அத்தியாயம் – 4
ஒரு வருடம் தனது தாய், தந்தை, அக்கா, மாமா அவர்களின் குழந்தை என்று இருந்தான் பிரதீபன். அதே ஊரில் அவனது அக்கா, மாமா அவர்களின் குழந்தை மூவரும் தனியாக வீடு எடுத்து தங்கினார்கள்
ஒருநாள் அவனின் அம்மா சாப்பாடு செய்யவில்லை என்று அக்காவின் வீட்டிற்கு செல்ல, “என்னுடைய புருஷன் சம்பாதிக்கும் சம்பாத்தியத்தில் அனைவருக்கும் நான் தண்டச்சோறு போட முடியாது..” என்று அவனின் அக்கா சொல்ல,
“நான் இல்லை என்றால் நீ இன்னும் கல்யாணம் ஆகாமல் தான் இருப்பாய்.. அது தெரியுமா உனக்கு..? எதுக்கு இப்படி காட்டிலும் மேட்டிலும் கஷ்டம் படுகிறோம் என்று புரியாத வயதில் கஷ்டம் பட்டு அந்த பணத்தில் தான் அப்பா உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைத்தார்..” என்று சொன்னவன் வெளியே செல்ல திரும்ப,
வாசலில் நின்ற அவனின் மாமா கணபதி, “வா பிரதீபா வந்து சாப்பிடு..” என்று அழைக்க, “இன்னும் இவள் கையால் சாப்பிடுவேன் என்று நினைச்சீங்களா..?” என்று கேட்டவன்,
“இதே சோறு நான் உங்கள் மூவரையும் என்னுடைய வீட்டில் உக்காரவைத்து சம்பாரித்துப் போட்டேன் அதை மட்டும் மறந்திராதீங்க..” என்று மாமானிடம் கூறியவன் பட்டினியாக வேலைக்கு சென்றான்
அவனின் அக்கா, மாமா இருவரின் முகமும் பேய் அறைந்தது போல ஆனது..! அதைக் காரணமாக வைத்தே வேலைக்கு செல்ல வசதியாக இருக்கும் என்று பள்ளிபாளையம் என்ற இடத்திற்கு தன்னுடைய குடும்பத்துடன் குடிபெயர்ந்தான்
அக்கா, மாமா அவர்களின் குழந்தை மூவரும் தனியாக வீடெடுத்து மொடகுறிச்சியில் தங்கிவிட்டனர். அவனின் அண்ணன் ஊர்சுற்றும் வேலையை சரியாக செய்ய மூவருக்கும் சேர்த்து சம்பாரிக்க அவன் தனது இடத்தை மாறிக்கொண்டான். அங்கிருந்து காலை ஈரோடு செல்பவன் இரவில் தான் வீட்டிற்கு வருவான்.
இவ்வாறு பன்னிரண்டு வயதில் ராட்டை சுற்றும் வேலைக்கு பள்ளிபாளையத்திலிருந்து ஈரோடு செல்வான்
இந்த நாட்கள் இன்னும் வசந்தம் வீசியது அவனின் வாழ்வில்..! காலையில் ஏழுமணிக்கு பள்ளிபாளையம் பஸ் ஸ்டாப்பிற்கு வருவான்..
அங்கே அவனுடன் வேலை செய்யும் ராகவனும் வந்து விடுவான். அவனும் பிரதீபன் வயதைச் சேர்ந்தவனே.. இருவரும் ஒரே இடத்தில் வேலை செய்கின்றனர்..
பஸ் வந்துவிட இருவரும் சேர்ந்து பஸ்ஸில் ஏறி, பின்னாடி இருந்த சீட்டில் அமர்ந்தனர்.
“டேய் பிரதீபா இன்னைக்கு வேலை இல்லை என்றால் நாம் இருவரும் என்ன செய்வது..?” என்று கேட்டான் ராகவன்
அவனின் முகத்தைப் பார்த்த பிரதீபன், “வேலை இல்லை என்றால் நாமிருவரும் படத்திற்கு போகலாம்..” என்று அவன் சொல்ல
“எந்த படத்திற்கு போகலாம்..?” என்று கேட்டான் ராகவன்
“நான் பாடும் பாடல் படத்திற்கு போகலாம்..” என்று பிரதீபன் சொல்ல, “சரிடா வேலை இருந்தால் வேலையை செய்வோம்.. இல்லை என்றால் இருவரும் படத்திற்கு போவோம்..” என்று ராகவன் கூறினான்
அதன்பிறகு பேசாமல் வந்த ராகவனைப் பார்த்த பிரதீபன், “என்னடா பிரச்சனை..?” என்று மெதுவாக அவன் நண்பனிடம் கேட்டான்
“அதுவா நாம் வேலை செய்யும் முதலாளி மகள்கள் தான் டா பிரச்சனை..” என்று ராகவன் அலுப்புடன் கூற,
“உனக்கு அவர்களுடன் என்னடா பிரச்சனை..?” என்று கேட்டான்
“பின்ன என்னடா வேலை செய்யும் பொழுது அந்த அடங்காபிடாரி ரஞ்சனி வந்து ராட்டையின் நூலை அத்துவிட்டு போய் விடுகிறது.. அடுத்து இருக்கும் ராச்சசி மஞ்சரி வந்து எடைக்கு தொங்க விட்டிற்கு இரும்புக் குண்டை கலட்டி விட்டுவிடுகிறது..” என்று விடாமல் புலம்பிய ராகவன்
“நேற்று நான் நகர்ந்தால் என்னுடைய காலில் அடிபடவில்லை.. அதுவே அடிபட்டிருந்தால் என்ன ஆகிருக்கும்..?” என்று பொரிந்து தள்ளினான் ராகவன்
“ஓ அதுக இரண்டும் இந்த வேலை எல்லாம் செய்யுதா..? நீ முதலாளியம்மாவிடம் சொல்ல வேண்டியது தானே ராகவா..?” என்றுக் கேட்க,
“அவர்கள் நான் சொல்வதை நம்புவதே இல்லை..” என்று சோகமாகக் கூறினான்
நண்பனின் முகம் பார்த்த பிரதீபன், ‘அவர்களுக்கு இன்று இருக்கிறது..’ என்று நினைத்தவன் மனதில் ஒரு திட்டம் தீட்டினான்
அதற்குள் ஈரோடு வந்துவிட பஸ் நிலையத்தில் இறகியவர்கள் சாலைகளைக் கடந்து, அவர்கள் வேலை செய்யும் இடத்தை அடைந்தனர்..
வழக்கம் போலவே எல்லோரும் அவரவர் இடங்களில் நின்று வேலை செய்ய தொடங்கினர்.. வெள்ளை நூலை சாயம் இட்டு, அந்த நூல்கள் அமைத்தும் ஒரு பெரிய மாலை போல வட்ட வடிவத்தில் மொத்தமாக சுற்றப்பட்டு இருக்கும். அந்த நூல்கட்டை எடுத்து ராட்டையில் போட்டு அந்த நூலை சிக்கு எடுத்து நூல் சுற்றும் இரும்பு கோனில் சுற்றுவது தான் இவர்களின் வேலை அது தான் வெட்டி நெய்ய முதலில் செய்யும் வேலை..!
பிரதீபன் அவனது இடத்தில் நின்று வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டே அந்த முதலாளி பெண்ணையும் கவனிக்க, அவன் சொன்னது போலவே அந்தப்பெண் அதுவிட்டு திரும்ப அவளைப் பார்த்து முறைத்துக் கொண்டு இருந்தாள் அவளின் அன்னை காமாட்சி! ரஞ்சனி பயத்தில் அப்படியே நின்றாள்
“நான் சொல்லும் பொழுது நீங்கள் நம்பாமல் இருந்தீர்கள்..?” என்று பிரதீபன் பாவம் போல முகத்தை வைத்துக் கொண்டு சொல்ல,
“இந்த கழுதை இப்படி செய்யும் என்று யார்க்கு தெரியும்..?” என்று கூறி மகளை பிரம்பெடுத்து விளாசிவிட்டார்
அதைப் பார்த்த ராகவன், “எப்படிடா..?” என்று புரியாமல் கேட்டான்
“நீ காலையில் சொன்னவுடன் யோசித்தேன்.. இன்று நீ என்பதால் அவர்களை நீ ஒன்றும் செய்யவில்லை.. அதுவே உன்னுடைய இடத்தில் வேற யாராவது இருந்தால், அதன் மூலம் அந்த பெண்ணும் பாதிக்கப்படுவாள்.. அதுவே அடி விழுந்தால் கொஞ்சம் நெஞ்சில் பயம் இருக்கும்..” என்று கூறியவன் தான் செய்த வேலையைச் சொன்னான்
அந்த ரஞ்சனி உள்ளே வந்த மறுநிமிடமே நான் முதலாளி அம்மாவின் வீட்டிருக்கு சென்றுவிட்டேன்.. அவர்களிடம் சென்று, “அக்கா ரஞ்சனி ராட்டையின் சுற்றும் நூலை அத்துவிடுகிறாள்..” என்று சொல்ல,
சமையல் அறையில் இருந்து வந்த காமாட்சி, “ரஞ்சனி அது போல செய்ய மாட்டாளே பிரதீபா..” என்று மகளுக்கு பரிந்து பேச,
“நீங்களே வந்து பாருங்கள் நான் சொல்வது உண்மையா? பொய்யா? என்பது உங்களுக்கே புரியும்..” என்று காமாட்சி அழைத்து வரவும்,
ரஞ்சனி விளையாட்டு போக்கில் பிரதீபன் ராட்டையில் இருக்கும் நூலையும் அத்துவிட, அதை பார்த்துவிட்ட காமாட்சி மகளை அடி பின்னி எடுத்துவிட்டார்
“இதுதான் நடந்தது ராகவா..” என்று கூறியவன் தனது வேலையை செய்ய தொடங்கினான்
எப்பொழுதும் போல அன்றும் வேலைக்கு வந்த இருவரும் அங்கே இருந்த புதியவர்கள் இருவரைப் பார்த்து,“டேய் இன்னைக்கு புதுசாக வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறார்கள் போல தெரிகிறது..” என்று ராகவன் சொல்ல,
“அவர்களும் நம்ம வயதைச் சேர்ந்தவர்கள் போல தெரிகிறது..” என்று கூறிய பிரதீபன் அவனுடைய இடத்திற்கு சென்று அவனுடைய வேலையைத் தொடங்க, ராகவனும் அவனது வேலையைப் பார்த்தான்
“டேய் ராமு இந்த ராட்டையின் நூல் அந்து போகிறது..” என்று முரளி பக்கத்தில் இருந்த ஒருவனிடம் சொல்ல, “அதை சரியாக முடிச்சுப் போட்டு விடு!” என்று கூறிய ராமு தன்னுடைய வேலையைச் செய்ய அதை சரியாக போடத் தெரியாமல் விழித்தான்
அவர்களின் உரையாடலை அருகில் இருந்துக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பிரதீபன், அவன் விழிப்பதைப் பார்த்து அவனுக்கு கற்றுக் கொடுக்க, அவன் மெல்ல புன்னகைத்தான்.
“நீங்க வேலைக்கு புதுசா..?” என்று அந்த புதியவனைப் பார்த்துக் கேட்டான் பிரதீபன்.
“ஆமாம் எங்கள் வீட்டில் கொஞ்சம் கஷ்டம்! அதனால் நான் வேலைக்கு வரும் நிலை வந்துவிட்டது..” என்று கூறியவன் பக்கத்தில் இருந்த ராமுவைக் கைகாட்டி, “இவன் என்னுடைய நண்பன் ராமு..” என்று அறிமுகம் செய்ய அவனும் புன்னகை செய்தான்..
“உங்க பெயர் சொல்லவே இல்ல..?” என்று அந்த புதிய நண்பனைப் பார்த்துக் கேட்டான் பிரதீபன்
“என்னுடைய பெயர் முரளி..” என்று கூறியவன், “உங்களின் பெயர்..?” என்று கேட்டான்
“பிரதீபன்..” என்று தன்னுடைய பெயர்க் கூறிய பிரதீபன், “இவன் என்னுடைய நண்பன் ராகவன்..” என்று அவனின் நண்பனையும் அறிமுகம் செய்ய அனைவரும் மெல்ல மெல்ல ஊர் பெயர், இருக்கும் இடம் அவர்களின் ரசனை என்று பேச்சு அப்படியே திசை மாறியது!
இப்படி நான்கு பெயரும் ஒரே நாளில் உயிர் நண்பர்கள் என்ற நிலையை அடைந்துவிட்டனர்..
அழகாக நாட்கள் நகர, இவர்களின் ஆட்டம் பாட்டம் அதிகம் ஆகியது.. இதில் பிரதீபன் சேட்டை இன்னும் அதிகம்! எந்த படத்தைப் பார்த்தாலும் அந்த படத்தின் கதாநாயகி என்று கற்பனை செய்துக்கொண்டு அவன் செய்யும் சேட்டை அளவே கிடையாது..
ஒரு வருடம் தனது தாய், தந்தை, அக்கா, மாமா அவர்களின் குழந்தை என்று இருந்தான் பிரதீபன். அதே ஊரில் அவனது அக்கா, மாமா அவர்களின் குழந்தை மூவரும் தனியாக வீடு எடுத்து தங்கினார்கள்
ஒருநாள் அவனின் அம்மா சாப்பாடு செய்யவில்லை என்று அக்காவின் வீட்டிற்கு செல்ல, “என்னுடைய புருஷன் சம்பாதிக்கும் சம்பாத்தியத்தில் அனைவருக்கும் நான் தண்டச்சோறு போட முடியாது..” என்று அவனின் அக்கா சொல்ல,
“நான் இல்லை என்றால் நீ இன்னும் கல்யாணம் ஆகாமல் தான் இருப்பாய்.. அது தெரியுமா உனக்கு..? எதுக்கு இப்படி காட்டிலும் மேட்டிலும் கஷ்டம் படுகிறோம் என்று புரியாத வயதில் கஷ்டம் பட்டு அந்த பணத்தில் தான் அப்பா உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைத்தார்..” என்று சொன்னவன் வெளியே செல்ல திரும்ப,
வாசலில் நின்ற அவனின் மாமா கணபதி, “வா பிரதீபா வந்து சாப்பிடு..” என்று அழைக்க, “இன்னும் இவள் கையால் சாப்பிடுவேன் என்று நினைச்சீங்களா..?” என்று கேட்டவன்,
“இதே சோறு நான் உங்கள் மூவரையும் என்னுடைய வீட்டில் உக்காரவைத்து சம்பாரித்துப் போட்டேன் அதை மட்டும் மறந்திராதீங்க..” என்று மாமானிடம் கூறியவன் பட்டினியாக வேலைக்கு சென்றான்
அவனின் அக்கா, மாமா இருவரின் முகமும் பேய் அறைந்தது போல ஆனது..! அதைக் காரணமாக வைத்தே வேலைக்கு செல்ல வசதியாக இருக்கும் என்று பள்ளிபாளையம் என்ற இடத்திற்கு தன்னுடைய குடும்பத்துடன் குடிபெயர்ந்தான்
அக்கா, மாமா அவர்களின் குழந்தை மூவரும் தனியாக வீடெடுத்து மொடகுறிச்சியில் தங்கிவிட்டனர். அவனின் அண்ணன் ஊர்சுற்றும் வேலையை சரியாக செய்ய மூவருக்கும் சேர்த்து சம்பாரிக்க அவன் தனது இடத்தை மாறிக்கொண்டான். அங்கிருந்து காலை ஈரோடு செல்பவன் இரவில் தான் வீட்டிற்கு வருவான்.
இவ்வாறு பன்னிரண்டு வயதில் ராட்டை சுற்றும் வேலைக்கு பள்ளிபாளையத்திலிருந்து ஈரோடு செல்வான்
இந்த நாட்கள் இன்னும் வசந்தம் வீசியது அவனின் வாழ்வில்..! காலையில் ஏழுமணிக்கு பள்ளிபாளையம் பஸ் ஸ்டாப்பிற்கு வருவான்..
அங்கே அவனுடன் வேலை செய்யும் ராகவனும் வந்து விடுவான். அவனும் பிரதீபன் வயதைச் சேர்ந்தவனே.. இருவரும் ஒரே இடத்தில் வேலை செய்கின்றனர்..
பஸ் வந்துவிட இருவரும் சேர்ந்து பஸ்ஸில் ஏறி, பின்னாடி இருந்த சீட்டில் அமர்ந்தனர்.
“டேய் பிரதீபா இன்னைக்கு வேலை இல்லை என்றால் நாம் இருவரும் என்ன செய்வது..?” என்று கேட்டான் ராகவன்
அவனின் முகத்தைப் பார்த்த பிரதீபன், “வேலை இல்லை என்றால் நாமிருவரும் படத்திற்கு போகலாம்..” என்று அவன் சொல்ல
“எந்த படத்திற்கு போகலாம்..?” என்று கேட்டான் ராகவன்
“நான் பாடும் பாடல் படத்திற்கு போகலாம்..” என்று பிரதீபன் சொல்ல, “சரிடா வேலை இருந்தால் வேலையை செய்வோம்.. இல்லை என்றால் இருவரும் படத்திற்கு போவோம்..” என்று ராகவன் கூறினான்
அதன்பிறகு பேசாமல் வந்த ராகவனைப் பார்த்த பிரதீபன், “என்னடா பிரச்சனை..?” என்று மெதுவாக அவன் நண்பனிடம் கேட்டான்
“அதுவா நாம் வேலை செய்யும் முதலாளி மகள்கள் தான் டா பிரச்சனை..” என்று ராகவன் அலுப்புடன் கூற,
“உனக்கு அவர்களுடன் என்னடா பிரச்சனை..?” என்று கேட்டான்
“பின்ன என்னடா வேலை செய்யும் பொழுது அந்த அடங்காபிடாரி ரஞ்சனி வந்து ராட்டையின் நூலை அத்துவிட்டு போய் விடுகிறது.. அடுத்து இருக்கும் ராச்சசி மஞ்சரி வந்து எடைக்கு தொங்க விட்டிற்கு இரும்புக் குண்டை கலட்டி விட்டுவிடுகிறது..” என்று விடாமல் புலம்பிய ராகவன்
“நேற்று நான் நகர்ந்தால் என்னுடைய காலில் அடிபடவில்லை.. அதுவே அடிபட்டிருந்தால் என்ன ஆகிருக்கும்..?” என்று பொரிந்து தள்ளினான் ராகவன்
“ஓ அதுக இரண்டும் இந்த வேலை எல்லாம் செய்யுதா..? நீ முதலாளியம்மாவிடம் சொல்ல வேண்டியது தானே ராகவா..?” என்றுக் கேட்க,
“அவர்கள் நான் சொல்வதை நம்புவதே இல்லை..” என்று சோகமாகக் கூறினான்
நண்பனின் முகம் பார்த்த பிரதீபன், ‘அவர்களுக்கு இன்று இருக்கிறது..’ என்று நினைத்தவன் மனதில் ஒரு திட்டம் தீட்டினான்
அதற்குள் ஈரோடு வந்துவிட பஸ் நிலையத்தில் இறகியவர்கள் சாலைகளைக் கடந்து, அவர்கள் வேலை செய்யும் இடத்தை அடைந்தனர்..
வழக்கம் போலவே எல்லோரும் அவரவர் இடங்களில் நின்று வேலை செய்ய தொடங்கினர்.. வெள்ளை நூலை சாயம் இட்டு, அந்த நூல்கள் அமைத்தும் ஒரு பெரிய மாலை போல வட்ட வடிவத்தில் மொத்தமாக சுற்றப்பட்டு இருக்கும். அந்த நூல்கட்டை எடுத்து ராட்டையில் போட்டு அந்த நூலை சிக்கு எடுத்து நூல் சுற்றும் இரும்பு கோனில் சுற்றுவது தான் இவர்களின் வேலை அது தான் வெட்டி நெய்ய முதலில் செய்யும் வேலை..!
பிரதீபன் அவனது இடத்தில் நின்று வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டே அந்த முதலாளி பெண்ணையும் கவனிக்க, அவன் சொன்னது போலவே அந்தப்பெண் அதுவிட்டு திரும்ப அவளைப் பார்த்து முறைத்துக் கொண்டு இருந்தாள் அவளின் அன்னை காமாட்சி! ரஞ்சனி பயத்தில் அப்படியே நின்றாள்
“நான் சொல்லும் பொழுது நீங்கள் நம்பாமல் இருந்தீர்கள்..?” என்று பிரதீபன் பாவம் போல முகத்தை வைத்துக் கொண்டு சொல்ல,
“இந்த கழுதை இப்படி செய்யும் என்று யார்க்கு தெரியும்..?” என்று கூறி மகளை பிரம்பெடுத்து விளாசிவிட்டார்
அதைப் பார்த்த ராகவன், “எப்படிடா..?” என்று புரியாமல் கேட்டான்
“நீ காலையில் சொன்னவுடன் யோசித்தேன்.. இன்று நீ என்பதால் அவர்களை நீ ஒன்றும் செய்யவில்லை.. அதுவே உன்னுடைய இடத்தில் வேற யாராவது இருந்தால், அதன் மூலம் அந்த பெண்ணும் பாதிக்கப்படுவாள்.. அதுவே அடி விழுந்தால் கொஞ்சம் நெஞ்சில் பயம் இருக்கும்..” என்று கூறியவன் தான் செய்த வேலையைச் சொன்னான்
அந்த ரஞ்சனி உள்ளே வந்த மறுநிமிடமே நான் முதலாளி அம்மாவின் வீட்டிருக்கு சென்றுவிட்டேன்.. அவர்களிடம் சென்று, “அக்கா ரஞ்சனி ராட்டையின் சுற்றும் நூலை அத்துவிடுகிறாள்..” என்று சொல்ல,
சமையல் அறையில் இருந்து வந்த காமாட்சி, “ரஞ்சனி அது போல செய்ய மாட்டாளே பிரதீபா..” என்று மகளுக்கு பரிந்து பேச,
“நீங்களே வந்து பாருங்கள் நான் சொல்வது உண்மையா? பொய்யா? என்பது உங்களுக்கே புரியும்..” என்று காமாட்சி அழைத்து வரவும்,
ரஞ்சனி விளையாட்டு போக்கில் பிரதீபன் ராட்டையில் இருக்கும் நூலையும் அத்துவிட, அதை பார்த்துவிட்ட காமாட்சி மகளை அடி பின்னி எடுத்துவிட்டார்
“இதுதான் நடந்தது ராகவா..” என்று கூறியவன் தனது வேலையை செய்ய தொடங்கினான்
எப்பொழுதும் போல அன்றும் வேலைக்கு வந்த இருவரும் அங்கே இருந்த புதியவர்கள் இருவரைப் பார்த்து,“டேய் இன்னைக்கு புதுசாக வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறார்கள் போல தெரிகிறது..” என்று ராகவன் சொல்ல,
“அவர்களும் நம்ம வயதைச் சேர்ந்தவர்கள் போல தெரிகிறது..” என்று கூறிய பிரதீபன் அவனுடைய இடத்திற்கு சென்று அவனுடைய வேலையைத் தொடங்க, ராகவனும் அவனது வேலையைப் பார்த்தான்
“டேய் ராமு இந்த ராட்டையின் நூல் அந்து போகிறது..” என்று முரளி பக்கத்தில் இருந்த ஒருவனிடம் சொல்ல, “அதை சரியாக முடிச்சுப் போட்டு விடு!” என்று கூறிய ராமு தன்னுடைய வேலையைச் செய்ய அதை சரியாக போடத் தெரியாமல் விழித்தான்
அவர்களின் உரையாடலை அருகில் இருந்துக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பிரதீபன், அவன் விழிப்பதைப் பார்த்து அவனுக்கு கற்றுக் கொடுக்க, அவன் மெல்ல புன்னகைத்தான்.
“நீங்க வேலைக்கு புதுசா..?” என்று அந்த புதியவனைப் பார்த்துக் கேட்டான் பிரதீபன்.
“ஆமாம் எங்கள் வீட்டில் கொஞ்சம் கஷ்டம்! அதனால் நான் வேலைக்கு வரும் நிலை வந்துவிட்டது..” என்று கூறியவன் பக்கத்தில் இருந்த ராமுவைக் கைகாட்டி, “இவன் என்னுடைய நண்பன் ராமு..” என்று அறிமுகம் செய்ய அவனும் புன்னகை செய்தான்..
“உங்க பெயர் சொல்லவே இல்ல..?” என்று அந்த புதிய நண்பனைப் பார்த்துக் கேட்டான் பிரதீபன்
“என்னுடைய பெயர் முரளி..” என்று கூறியவன், “உங்களின் பெயர்..?” என்று கேட்டான்
“பிரதீபன்..” என்று தன்னுடைய பெயர்க் கூறிய பிரதீபன், “இவன் என்னுடைய நண்பன் ராகவன்..” என்று அவனின் நண்பனையும் அறிமுகம் செய்ய அனைவரும் மெல்ல மெல்ல ஊர் பெயர், இருக்கும் இடம் அவர்களின் ரசனை என்று பேச்சு அப்படியே திசை மாறியது!
இப்படி நான்கு பெயரும் ஒரே நாளில் உயிர் நண்பர்கள் என்ற நிலையை அடைந்துவிட்டனர்..
அழகாக நாட்கள் நகர, இவர்களின் ஆட்டம் பாட்டம் அதிகம் ஆகியது.. இதில் பிரதீபன் சேட்டை இன்னும் அதிகம்! எந்த படத்தைப் பார்த்தாலும் அந்த படத்தின் கதாநாயகி என்று கற்பனை செய்துக்கொண்டு அவன் செய்யும் சேட்டை அளவே கிடையாது..
