Dear Friends,
Thank you for your wonderful likes and comments...
இரண்டல்ல ஒன்று – 4
ராம்பிரசாத் வைஷ்ணவியை ஆழமாகப் பார்க்க, அவன் மொபைல் ஒலித்தது.
"அண்ணா... சொல்லுங்க அண்ணா..." என்று பதட்டமாக கூறினான் ராம்.
எதிர்பாக்கம் சந்துரு பேசியதைக் கேட்டு மௌனமாக நின்றான். ஏதோ பேச எத்தனித்து, எதுவும் பேச முடியாமல் சம்மதமாக தலை அசைத்தான் ராம்பிரசாத்.
தன் பேச்சை முடித்துக் கொண்டு, ராம் வைஷ்ணவியைக் கண்களில் வருத்தத்தோடு பார்க்க, வைஷ்ணவி அவனை கேள்வியாக பார்த்தாள்.
வைஷ்ணவி கைகளை தன் கைகளுக்குள் வைத்துக் கொண்டு, "வைஷு. இப்ப கூட அண்ணன் என் சம்மதத்துக்கு தான் call செய்றாங்க. வா இப்பவே நம்ம விஷயத்தை சொல்லுவோம். ஊரில் கல்யாணத்தை ஜாம் ஜாம்முன்னு நடத்துவாங்க." என்று ராம் பிரசாத் பொறுமையாகக் கூற, அவனை வெறுப்பாகப் பார்த்தாள் வைஷ்னவி.
"மேரேஜ் ரிஜிஸ்டர் பண்றோம். நம்ம கல்யாணம், சென்னையில் தான். அப்பாவுக்கு மினிஸ்டர் friends இருக்காங்க. அவுங்க எல்லாரையும் கிராமத்துக்கு வர சொல்ல முடியுமா?" என்று வைஷ்ணவி கோபமாக கேட்டாள்.
"என்னால் அங்க வர முடியாது." என்று அவள் கறாராக கூற, "அப்ப, நான் எங்க வீட்டில் பார்க்கிற பெண்ணுக்குத் தான் சம்மதம் சொல்லணும். வேறு வழி இல்லை." என்று கோபமாக கூறினான் ராம் பிரசாத்.
"என்ன ராம், மிரட்டுறியா? பொண்ணுங்க என்ன விளையாட்டு பொருளா? நீ உன் இஷ்டப்படி விளையாடுவதற்கு..." என்று வைஷ்ணவி கோபமாக கேட்க, "எப்படி எடுத்துக்கிட்டாலும் சரி தான்." என்று அவளை விடக் கோபமாக கூறினான் ராம்பிரசாத்.
ஆனால் ராமின் மனமோ வைஷ்ணவிக்குச் செய்யும் துரோகத்தை விட, முகம் தெரியாத அந்தப் பெண்ணுக்கு செய்யும் துரோகத்தை எண்ணி வருந்தியது.
"என்னால் எங்க அப்பாவையும் விட்டுத் தர முடியாது. உன்னையும் எந்தச் சூழ்நிலையிலும் யாருக்கும் விட்டுத் தரமாட்டேன்… அடுத்த வாரம்... இதே நேரம் நமக்கு register marriage. இப்பவே சொன்னால் நீ சென்னையில் இருக்க ஒதுக்க மாட்டாங்க... கல்யாணத்துக்கு எதிர்ப்பு தெரிவிப்பாங்க.. கல்யாணம் பண்றோம் dot. அப்புறம் உங்க வீட்டில் சொல்றோம். நீ அதுக்கு அப்புறம் சென்னையில் இரு... எல்லாரும் ஒத்துப்பாங்க. நாளடைவில் நம்மளை ஏத்துப்பாங்க. நானும் முடிந்த அளவுக்கு வருஷத்தில் சில நாட்கள் உங்க ஊருக்கு வர பழகிக்கறேன்." என்று கோபமாக ஆரம்பித்து சாந்தமாக முடித்தாள் வைஷ்ணவி.
வைஷ்ணவி மேலும் ராம் பிரசாதை, சமாதானம் செய்ய முயல, ராம் ஒரு சலிப்போடு அங்கிருந்து கிளம்பி சென்றான்.
அழகியபுரத்தின் நினைவுகளோடு தன் அலுவலகம் நோக்கிப் பயணித்தான் ராம் பிரசாத்.
நாம் அழகியபுரம் நோக்கிப் பயணிப்போம்.
அழகியபுரம் பண்ணை வீடு. காற்றோட்டமாகப் பசுமையாக காட்சி அளித்தது அந்த வீடு.
சந்திரசேகரின் தந்தை சிவசைலம் வாசல் பக்கம் இருக்கும் திண்ணையில் அமர்ந்து சிலரோடு பேசிக் கொண்டிருந்தார். வேஷ்டியும், சட்டையுமாக அவரைச் சுற்றி சிலர் நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தனர். சந்திரசேகர் வயல் வேலையைப் பார்த்துவிட்டு, வீட்டுக்குத் திரும்பி இருந்தான்.
கோமதி சமையல் வேலையில் மும்முரமாக மூழ்கியிருக்க, சந்திரசேகரின் தாய் பார்வதி முறத்தால் அரிசியை புடைத்துக் கொண்டிருந்தார்.
"ஆச்சி... ஆச்சி...." என்று சத்தம் செய்து கொண்டே ஓடி வந்து தன் பாட்டி பார்வதியை கட்டிக் கொண்டாள் அகல்யா.
"செல்ல அம்மை. என்ன வேணும்?" என்று அகல்யாவை அணைத்துக் கொண்டு கேட்டார் சந்திரசேகரின் தாய் பார்வதி.
"நம்ம வீட்டுக்குச் சித்தி வர போறாங்களா?" என்று ஆர்வமாகக் கேட்டாள் அகல்யா.
"ஆமா டா செல்லக் குட்டி." என்று அவர் கூற, "ஆச்சி.... சந்தோஷ் சித்தி தான் இனி எனக்கும் சித்தியா?" என்று அடுத்த கேள்வியை அகல்யா கேட்க, கன்னத்தில் கை வைத்து அவளை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தார் பார்வதி.
"அடி... ஆத்தி... உனக்கு இதெல்லாம் யார் சொல்லி குடுத்தா?" என்று பார்வதி ஆச்சரியமாக வினவ, "தாத்தா..." என்று பெருமையாக கூறினாள் அகல்யா.
இவர்கள் பேசுவதை கவனித்தபடி புன்னகையோடு சமைத்துக் கொண்டிருந்தாள் கோமதி.
"இதைச் சொன்ன உங்க தாத்தா, வேற என்ன சொன்னாங்க?" என்று பார்வதி அகல்யாவிடம் அடுத்த கேள்வியை கேட்க, "தாத்தா வேற ஏதும் சொல்லலை..." என்று தன் உதட்டைப் பிதுக்கினாள் அந்தச் சிறுமி அகல்யா.
"அதுக்குள்ள தாத்தா கிட்ட பேச எல்லாரும் வந்துட்டாங்க." என்று சோகமாக கூறினாள் அகல்யா.
"அதுக்கென்ன... நீ ஆச்சி கிட்ட பேசு..." என்று அவர் அகல்யாவின் தாடையைத் தடவி கூற, சம்மதமாகத் தலை அசைத்தாள் அகல்யா.
"புதுச் சித்தி வந்த உடன், சந்தோஷ் அடிக்கடி நம்ம வீட்டுக்கு வருவானா?" என்று அகல்யா கண்களில் ஆசையோடு கேட்க, "கண்டிப்பா வருவான்." என்று சந்துரு தன் மகளின் தலையை தடவிச் சிரித்த முகமாகக் கூறினான்.
"ஹே... ஜாலி...." என்று அகல்யா தன் தந்தையின் கைகளை பிடித்துக் கொண்டு குதித்தாள்.
"ஏண்டா சந்துரு... சின்ன புள்ளை மனசில் ஆசையா வளர்க்கிற?" என்று தன் மகனிடம் கடினமாக கேட்டார் பார்வதி.
"ஏன் அத்தை அப்படி சொல்றீங்க? சந்தோஷ் கண்டிப்பா நம்ம வீட்டுக்கு வருவான்." என்று பார்வதியிடம் சமாதானமாகக் கூறினாள் கோமதி.
"உனக்குத் தெரியாது கோமதி. வாசு எவ்வளவு நல்ல பிள்ளை தெரியுமா? ரொம்ப நல்லவன். அவன் இங்க தான் இருப்பான் இருபத்தி நாலு மணி நேரமும். சொல்ற பேச்சை அப்படிக் கேட்பான். ஒரு வார்த்தை மறு வார்த்தை பேசமாட்டான். எல்லாப் பிரச்சனையும் இவனால் வந்தது." என்று சந்துருவை கைகாட்டி கோபமாக கூறினார் பார்வதி.
'நல்லவனா இருந்தா மட்டும் போதாது. வல்லவனாகவும் இருக்க வேண்டும்.' என்று எண்ணினான் சந்துரு.
"வாசுவும் எனக்குப் பையன் மாதிரி தான். சொந்தத்தை விட, நட்பின் பிணைப்பு அதிகமுன்னு நான் சொல்லுவேன். அந்த குடும்பத்தோடான நட்பு அப்படி... இன்னைக்கு அந்த பிள்ளைங்க கிட்ட பேச முடியலைன்னு எனக்கு எவ்வளவு வருத்தமா இருக்கு தெரியுமா?" என்று கண் கலங்கக் கேட்டார் பார்வதி.
இந்தப் பேச்சுக்கும் தனக்கும் சம்பந்தம் இல்லாதது போல் சந்துரு அமைதியாகத் தரையில் சம்மணமிட்டு அமர்ந்தான். அகல்யா அவன் மடியில் அமர, அவளை கொஞ்சிக் கொண்டு இருந்தான் சந்துரு.
"பார்வதி... அது தான் மருமக கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் எல்லாம் சரி ஆகிரும்ன்னு சொல்றால்ல. இன்னும் ஏன் பழசை பேசிட்டு இருக்க?" என்று கடிந்த கொண்டார் சிவசைலம் சந்துருவின் தந்தை.
சந்துரு அமைதியாக இருக்க, "ஊமைக் கோட்டான். செய்றதெல்லாம் செய்துட்டு ஒன்னும் தெரியாத மாதிரி இருக்க வேண்டியது." என்று பார்வதி முணுமுணுக்க, "பார்வதி..." என்று அதட்டினார் சிவசைலம்.
"நீங்க எப்பவுமே, உங்க மகன் சொல்றது தான் சரின்னு சொல்லுவீங்க... இந்தக் கல்யாணமே நடக்காது... பிரச்சனை அதிகமாகுமுன்னு நான் சொல்றேன். எனக்கு உத்தமியைப் பத்தி நல்லா தெரியும்..." என்று பார்வதி உறுதியாகக் கூற, கோமதி தன் மாமியாரை யோசனையாகப் பார்த்தாள்.
Thank you for your wonderful likes and comments...
இரண்டல்ல ஒன்று – 4
ராம்பிரசாத் வைஷ்ணவியை ஆழமாகப் பார்க்க, அவன் மொபைல் ஒலித்தது.
"அண்ணா... சொல்லுங்க அண்ணா..." என்று பதட்டமாக கூறினான் ராம்.
எதிர்பாக்கம் சந்துரு பேசியதைக் கேட்டு மௌனமாக நின்றான். ஏதோ பேச எத்தனித்து, எதுவும் பேச முடியாமல் சம்மதமாக தலை அசைத்தான் ராம்பிரசாத்.
தன் பேச்சை முடித்துக் கொண்டு, ராம் வைஷ்ணவியைக் கண்களில் வருத்தத்தோடு பார்க்க, வைஷ்ணவி அவனை கேள்வியாக பார்த்தாள்.
வைஷ்ணவி கைகளை தன் கைகளுக்குள் வைத்துக் கொண்டு, "வைஷு. இப்ப கூட அண்ணன் என் சம்மதத்துக்கு தான் call செய்றாங்க. வா இப்பவே நம்ம விஷயத்தை சொல்லுவோம். ஊரில் கல்யாணத்தை ஜாம் ஜாம்முன்னு நடத்துவாங்க." என்று ராம் பிரசாத் பொறுமையாகக் கூற, அவனை வெறுப்பாகப் பார்த்தாள் வைஷ்னவி.
"மேரேஜ் ரிஜிஸ்டர் பண்றோம். நம்ம கல்யாணம், சென்னையில் தான். அப்பாவுக்கு மினிஸ்டர் friends இருக்காங்க. அவுங்க எல்லாரையும் கிராமத்துக்கு வர சொல்ல முடியுமா?" என்று வைஷ்ணவி கோபமாக கேட்டாள்.
"என்னால் அங்க வர முடியாது." என்று அவள் கறாராக கூற, "அப்ப, நான் எங்க வீட்டில் பார்க்கிற பெண்ணுக்குத் தான் சம்மதம் சொல்லணும். வேறு வழி இல்லை." என்று கோபமாக கூறினான் ராம் பிரசாத்.
"என்ன ராம், மிரட்டுறியா? பொண்ணுங்க என்ன விளையாட்டு பொருளா? நீ உன் இஷ்டப்படி விளையாடுவதற்கு..." என்று வைஷ்ணவி கோபமாக கேட்க, "எப்படி எடுத்துக்கிட்டாலும் சரி தான்." என்று அவளை விடக் கோபமாக கூறினான் ராம்பிரசாத்.
ஆனால் ராமின் மனமோ வைஷ்ணவிக்குச் செய்யும் துரோகத்தை விட, முகம் தெரியாத அந்தப் பெண்ணுக்கு செய்யும் துரோகத்தை எண்ணி வருந்தியது.
"என்னால் எங்க அப்பாவையும் விட்டுத் தர முடியாது. உன்னையும் எந்தச் சூழ்நிலையிலும் யாருக்கும் விட்டுத் தரமாட்டேன்… அடுத்த வாரம்... இதே நேரம் நமக்கு register marriage. இப்பவே சொன்னால் நீ சென்னையில் இருக்க ஒதுக்க மாட்டாங்க... கல்யாணத்துக்கு எதிர்ப்பு தெரிவிப்பாங்க.. கல்யாணம் பண்றோம் dot. அப்புறம் உங்க வீட்டில் சொல்றோம். நீ அதுக்கு அப்புறம் சென்னையில் இரு... எல்லாரும் ஒத்துப்பாங்க. நாளடைவில் நம்மளை ஏத்துப்பாங்க. நானும் முடிந்த அளவுக்கு வருஷத்தில் சில நாட்கள் உங்க ஊருக்கு வர பழகிக்கறேன்." என்று கோபமாக ஆரம்பித்து சாந்தமாக முடித்தாள் வைஷ்ணவி.
வைஷ்ணவி மேலும் ராம் பிரசாதை, சமாதானம் செய்ய முயல, ராம் ஒரு சலிப்போடு அங்கிருந்து கிளம்பி சென்றான்.
அழகியபுரத்தின் நினைவுகளோடு தன் அலுவலகம் நோக்கிப் பயணித்தான் ராம் பிரசாத்.
நாம் அழகியபுரம் நோக்கிப் பயணிப்போம்.
அழகியபுரம் பண்ணை வீடு. காற்றோட்டமாகப் பசுமையாக காட்சி அளித்தது அந்த வீடு.
சந்திரசேகரின் தந்தை சிவசைலம் வாசல் பக்கம் இருக்கும் திண்ணையில் அமர்ந்து சிலரோடு பேசிக் கொண்டிருந்தார். வேஷ்டியும், சட்டையுமாக அவரைச் சுற்றி சிலர் நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தனர். சந்திரசேகர் வயல் வேலையைப் பார்த்துவிட்டு, வீட்டுக்குத் திரும்பி இருந்தான்.
கோமதி சமையல் வேலையில் மும்முரமாக மூழ்கியிருக்க, சந்திரசேகரின் தாய் பார்வதி முறத்தால் அரிசியை புடைத்துக் கொண்டிருந்தார்.
"ஆச்சி... ஆச்சி...." என்று சத்தம் செய்து கொண்டே ஓடி வந்து தன் பாட்டி பார்வதியை கட்டிக் கொண்டாள் அகல்யா.
"செல்ல அம்மை. என்ன வேணும்?" என்று அகல்யாவை அணைத்துக் கொண்டு கேட்டார் சந்திரசேகரின் தாய் பார்வதி.
"நம்ம வீட்டுக்குச் சித்தி வர போறாங்களா?" என்று ஆர்வமாகக் கேட்டாள் அகல்யா.
"ஆமா டா செல்லக் குட்டி." என்று அவர் கூற, "ஆச்சி.... சந்தோஷ் சித்தி தான் இனி எனக்கும் சித்தியா?" என்று அடுத்த கேள்வியை அகல்யா கேட்க, கன்னத்தில் கை வைத்து அவளை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தார் பார்வதி.
"அடி... ஆத்தி... உனக்கு இதெல்லாம் யார் சொல்லி குடுத்தா?" என்று பார்வதி ஆச்சரியமாக வினவ, "தாத்தா..." என்று பெருமையாக கூறினாள் அகல்யா.
இவர்கள் பேசுவதை கவனித்தபடி புன்னகையோடு சமைத்துக் கொண்டிருந்தாள் கோமதி.
"இதைச் சொன்ன உங்க தாத்தா, வேற என்ன சொன்னாங்க?" என்று பார்வதி அகல்யாவிடம் அடுத்த கேள்வியை கேட்க, "தாத்தா வேற ஏதும் சொல்லலை..." என்று தன் உதட்டைப் பிதுக்கினாள் அந்தச் சிறுமி அகல்யா.
"அதுக்குள்ள தாத்தா கிட்ட பேச எல்லாரும் வந்துட்டாங்க." என்று சோகமாக கூறினாள் அகல்யா.
"அதுக்கென்ன... நீ ஆச்சி கிட்ட பேசு..." என்று அவர் அகல்யாவின் தாடையைத் தடவி கூற, சம்மதமாகத் தலை அசைத்தாள் அகல்யா.
"புதுச் சித்தி வந்த உடன், சந்தோஷ் அடிக்கடி நம்ம வீட்டுக்கு வருவானா?" என்று அகல்யா கண்களில் ஆசையோடு கேட்க, "கண்டிப்பா வருவான்." என்று சந்துரு தன் மகளின் தலையை தடவிச் சிரித்த முகமாகக் கூறினான்.
"ஹே... ஜாலி...." என்று அகல்யா தன் தந்தையின் கைகளை பிடித்துக் கொண்டு குதித்தாள்.
"ஏண்டா சந்துரு... சின்ன புள்ளை மனசில் ஆசையா வளர்க்கிற?" என்று தன் மகனிடம் கடினமாக கேட்டார் பார்வதி.
"ஏன் அத்தை அப்படி சொல்றீங்க? சந்தோஷ் கண்டிப்பா நம்ம வீட்டுக்கு வருவான்." என்று பார்வதியிடம் சமாதானமாகக் கூறினாள் கோமதி.
"உனக்குத் தெரியாது கோமதி. வாசு எவ்வளவு நல்ல பிள்ளை தெரியுமா? ரொம்ப நல்லவன். அவன் இங்க தான் இருப்பான் இருபத்தி நாலு மணி நேரமும். சொல்ற பேச்சை அப்படிக் கேட்பான். ஒரு வார்த்தை மறு வார்த்தை பேசமாட்டான். எல்லாப் பிரச்சனையும் இவனால் வந்தது." என்று சந்துருவை கைகாட்டி கோபமாக கூறினார் பார்வதி.
'நல்லவனா இருந்தா மட்டும் போதாது. வல்லவனாகவும் இருக்க வேண்டும்.' என்று எண்ணினான் சந்துரு.
"வாசுவும் எனக்குப் பையன் மாதிரி தான். சொந்தத்தை விட, நட்பின் பிணைப்பு அதிகமுன்னு நான் சொல்லுவேன். அந்த குடும்பத்தோடான நட்பு அப்படி... இன்னைக்கு அந்த பிள்ளைங்க கிட்ட பேச முடியலைன்னு எனக்கு எவ்வளவு வருத்தமா இருக்கு தெரியுமா?" என்று கண் கலங்கக் கேட்டார் பார்வதி.
இந்தப் பேச்சுக்கும் தனக்கும் சம்பந்தம் இல்லாதது போல் சந்துரு அமைதியாகத் தரையில் சம்மணமிட்டு அமர்ந்தான். அகல்யா அவன் மடியில் அமர, அவளை கொஞ்சிக் கொண்டு இருந்தான் சந்துரு.
"பார்வதி... அது தான் மருமக கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் எல்லாம் சரி ஆகிரும்ன்னு சொல்றால்ல. இன்னும் ஏன் பழசை பேசிட்டு இருக்க?" என்று கடிந்த கொண்டார் சிவசைலம் சந்துருவின் தந்தை.
சந்துரு அமைதியாக இருக்க, "ஊமைக் கோட்டான். செய்றதெல்லாம் செய்துட்டு ஒன்னும் தெரியாத மாதிரி இருக்க வேண்டியது." என்று பார்வதி முணுமுணுக்க, "பார்வதி..." என்று அதட்டினார் சிவசைலம்.
"நீங்க எப்பவுமே, உங்க மகன் சொல்றது தான் சரின்னு சொல்லுவீங்க... இந்தக் கல்யாணமே நடக்காது... பிரச்சனை அதிகமாகுமுன்னு நான் சொல்றேன். எனக்கு உத்தமியைப் பத்தி நல்லா தெரியும்..." என்று பார்வதி உறுதியாகக் கூற, கோமதி தன் மாமியாரை யோசனையாகப் பார்த்தாள்.
Last edited:
