ம்ம் என்றவளாய் தலையை ஆட்டினாள்.
மும்பை ரொம்ப பரபரப்பா இருக்கும்னு சொல்வாங்க, இங்கே என்னன்னா அமைதியா இருக்கு.
கொஞ்சம் போஷ் (posh) ஏரியால்லாம் இப்படி அமைதியாதான் இருக்கும் ரிஷா. மிடில் க்ளாஸ் மக்கள் இருக்கிற இடங்கள் தான் ஜன சந்தடியா இருக்கும். இங்கே ரோட்டில் பார்த்தியா கார் தவிர ஆள் நடமாட்டமே இல்ல. பையை எடுத்துக்கோ ரிஷா, உன்னை விட்டுட்டு இதே டாக்ஸில திரும்ப போயிடுவேன். சட்டுன்னு திரும்பிப் போக வண்டி கிடைக்காவிட்டா அது ஒரு கஷ்டம்.
ம்ம் எனக் கேட்டுக் கொண்டாள்
சரி வா உன்னை விட்டுட்டு போறேன் என தன் கையில் அவள் பையை எடுத்துக் கொண்டான். குனிந்து தான் வருவதாக டாக்ஸி ஓட்டுனருக்கு சொன்னான்.
கைப்பையோடு இறங்கியவளை நின்று நிதானமாய் பார்த்தான்.
என்ன? என்றாள் அவள்.
இவ்வளவு பெரிய கார்மெண்ட் ஓனர் பொண்ணு நீ. இவ்வளவு சிம்பிளா இருக்கியே. தங்கம், வைரம்னு மின்ன வேணாமா?
இப்ப நான் இருக்கிற டென்ஷன்ல இந்த கேள்வி ரொம்ப முக்கியம்…. போவியா.. அவனை அதட்டி விட்டு அவனோடு முன்னேறிச் சென்றாள்.
அந்த உயர்ந்த பல மாடிக் கட்டிடத்தின் செக்யூரிட்டி கேபினை இருவரும் அணுகினர். டாக்ஸி டிரைவர் திரும்ப செல்ல வசதியாக திருப்பத்தில் எதிர்புறமாக வண்டியை எடுத்துச் சென்று இந்தர் வருவதற்காக காத்திருந்தார்.
அந்த பில்டிங்கின் நுழை வாயிலில் கார்கள் ஒவ்வொன்றாய் உள்ளே சென்றுக் கொண்டிருந்தன.
ரிஷாவிடமிருந்த விசிட்டிங் கார்டை எடுத்து செக்யூரிடியிடம் நீட்டினான்.
மிஸ்டர் பிரபாகரன் சி விங்க் பிப்த் ப்ளோர். ஹமே வஹா ஜானா ஹை. ( C wing 5வது மாடியில் இருக்கும் மிஸ்டர் பிரபாகரனை சந்திக்க வந்திருக்கிறோம்?)
இவர்களை வினோத ஐந்துப் போல பார்த்த அந்த செக்யூரிட்டி விசிட்டிங் கார்டை வாங்கியவர் தானும் நன்றாக பார்த்து விட்டு. அருகாமையிலிருந்தவரை அழைத்தார்.
கோயீ பிரபாகரன் அப்னே பில்டிங்க் மே ஹை க்யா? ( நம் பில்டிங்கில் பிரபாகரன் என்று யாராவது இருக்கிறார்களா என்ன?)
அடுத்தவன் கார்டை பார்த்துவிட்டு , ‘ நஹி ஐசா கோயி நஹி ஹை ( அப்படி யாரும் இங்கு இல்லை) என்றான்.
இதென்னப்பா இப்படி சொல்றாங்க? ரிஷா சோர்ந்தாள்.
ரிஷா டோண்ட் வொர்ரி, ஒருவேளை அவங்க பேரண்ட்ஸ் பெயரில் வீடு இருக்கலாம், இவங்களுக்கு தெரியாமல் இருக்கலாம் இல்ல. எதுக்கு டென்ஷன் ஆகிற?
அவளுக்குச் சொன்னவன், செக்யூரிட்டியிடம் திரும்பி,
“ மை உன்கா பிதாஜி கா நாம் பூல் கயா ஹூ, சிர்ப் உன்கா நாம் யாத் தா, ஹம் ஜாகே மில் கே ஆஜாதே ஹை’ ( நான் பிரபாகரனின் தந்தையின் பெயரை மறந்து விட்டேன், ஆனால், இந்த விலாசம் தான். நாங்கள் போய் பார்த்து வருகின்றோமே?)
இருவரின் பெயர், போன் நம்பர் எல்லாம் எழுதி வாங்கிக் கொண்டு அவர்களை உள்ளே அனுமதித்தனர்.
வெகு பிரமாதமாக இருந்தது அந்தக் கட்டிடம், சற்றுத் தூரம் நடந்ததும் லிப்ட் கண்ணில் பட சொடுக்கி விட்டு அமைதியாக நின்றிருந்தார்கள்.
சற்று கலக்கமாய் தன்னருகே நின்றவளை பார்த்தான் இந்தர்.
என்னாச்சு?
அந்த போர்ட்ல பார்த்தியா? எந்த தமிழ் பெயரும் இல்லை. நாம தவறான விலாசத்துக்கு வந்திட்டோமோ?
இல்லியே பில்டிங்க் பேரைப் பாரேன், இதுவே தான்.
ம்ம்…
லிப்ட் அரக்கனைப் போல வாயைப் பிளந்து இவர்களை விழுங்கி 5 வது மாடியில் துப்பிச் சென்றது.