காதல் கடன்
(3)
கல்யாண வேலைகள் வெகு ஜோராக நடக்கத் தொடங்கிவிட்டன, சிம்பிள் கல்யாணம் அதுவும் கோவிலில் என்பதில்தான் மரகதத்திற்கு கொஞ்சம் சுணக்கம், “நம்மாத்துல மொதல் கல்யாணம், டாம்பீகமா ஆயிரம் பேரை அழைச்சு ஆனையில அம்பாரி ஏத்தி பண்ணலைன்னாலும், இப்படி ஒரேடியா கோவில்ல கல்யாணம் ஹோட்டல்ல சாப்பாடுன்னு நடக்க வேண்டாமே”, என்று அங்கலாய்த்துக்கொண்டார்.
இதற்கு பதிலளிக்க ஆடியபாதம் வாயைத் திறக்கும் முன், ராதிகாவே, “அம்மா, நேக்குமே சிம்பிளாத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னுதான் தோண்றது, ஊரையே அழைச்சு எல்லார்கிட்டயும் எம் பொண்ணுக்கும் கடைசில கல்யாணம் ஆயிடுத்துன்னு தம்பட்டம் அடிச்சுக்கணுமா, முக்கியமா ஒரு அம்பது அறுபது பேரைக் கூப்பிடுங்கோ, அமைதியா கல்யாணத்தை முடிக்கலாம்,” என்று ஆணித்தரமாகக் கூறிவிட்டாள். அதற்குப் பிறகு மரகதம் இதைப் பற்றி வாயைத் திறக்கவே இல்லை.
பேரென்னவோ சிம்பிள் கல்யாணம்தான், ஆனால் ஏற்பாடுகளில் எந்தக் குறையும் இல்லை. ஒரு நல்ல நாள் பார்த்து முகூர்த்தப் புடவை வாங்க இரு குடும்பமும் கிளம்பி காஞ்சிவரம் சென்று வந்தார்கள். பரத் மட்டும் வெளியூரில் இருந்ததால் வரமுடியாமல் போனது.
“அவா எதிர்பாக்கலைன்னாலும் நாம செய்யவேண்டியதை செய்யவேண்டாமா?” என்று மகளுக்குத் தேவையான நகைகள், உடைகள், வெள்ளிப்பாத்திரங்கள், சீர்வரிசை என்று மரகதம் எதையும் விட்டுவைக்கவில்லை. மாப்பிள்ளைக்கும் பார்த்து பார்த்து ஆடைகள், நகைகள் என்று வாங்கி வைத்தார்.
திருவையாறில் மாப்பிள்ளை வீட்டாருடைய குலதெய்வம் கோவிலின் அருகிலேயே நான்கைந்து வீடுகள் வாடைகைக்கு எடுத்து தங்குவதற்கான ஏற்பாடும் செய்யப்பட்டிருந்தது. விருந்துபசாரமும் பிரமாதமாகவே அமைந்திருந்தது.
மத்தளம் கொட்ட வரிசங்கம் நின்றூத திருமண நாளும் கோலாகலமாய் வந்துவிட்டது.
தலைக்கு மேல் கத்தி தொங்கும் உணர்வுடனே ராதிகா எல்லா கல்யாணச் சடங்குகளையும் செய்து கொண்டிருந்தாள், எப்பொழுதும் பின்னால் திரும்பிப் பார்க்கவேண்டும் என்பது போன்ற ஒரு உணர்வு உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது. முன்தினம் விரதம், மாப்பிள்ளை அழைப்பு, நிச்சயதார்த்தம் என்று எதிலுமே மனம் பொருந்தவில்லை.
காசியாத்திரை முடிந்து மாப்பிள்ளையை எதிர்கொண்டு அழைக்க காத்திருந்தபோதுதான் அவளுக்கு உரைக்கவே உரைத்தது,
“எவ்வளவு பெரிய தப்பு செஞ்சுட்டேன், இத்தனை நாள் வரைக்கும் என்னோட பிரச்சினையால என் அம்மா அப்பா, தம்பி தங்கைக்கு மட்டும்தான் அவமானம் ஆகியிருக்கும், ஆனா இப்போ, எதுவுமே அறியாத, ஒரு சம்பந்தமுமே இல்லாத இவா எல்லாரையும் கூட அது பாதிக்குமே, என்னால இவாளும் எல்லார்கிட்டயும் ஏச்சும் பேச்சும் கேட்கவேண்டி வருமே, என்னை இவாளோட மருமகளா ஆக்கிண்டதுக்கு இனி இவாளும் கஷ்டப்படப் போறாளே, இதுக்கு பதில் நான் உயிரை விட்டுருந்தா, கொஞ்ச நாள் அழுதுட்டு எல்லாரும் அவாவா வேலையைப் பார்த்துண்டு போயிருப்பா, இப்போ என்ன பண்றது?” என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தவளை,
“உன் வலது கையை இப்படி வைம்மா,” என்று ஐந்து விரல்களையும் குவித்துக் காட்டியபடி கூறிய சாஸ்த்திரிகளின் குரல் நிகழ்காலத்திற்குக் கொண்டுவந்தது. சில்லிட்டு நடுங்கிக்கொண்டிருந்த உடலை கஷ்டப்பட்டுக் கட்டுக்குள் கொண்டுவந்து மருதாணியால் சிவந்திருந்த விரல்களை தாமரை மொட்டாய் குவித்து நீட்ட, “நீங்க எல்லா விரலையும் சேர்த்தாப்போல பிடிச்சுக்கோங்கோ மாப்பிள்ளை,” என்று பரத்திற்கும் கட்டளையிட்டார். அவளுடைய உடலின் நடுக்கம் கைகளில் தெரிந்ததோ என்னவோ அவன் பிடி லேசாக அவளுடைய கையை அழுத்தி இளகியது.
நடுக்கத்தை விலக்கி ஒரு பாதுகாப்பான உணர்வைக் கொடுத்த அந்த அழுத்தம், தன்னுடைய கையைப் பிடித்திருந்தவனை டக்கென்று திரும்பிப்பார்க்க வைத்தது. அவனோ அந்த உணர்வைப் பொய்யாக்கி விடுவதைப்போல அருகில் அவள் இருந்ததைக் கூட கண்டுகொள்ளாதவனாய் நின்றிருந்தான்.
“இவனா… இவனா என்னைப் பாதுகாக்கப் போகிறான், ஒரு கூட்டத்தில் நான் தொலைந்து போனால் கூட என்னை இவனுக்கு அடையாளம் தெரிவது சந்தேகம்தான், என் முகத்தையும் ஏறெடுத்துப் பார்க்காத, யாரென்றே தெரியாத இவனா எனக்கு பாதுகாப்பு வளையமாய் இருக்கப்போகிறான்?” என்று மனம் அலைபாய்ந்தது. ஒருநாள் அவனுக்காகவே அந்தப் பாதுகாப்பு வளையத்தை மீறி பேராபத்தில் மாட்டிக்கொள்ளப்போகிறாள் என்பது இப்போது அவளுக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை...
தன்னைச் சுற்றி நின்றிருந்த அவனுடைய குடும்பத்தினரைப் ஒருமுறை பார்த்தாள், “என்னைப் பெற்று வளர்த்த உறவுகளாலேயே காப்பாற்ற முடியாதபோது இன்று புதிதாய் உருவாகவிருக்கும் இந்த உறவுகள் என்னைக் காப்பாற்றுமா?”
இந்த குழப்பத்தினூடேயே மாங்கல்யதாரணமும் முடிந்து ராதிகா, திருமதி ராதிகா பரத்வாஜ் ஆகிவிட்டாள். சப்தபதி முடிந்து மெட்டிபோட பரத் அவளுடைய கால் விரலைப் பிடித்து அம்மியின் மீது வைத்தபோது உணர்ச்சிகள் மீறி ஆற்றமாட்டாமல் அழுகை வந்துவிட்டது, தலையைக் குனிந்து காலில் மெட்டி போட்டுக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததால் அவளுடைய அழுகை மற்றவர்களுக்குத் தெரியாவிட்டாலும், கண்மீறி சிந்திய கண்ணீர் பரத்தின்மீது விழுந்து அவன் கவனத்தைக் கலைத்தது.
புறங்கையில் விழுந்த கண்ணீர்த்துளிகளை உணர்ந்தவன் தலையை நிமிர்த்தி அழுதுகொண்டிருந்தவளைப் பார்த்தான், அந்த நொடியே கண்மூடி கண்ணீருக்கு அணைபோட முயற்சித்துக்கொண்டிருந்தவளும் கண்திறக்க, மின்னல் வெட்டியதோ, நட்சத்திரங்கள் மின்னியதோ...(அட, நம்ம ஃபோட்டோ ஃப்ளாஷ்தாங்க...) இருவர் கண்களும் முதல்முறையாகச் சந்தித்துக் கொண்டன.
அவளுடைய கண்ணீரின் காரணம் புரியாமல், பரத்தின் பார்வை அவளுடைய விழிகளை ஊடுருவ, அந்தப் பார்வையின் கூர்மை தாளாமல் ராதிகா தன் பார்வையை விலக்கிக் கொள்ள முயன்றாள். “மெட்டியை சீக்கிரம் போட்டு முடிடா, ஆத்துக்காரிய அப்பறமா ரசிச்சுக்கலாம், வேற வேலை நெறைய இருக்கு,” என்று கூட்டத்தில் யாரோ நக்கலடிக்க, பார்வைகள் மீண்டு பழைய நிலைக்குத் திரும்பின.
கிரகப்பிரவேசம் சென்னையில் பரத்தின் வீட்டிலே நடப்பதாக முடிவு செய்திருந்ததாலும் வார இறுதியில் சென்னையில் ரிசப்ஷன் நடக்கவிருந்ததாலும், மதிய உணவு முடிந்து முக்கியமான உறவினர்கள் மட்டும் சென்னை செல்லப் புறப்பட்டனர்.
உடை மாற்றிக்கொண்டு களைப்பாறிவிட்டு வருவதற்காக அறைக்கு வந்திருந்தாள் ராதிகா. நடக்கவே நடக்காது என்று நினைத்த திருமணம் நடந்து முடிந்துவிட்டது, ஆனாலும் கிணற்றில் போட்ட கல்லாய் அவளுடைய வேதனை மட்டும் குறைந்தபாடில்லை, இன்னும் குழப்பங்கள் அதிகமாகிவிட்டதைப் போலவே உணர்ந்தாள். இருக்கும் பிரச்சினையில் இன்னும் சிலரையும் இழுத்து விட்டுவிட்டோமோ என்று அவளுடைய மன அரற்றியது.
